جنگ در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[جنگ]]''' به معنای [[پیکار]]، [[کارزار]]، [[ستیزه]]<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج ۵، ص ۶۹۱۸ «جنگ».</ref> و در اصطلاح به معنای تبدیل شدن [[کشمکش]] دایمی بین کشورها به ستیزه‌ای [[خشونت]] بار و خونین<ref>فرهنگ علوم سیاسی، مرکز اطّلاعات و مدارک علمی ایران، ص ۴۵۵.</ref> است. مقصود ما از [[جنگ]]، مطلق [[پیکار]] و درگیری خشونت‌بار بین دو گروه است و چنانچه یکی از این دو گروه، [[خداپرست]] و هدفش [[مقدّس]] باشد، پیکارش [[جهاد]] است که در [[جایگاه]] خود بحث می‌شود. در این مدخل از واژه «[[حرب]]»، «[[قتال]]» و مشتقّات آنها استفاده شده است<ref>[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، واژه «جنگ».</ref>.

==مقدمه==

[[آخرالزمان]] معرکه درگیری‌های فراوان است. در پیش‌بینی‌های [[اسلامی]] و غیر آن، وقوع جنگ‌های مختلف در [[آخرالزمان]] وجود دارد. در [[منابع روایی شیعه]] به جنگ‌هایی [[قبل از ظهور]] و جنگ‌هایی پس از آن اشاره شده است. جنگ‌هایی که گاه میان دو دسته [[باطل]] و گاه میان [[حق]] و [[باطل]] است. [[در آستانه ظهور]] اوج درگیری این جنگ‌هاست و در [[احادیث]] خبر از کشتاری آمده است که دو سوم [[مردم]] در آن یا کشته می‌‌شوند یا به علتی خواهند مرد.  

[[رسول خدا]]{{صل}} در [[حدیثی]] فرمود: در کنار [[رود]] دجله و کنار نخل‌های فراوانی که در حاشیه آن است... [[جنگی]] سخت میان [[مردم بصره]] و گروه بنی‌قنطورا در خواهد گرفت که کشته‌شدگان در این جنگ [[شهید]] محسوب خواهند شد. در [[حدیث]] دیگری می‌‌فرماید جنگ [[سختی]] میان بنی‌قنطورا و مردمانی از نژاد غیرعرب واقع می‌‌شود که احدی از بنی‌قنطورا باقی نخواهد ماند<ref>ملاحم: ص ۹۱ و ۱۷۰، ر.ک: بنی‌قنطورا.</ref>. [[محمد بن حنفیه]] می‌‌فرماید:.. گروهی با [[پرچم‌های سیاه]] و کلاه سیاه و پیراهن‌های سفید علیه بنی‌العباس [[قیام]] می‌‌کنند و پیشاپیش آن [[شعیب بن صالح]] است که به سوی [[سفیانی]] حرکت می‌‌کند و با او جنگ خواهد نمود...<ref>ملاحم: ۵۲.</ref>.

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: در [[شام]] (سه گروه با) سه [[پرچم قیام]] نموده، پرچم‌های [[حسینی]]، [[اموی]] و [[قیس]]. در آن زمان [[سفیانی]] نیز به پا می‌‌خیزد و با آنان جنگ نموده و مانند مزرعه‌ای آنان را درو می‌‌کند و آنان را به گونه‌ای بی‌نظیر [[شکست]] می‌‌دهد<ref> نوائب الدهور: ج ۳، ص ۳۲.</ref>. ارطاة [[روایت]] می‌‌کند که [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[اولین پرچم]] جنگ را به گروهی می‌‌دهد و آنان را به جنگ ترک می‌‌فرستد و آن [[لشکر]]، [[ترک‌ها]] را [[شکست]] می‌‌دهند و [[غنیمت]] و اسرای زیادی از آنان می‌‌گیرد و سپس به سوی [[شام]] می‌‌روند و آنجا را نیز [[فتح]] می‌‌کنند...<ref>ملاحم: ص ۷۲.</ref>. در برخی [[روایات]] از جنگ میان [[ترک‌ها]] و [[مسلمانان]] حکایت می‌‌کند که [[مسلمانان]] را یارای مقابله با آنان نیست. سپس [[لشکر]] [[ترک‌ها]] بر اثر وبا یا تگرگ خواهند مرد.  

[[امام رضا]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمود:... زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] نماید، (در ابتدا از شدت جنگ و [[نبرد]] با [[دشمنان]]) فقط [[خون]] و عرق است (که از پیشانی خود [[پاک]] خواهند کرد)<ref>غیبت نعمانی: ص ۲۸۵.</ref>.  

[[امام صادق]]{{ع}} در ضمن [[حدیثی]] فرمود: زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] نماید، [[عمامه]] و [[زره]] [[رسول خدا]] را بر تن می‌‌نماید و [[شمشیر]] [[ذوالفقار]] را به کمر بسته و از نیام می‌‌کشد و بر دوش می‌‌نهد و تا هشت ماه پیاپی [[جنگ و کشتار]] خواهد نمود...<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۵۳۶.</ref>. در روایتی [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} از [[جنگی]] تمام عیار میان [[اعراب]] و [[یهود]] در [[فلسطین]] خبر می‌‌دهد. [[جنگی]] که در دریا گسترش می‌‌یابد و [[یهود]] نابود می‌‌شوند و مانند گوسفند سرشان بریده خواهد شد<ref>ر.ک: فلسطین.</ref>. در [[حدیثی]] چنین می‌‌فرماید: در [[مکه]] میان حج‌گذاران در [[منی]] [[جنگی]] رخ خواهد داد و کشتاری میان آنان صورت می‌‌گیرد که آن گردنه پر از [[خون]] خواهد شد و در آن لحظه [[حضرت مهدی]]{{ع}} صورت بر [[دیوار کعبه]] نهاده و [[اشک]] می‌‌ریزد، [[مردم]] نهایتاً به سوی او می‌‌روند و از او خواهش می‌‌کنند که با ایشان [[بیعت]] کنند...<ref>البرهان: ص ۱۴۳.</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۲۰۸.</ref>