عمرو بن عاص در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

نام و [[نسب]] او [[عمرو بن عاص بن وائل بن هاشم قرشی سهمی]] و به [[کنیه]] [[ابا عبدالله]] مشهور بوده است. بعضی نیز کنیه وی را [[ابو محمد]] نوشته‌اند. وی که در [[مکه]] به [[دنیا]] آمد<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۳، ص۱۱۸۴؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۷۴۱؛ الاصابه، ابن حجر، ج۴، ص۵۳۸.</ref>، یکی از [[شجاعان]] و زیرک‌های [[عرب]] به حساب آمده است، و دارای دو [[برادر]] و یک [[خواهر]] بود<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۳، ص۱۱۸۴؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۷۴۱.</ref>. [[عاص بن وائل]] [[پدر]] [[عمرو]] می‌باشد که یکی از مستهزئین است، یعنی از افرادی است که [[پیامبر]]{{صل}} را مسخره و [[استهزا]] می‌کرد، و چون [[اذیت]] و [[آزار پیامبر]]{{صل}} را به نهایت رسانیدند، [[خداوند]] این [[آیات]] را درباره آنها نازل فرمود: {{متن قرآن|فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ * إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ * الَّذِينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ}}<ref>«از این روی آنچه فرمان می‌یابی آشکار کن و از مشرکان روی بگردان * ما تو را در برابر ریشخندکنندگان بسنده‌ایم آنان که با خداوند، خدایی دیگر می‌نهند و به زودی (فرجام این کار را) خواهند دانست» سوره حجر، آیه ۹۴-۹۶.</ref>. پس از [[نزول]] این آیات همه مسخره کنندگان به [[کیفر]] خود رسیدند؛ از جمله عاص بن وائل سوار بر خرش شد تا به [[طائف]] برود؛ در بین [[راه]] خواست پای درختی پیاده شود که خاری به پایش رفت و سبب مرگش شد<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۴۰۹؛ الانساب الاشراف، بلاذری، ج۱، ص۱۳۹.</ref>.

مادرش [[لیلی]] یا [[سلمی]]، معروف به [[نابغه]]، دختر [[حرمله]] و [[کنیز]] مردی از [[قبیله]] [[عنزه]] بود که او را در یکی از [[جنگ‌های داخلی]] [[اسیر]] کردند و در بازار [[عکاظ]] به [[فاکه بن مغیره]] فروختند و او بعد او را به [[عبدالله بن جدعان]] فروخت. سپس [[آزاد]] شد و یکی از [[زنان]] فاحشه معروف [[زمان جاهلیت]] گردید <ref>الغارات، ثقفی کوفی (ترجمه: عطاردی)، ص۵۲۲؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۳، ص۱۱۸۴-۱۱۸۵؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۷۴۱.</ref>.

داستان به [[دنیا]] آمدن [[عمرو]] این گونه است: [[ابولهب]]، [[ابوسفیان]]، [[امیة بن خلف]]، [[هشام بن مغیره مخزومی]] و [[عاص بن وائل]] با مادرش [[زنا]] کردند و او به عمرو آبستن شد. لذا پس از به دنیا آمدن عمرو هر یک از پنج نفر مدعی شدند که این پسر فرزند او است و قرار شد به سخن نابغه [[مادر]] عمرو [[راضی]] شوند. پس او [[فکری]] کرد و گفت: "این پسر فرزند عاص بن وائل است و دعوا پایان یافت، ولی ابوسفیان گفت: "هر چند مادرش، عاص بن وائل را برگزید اما [[حقیقت]] آن است که من او را در شکم مادرش کاشتم. و چون از مادرش پرسیدند: چرا ابوسفیان را که از [[قریش]] است رها کردی و عاص بن وائل را که مردی گمنام است، [[اختیار]] کردی؟ گفت: "چون عاص بیشتر به من کمک می‌کرد ولی ابوسفیان مردی [[بخیل]] است و از او خیری به کسی نمی‌رسد". ولی در هر حال، [[عمروعاص]] از همه کس بیشتر به ابوسفیان شباهت داشت، لذا شعرای [[عرب]] برای [[مسخره کردن]] او در آنکارشان به این مطلب اشاره می‌کردند، چنانکه [[حسان بن ثابت]] در اشعار خود در این باره چنین سخن می‌گوید: بدون تردید [[پدر]] تو ابوسفیان است، زیرا شکل و [[شمایل]] تو به آن [[گواهی]] می‌دهد. و اگر میخواهی [[فخرفروشی]] کنی به [[ابوسفیان]] [[افتخار]] کن نه به [[عاص]] بن [[وائل]] گمنام<ref>{{عربی|ابوک ابوسفیان لاشک قد بدت لنافیک منه [[بینات]] الشمائل

نفاخر به اما فخرت ولاتکن [[تفاخر]] بالعاص الهجین ابن وائل}}؛الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۵۱۲؛ شرح نهج البلاغه؛ ابن ابی الحدید، ج۲، ص۱۶۲؛ مناقب اهل البیت، مولی حیدر شیروانی، ص۴۶۶.</ref>.

و به همین سبب هنگام [[حکومت]] [[عمرو عاص]] در [[مصر]]، دو نفر با هم شرط بستند که هر کس توانست از عمرو عاص بپرسد که مادرش کیست و چه کاره بوده است؛ هزار درهم از دیگری بستاند<ref>الغدیر، علامه امینی، ج۲، ص۱۲۴.</ref>. حتی خود عمرو عاص نیز بدسابقگی [[مادر]] خود را قبول داشته است. چنانکه وقتی وارد [[مکه]] شد، دید که عده‌ای به او نظر دوخته‌اند، به ایشان نزدیک شد و گفت: [[فکر]] می‌کنم درباره من سخن می‌گفتید؟ گفتند: آری فکر می‌کردیم که آیا تو [[برتری]] یا برادرت [[هشام بن عاص]] [[افضل]] است؟

عمرو عاص گفت: "برادرم به چهار [[دلیل]] بر من برتری دارد؛ اول آنکه مادرش، دختر [[هشام بن مغیره مخزومی]] است ولی مادر مرا همه می‌شناسید!؛ دوم آنکه او در نزد [[پدر]] محبوب‌تر از من بود و همه می‌دانیم که [[محبت]] و علاقه پدر به فرزند بی‌حساب نیست!؛ سوم آنکه او قبل از من [[مسلمان]] شد و چهارم آنکه او در [[راه]] [[اسلام]] [[شهید]] شد ولی من تا کنون زنده‌ام"<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۶، ص۲۸۴.</ref>.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۱۳-۴۱۵.</ref>

او یکی از کسانی است که قبل از اسلام آوردنش، بسیار [[پیامبر خدا]]{{صل}} را [[اذیت]] کرد و آن [[حضرت]]{{صل}} از دست او و پدرش [[آزار]] و [[شکنجه]] فراوانی دید. او، چه در زمانی که [[رسول خدا]]{{صل}} در مکه بود و چه در زمانی که ایشان به [[مدینه]] [[هجرت]] کردند با تمام [[قدرت]] می‌کوشید تا [[پیامبر]]{{صل}} را نابود کند و یا دست کم [[تبلیغ]] ایشان را بی اثر کرده و آثارش را از بین ببرد<ref>الاعلام، زرکلی، ج۵، ص۷۹.</ref>.

عمرو عاص با اشعارش به [[بدگویی]] [[پیامبر اسلام]]{{صل}} می‌پرداخت و آنها را به [[کودکان]] مکه می‌آموخت تا در کوچه و بازار بخوانند. بچه‌ها نیز هرگاه [[پیامبر]] را می‌دیدند برای رنجش بیشتر او با صدای بلندتری این اشعار را می‌خواندند و از این [[راه]] آن [[حضرت]]{{ع}} را [[شکنجه]] می‌دادند تا آنکه [[رسول خدا]]{{صل}} به تنگ آمد و در [[حجر اسماعیل]] پس از ادای [[نماز]] دست به [[دعا]] برداشت و فرمود: "پروردگارا! [[عمرو عاص]] با اشعارش درباره من [[بدگویی]] کرده است؛ من شاعر نیستم، خدایا به شماره حروفی که در اشعارش به کار برده، او را [[لعنت]] کن"<ref>الاحتجاج، طبرسی، ج۱، ص۴۱۲ و بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۴۴، ص۸۱.</ref>.

او از جمله کسانی است که وقتی [[مسلمانان]] در [[مکه]] مورد [[آزار]] و [[اذیت]] [[قریش]] بودند و به [[دستور پیامبر]] علیه به [[حبشه]] [[هجرت]] کردند، او با گروهی از طرف قریش با هدایایی نزد [[نجاشی]] [[پادشاه]] حبشه رفتند و از پیامبر و مسلمانان بدگویی کردند و از او خواستند که مسلمانان را به مکه باز گرداند ولی پادشاه حبشه این را قبول نکرد و [[عمرو]] و همراهانش [[ناامید]] به نزد [[مشرکان]] باز گشتند<ref>السیرة النبویة، ابن هشام (ترجمه: رسولی)، ج۱، ص۲۰۴؛ المغازی، واقدی، ج۲، ص۷۴۱؛ المنتظم، ابن جوزی، ج۵، ص۱۹۷؛ تاریخ الیعقوبی، یعقوبی (ترجمه: آیتی)، ج۱، ص۳۸۶.</ref>.

آزار و اذیت‌های [[عمرو بن عاص]] در قبل از [[اسلام]] بسیار بوده که می‌توان به موارد زیادی اشاره کرد. یکی از این موارد که باعث [[پریشانی]] و [[ناراحتی]] بسیار پیامبر{{صل}} شد آن بود که دو ماه پس از [[وفات]] حضرت [[ابوطالب]]، عمرو عاص، [[عقبة بن ابی معیط]] و [[نصر بن حارث]] به کمک هم زهدان شتری را برداشتند و به [[مسجد]] آمدند و در حالی که [[رسول خدا]]{{صل}} در [[سجده]] [[نماز]] بود آن را بر پشت [[حضرت]] نهادند و چون آن را رها کردند؛ پوست آن پاره شد و کثافاتش اطراف آن حضرت{{صل}} ریخت. [[پیامبر]]{{صل}} سر بلند نکرد و در حال سجده ماند. در این حال رسول خدا{{صل}} [[اشک]] می‌ریخت و بر آنها [[نفرین]] می‌کرد تا آنکه دختر ایشان [[فاطمه زهرا]]{{س}} باخبر شد. پس به مسجد آمد و به آرامی آن پوست را از پشت ایشان برداشت و بر [[مظلومیت]] [[پدر]] [[گریه]] کرد. سپس پیامبر{{صل}} از سجده سر برداشت و سه بار فرمود: "پروردگارا! تو [[قریش]] را [[کیفر]] بده. و نیز سه بار فرمود: "خدایا! من [[شکست]] خورده‌ام تو مرا [[یاری]] کن"<ref>دلائل النبوه، بیهقی، ج۲، ص۲۸۰؛ امتاع الاسماع، مقریزی، ج۴، ص۱۸۳.</ref>.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۱۶-۴۱۷.</ref>

علت [[گرایش]] عمرو عاص را به [[اسلام]] چنین نوشته‌اند: هنگامی که عمرو عاص برای برگردانیدن [[جعفر بن ابی طالب]] و سایر [[مهاجران]]، به [[حبشه]] نزد [[نجاشی]] رفت، با [[مکر]] و [[شیطنت]] خاص خود، توجه خاص نجاشی، [[پادشاه]] حبشه را به خود جلب کرد و به پادشاه حبشه چنین گفت: "پادشاها! مردی را دیدم که از نزد شما خارج شد؛ او فرستاده [[دشمن]] ماست؛ اجازه بده او را بکشیم، تا اندازه‌ای [[انتقام]] خود را گرفته باشیم که او درباره بزرگان ما بسیار [[بدگویی]] کرده است".

نجاشی از سخن [[عمرو]] به [[خشم]] آمد و مشت محکمی به صورت او زد که خود او می‌گوید: [[خیال]] کردم بینی‌ام را شکست و به اندازه‌ای از گفته‌ام پشیمان شدم که [[دوست]] داشتم [[زمین]] از هم بشکافد و مرا ببلعد. آنگاه گفتم: پادشاها! اگر می‌دانستم که شما از این خواسته‌‍ام ناراحت می‌شوید هرگز چنین درخواستی نمی‌کردم. نجاشی گفت: "تو می‌خواهی نمایندهای کسی را به تو تحویل دهم که [[ناموس]] اکبر بر او نازل می‌شود، چنانکه بر [[موسی]] و [[عیسی]] نازل می‌شد".

عمرو عاص گفت: "پس از من برایش [[بیعت]] بگیر تا [[مسلمان]] شوم". سپس نجاشی[[دست]] دراز کرد و [[عمروعاص]] با او بر [[مسلمانی]] [[بیعت]] کرد.

عمرو عاص می‌گوید: از آنجا به قصد [[ملاقات]] [[رسول خدا]]{{صل}} به [[مدینه]] رفتم و چون به مدینه وارد شدم، [[اسلام]] آوردم و دیدم که [[خالد بن ولید]] قبل از من مسلمان شده، با اینکه در [[راه]] حرکت به سوی مدینه [[رفیق]] راهم بود<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۷۴۱؛ السیرة النبویه، ابن هشام (ترجمه: رسولی)، ج۱، ص۲۵۴؛ تاریخ الیعقوبی، یعقوبی ترجمه: آیتی)، ج۱، ص۳۸۶.</ref>.

اولین [[رویارویی]] [[عمرو بن عاص]] و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بعد از [[هجرت به مدینه]]، زمانی بود که عمرو بن عاص به همراه [[کاروان تجاری قریش]] به [[شام]] رفته بود و پیامبر{{صل}} گروهی را فرستاد تا در کمین این کاروان باشند و [[اموال]] این کاروان را به جای [[آزار]] و [[اذیت]] [[قریش]] به [[غنیمت]] بگیرند. عمرو عاص و همراهان به کمک مردی از [[قبیله]] [[جذام]] از ماجرا خبردار شدند و این مسئله به [[جنگ بدر]] انجامید<ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۲۸؛ دلائل النبوه، بیهقی (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۲، ص۲۶۶؛ الکامل، ابن اثیر (ترجمه: حالت - خلیلی)، ج۷، ص۱۳۱.</ref>. بعد از این ماجرا رد پای [[عمرو عاص]] را در [[جنگ احد]] می‌بینیم. او یکی از کسانی بود که [[قبایل]] دیگر را به [[همراهی]] [[قریش]] [[دعوت]] کرد و در جنگ احد علیه [[پیامبر]]{{صل}} شرکت داشت <ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۲۸۱؛ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۲، ص۳۷؛ الکامل، ابن اثیر (ترجمه: حالت - خلیلی)، ج۷، ص۱۶۷.</ref>.

در [[جنگ خندق]] نیز او [[فرماندهی]] گروهی از [[سپاه قریش]] را بر عهده داشت<ref>المغازی، واقدی، ج۱، ص۲۸۱؛ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۲، ص۳۷؛ الکامل، ابن اثیر (ترجمه: حالت - خلیلی)، ج۷، ص۱۶۷.</ref> اما بعد از [[مسلمان]] شدن در [[فتح مکه]] با [[سپاه مسلمانان]] همراه شد و پیامبر{{صل}} او را به اطراف [[مدینه]] فرستادند تا با [[مشرکان]] بجنگند و آنها را به [[اسلام]] دعوت کنند. او در [[جنگ]] [[طائف]] نیز پیامبر{{صل}} را همراهی کرد. او یکی از کسانی بود که پیامبر{{صل}} وی را [[مأمور]] [[گردآوری زکات]] کرد و او به [[فزاره]] رفت. وی در [[غزوه تبوک]] نیز شرکت داشت<ref>المغازی، واقدی، ج۳، ص۹۷۳-۱۰۲۱.</ref> اما در غزوه‌ای به نام [[ذات السلاسل]]، [[رسول خدا]]{{صل}} او را مامور کرد که به سوی [[قبیله]] بنی عذره برود تا با [[مردم]] آنجا به جنگ با [[شامیان]] بروند و سبب [[انتخاب]] عمرو عاص برای این کار آن بود که [[مادر]] عمرو عاص زنی از قبیله "بلی" بود از [[طایفه]] بنی عذره واین نسبت او توجه آنها را به او جلب می‌کرد<ref>المغازی، واقدی، ج۲، ص۷۷۰؛ تاریخ الیعقوبی، یعقوبی (ترجمه: آیتی)، ج۱، ص۴۳۹؛ الطبقات الکبری، ابن سعد ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۲، ص۱۲۹.</ref>. و او از جمله کسانی بود که نامه‌ای برای [[پادشاهان]] اطراف برای [[دعوت به اسلام]] می‌بردند <ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۱، ص۲۴۷.</ref>. او در [[سال هشتم هجری]] به سوی [[جیفر]] وعبد، [[پسران]] جلندی فرستاده شد<ref>السیرة النبویه، ابن هشام (ترجمه: رسولی)، ج۲، ص۳۸۵؛ الکامل، ابن اثیر (ترجمه: حالت - خلیلی)، ج۷، ص۳۲۸.</ref>.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۱۹-۴۲۰.</ref>

در روزهای آخر [[عمر]] [[رسول خدا]]{{صل}} ایشان عمرو عاص را به سوی عمان فرستادند و تا [[زمان]] [[رحلت]] ایشان، عمرو عاص [[والی]] عمان بود<ref>المغازی، واقدی (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ص۷۴۰؛ السیرة النبویة، ابن هشام (ترجمه: رسولی)، ج۲، ص۳۸۵؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۳، ص۱۱۸۷؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۷۴۲.</ref> و هنگام [[رحلت پیامبر]]{{صل}} نیز در عمان بود<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۷، ص۵۰۱.</ref>. بعد از رحلت، در زمان [[ابوبکر]] او را به سمت [[فلسطین]] فرستادند و نیز او را در کاری که رسول خدا{{صل}} بر آن کار گماشته بود، یعنی جمع آوری [[زکات]] (مناطق) سعد [[هذیل]]، [[عذره]]، جزام و [[حدس]] باقی گذاردند <ref>تاریخ الیعقوبی، یعقوبی (ترجمه: آیتی)، ج۱، ص۵۲۰؛ تاریخ الطبری، طبری (ترجمه: پاینده)، ج۴، ص۱۵۲۸؛ الکامل، ابن اثیر (ترجمه: حالت - خلیلی)، ج۸، ص۱۳۷.</ref>. در زمان عمر نیز او را به سوی فلسطین و [[اردن]] فرستادند و بعد از [[فتح]] این مناطق، کل [[حکومت]] [[شام]] را به [[معاویه]] دادند و عمرو عاص را به سوی [[مصر]] فرستادند. او توانست مصر را فتح کند و تا پایان [[زندگی]] عمر در مصر بود<ref>تاریخ الیعقوبی، یعقوبی (ترجمه: آیتی)، ج۲، ص۲۲؛ تاریخ الطبری، طبری (ترجمه: پاینده)، ج۵، ص۱۹۱۸.</ref>. وی چهار سال از [دوران] [[خلافت عثمان]] [را] هم [[حاکم مصر]] بود آنگاه او را معزول ساخت و [[عبدالله بن ابی]] سرح را به [[حکومت مصر]] [[منصوب]] کرد<ref>تاریخ الیعقوبی، یعقوبی (ترجمه: آیتی)، ج۲، ص۵۶؛ تاریخ الطبری، طبری (ترجمه: پاینده)، ج۵، ص۲۱۴۱-۲۰۹۸.</ref>.

از این [[تاریخ]] به بعد [[عمروعاص]] از [[عثمان]] کناره گرفت و [[مردم]] را علیه او می‌شورانید. او گاهی نزد [[امام علی]]{{ع}} می‌رفت و او را علیه عثمان تحریک می‌کرد و گاهی نزد [[طلحه]] و [[زبیر]] می‌رفت و آنها را به کشتن عثمان [[تشویق]] می‌کرد و حتی سر [[راه]] [[حجاج]] و [[زیارت]] کنندگان [[خانه خدا]] می‌نشست و آنها را از کارهای عثمان باخبر می‌کرد. هنگامی که عثمان در خانه‌اش در محاصره بود، عمروعاص به سوی [[فلسطین]] حرکت کرد و در مزرعه‌ای که در آنجا داشت و در قصر خود (که آن را عجلان نامیده بود) ساکن شد، تا وقتی که خبر [[کشته شدن عثمان]] به وی رسید. پس گفت: "مرا [[ابو عبدالله]] می‌خوانند؛ هرگاه دملی را فشار دهم خونین می‌شود. من حتی چوپانان را در بالای کوه‌ها علیه عثمان تحریک کردم!"<ref>تاریخ الطبری، طبری، ج۳، ص۳۹۲؛ الغدیر، علامه امینی، ج۹، ص۱۳۶.</ref>

و نیز در تاریخ [[طبری]] آمده که چون خبر کشته شدن عثمان در وادی السباع به عمروعاص رسید. گفت: مرا [[ابوعبدالله]] می‌گویند، او را کشتم در حالی که خود در وادی السباع هستم<ref>الغدیر، علامه امینی، ج۹، ص۱۳۸.</ref>. [[مخالفت]] عمروعاص با عثمان به جایی کشید که [[عمرو عاص]]، [[همسر]] خود را که [[خواهر]] [[مادری]] عثمان بود، به همین [[دلیل]]، [[طلاق]] داد<ref>الغدیر، علامه امینی، ج۹، ص۱۳۸.</ref>.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۲۰-۴۲۱.</ref>

موضوع [[دشمنی]] عمرو عاص با [[امیر مؤمنان]]{{ع}} مطلبی نیست که کسی از آن بی‌خبر باشد بلکه مطالب زیادی در تاریخ در این باره [[نقل]] شده و ما در این جا به نقل نمونه‌ای بسنده می‌کنیم. نقل شده روزی عمروعاص به [[عایشه]] گفت: "چقدر [[دوست]] داشتم که در [[جنگ جمل]] کشته شوی!" [[عایشه]] گفت: "چرا ای بی‌پدر؟! [[عمرو عاص]] گفت: "برای آنکه تو با [[اجل]] خود مرده بودی و به [[بهشت]] وارد می‌شدی (البته به [[عقیده]] عمرو عاص) و ما [[مرگ]] تو را بزرگ‌ترین دستاویز برای [[سرزنش]] [[علی بن ابی طالب]] قرار می‌دادیم"<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۶، ص۳۲۲.</ref>.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۲۱-۴۲۲.</ref>

هنگامی که [[علی]]{{ع}} [[جریر بن عبدالله]] را برای [[بیعت گرفتن]] از معاویه به [[شام]] فرستاد، معاویه مردد شد که چه کند. پس موضوع را با برادرش [[عتبه]] در میان گذاشت، عتبه گفت: "مردم شام در [[انتقام]] از [[خون عثمان]] با تو موافق‌اند اگر عمرو عاص را با خود هم دست کنی به هدفت خواهی رسید و [[عمر]] و هم مردی [[دنیا]] [[دوست]] است، می‌توانی دینش را از او بخری". معاویه نامه‌ای به وی نوشت و او را از [[فلسطین]] به شام احضار کرد؛ عمرو عاص که [[هدف]] معاویه را [[درک]] کرد [آن را] با [[محمد]] و [[عبدالله]] (دو فرزندش) در میان گذاشت. عبدالله گفت: "پدر! [[پیامبر]]، هنگام مرگش از تو [[راضی]] بود و [[ابوبکر]] و عمر نیز مردند و از تو راضی بودند و موقع مرگ [[خلیفه سوم]] هم تو [[غایب]] بودی پس برای چند روزهای [[زندگی]] سابقه [[دینی]] خود را لکه دار نکن، مخصوصا به لحاظ اینکه [[خلافت]] به تو نمی‌رسد، منتهی می‌خواهی از حاشیه نشینان معاویه باشی و این آن [[ارزش]] را ندارد که دینت را از دست بدهی".

ولی پسر دیگرش محمد اظهار داشت: "تو از بزرگان [[قریش]] هستی، چرا [[گوشه‌گیری]] [[اختیار]] کرده و سرت در میان سرها نباشد، برو دست به دست معاویه بده و [[مردم]] شام هم با شما در انتقام از خون عثمان هم صدا هستند و قطعا [[مقام]] بزرگی را تصاحب خواهی کرد". [[عمروعاص]] [[شب]] را تا صبح در [[فکر]] بود و اشعاری را زمزمه می‌کرد و در [[انتخاب]] [[خط مشی]] جدید خود می‌اندیشید. عبدالله که زمزمه [[پدر]] را می‌شنید با خود گفت: پیرمرد رفتنی شد. فردا اول وقت [[عمرو عاص]] به غلامش، وردان [[فرمان]] داد که وسیله حرکت به [[شام]] را آماده کن. وردان بار [[سفر]] را بست. دوباره [[عمر]] و گفت: "بار بگیر که از رفتن منصرف شدم. بار کن؛ بار بگیر؛ وردان بار کن؛ وردان بار بگیر؛ غلامش که خود یکی از افراد [[زیرک]] و به علاوه مرد شجاعی بود، گفت: "عمرو عاص! می‌خواهی بگویم که چگونه [[فکر]] می‌کنی؟"

عمرو عاص گفت: "هان! چه [[جور]] می‌اندیشم؟"

 

عمرو عاص: "خدا تو را بکشد که کاملا از قلبم و اندیشه‌های درونی‌ام [[آگاهی]]! اکنون بگو چه کنم؟"

 

وردان: "من [[صلاح]] می‌دانم که در خانه‌ات بنشینی؛ اگر [[اهل]] آخرت [[پیروز]] شدند در [[پناه]] [[دین]] آنها ایمن خواهی بود و اگر اهل دنیا پیش بردند، باز هم از تو بی نیاز نیستند". [[عمرو]] گفت: "کاملا پیشنهادت صحیح است، اما [[حیف]] که وقت گذشته و در میان [[عرب]] شیوع یافته که من به معاویه پیوسته‌ام، بنابراین چاره‌ای جز رفتن ندارم، پس بار سفر ببند". [پس] [[عمروعاص]] از [[فلسطین]] به شام آمد و با معاویه در [[خلوت]] به [[مذاکره]] پرداختند.

عمروعاص: مقصودت کیست؟"

معاویه: "[[علی بن ابی طالب]]".

عمروعاص: "تو را چه رسد که با علی{{ع}} به جنگ بپردازی که تو هم ردیف و همتای او نیستی، زیرا اولین [[مهاجر]] و اولین کسی است که [[ایمان]] آورده و کار با وفای [[پیامبر]] می‌باشد و آن همه در [[اسلام]] [[جهاد]] کرد و دارای [[علم]] و [[دانش]] است و از همه اینها گذشته [[شجاعت]] او را هیچ کس ندارد و تو فاقد تمام این خصوصیات می‌باشی، ولی با همه اینها اگر به تو کمک و [با تو] [[همکاری]] کنم سهم من چیست؟"

[[معاویه]]: "هر چه خودت بگویی".

[[عمروعاص]]: "مصر را به من واگذار کن که [[حکومت]] و تمام درآمدش از آن من باشد تا با تو [[همراهی]] کنم". معاویه قدری من من کرد و گفت: "دوست ندارم که [[عرب]] بشنود که تو به خاطر [[امور مادی]] وارد مرحله شده‌ای بلکه باید کار ما برای [[خدا]] باشد".

عمروعاص: "معاویه دست از این حرف‌ها بردار که تو نمی‌توانی سر من شیره بمالی و مرا گول بزنی!"

معاویه: "عمروعاص قدری نزدیک بیا، می‌خواهم مطلبی در گوشت بگویم، عمروعاص جلو آمد و گوش خود را جلو دهن معاویه اور قرار داد، معاویه گوش او را دندان گرفت و سپس [به او] گفت: "حالا دیدی می‌توانم تو را گول بزنم! زیرا در اینجا کسی نبود که جای در گوشی صحبت کردن باشد".

 

هر چند معاویه در اول امر حاضر نبود که [[مصر]] را به [[عمرو عاص]] ببخشد ولی پس از [[مشورت]] با برادرش [[عتبه]] حاضر شد، زیرا عتبه به معاویه گفت: "اگر [[علی]] [[پیروز]] شود نه مصر باقی می‌ماند و نه [[شام]]، پس می‌ارزد که مصر را بدهی و [[حکومت اسلامی]] را به چنگ بیاوری"<ref>الغارات، ثقفی کوفی (ترجمه: عطاردی)، ص۱۳۸؛ تاریخ الیعقوبی، یعقوبی (ترجمه: آیتی)، ج۲، ص۹۸؛ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۴، ص۲۳۰.</ref>.

 

[[امام علی]]{{ع}} در این جمله از خطبه‌اش به معاویه و عمرو عاص اشاره دارد: {{متن حدیث|وَ لَمْ يُبَايِعْ حَتَّى شَرَطَ أَنْ يُؤْتِيَهُ عَلَى اَلْبَيْعَةِ ثَمَناً}}؛ عمرو عاص با معاویه[[بیعت]] نکرد مگر پس از آنکه بهای بیعتش را به او داد.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۲۲-۴۲۴.</ref>

 

==[[عمرو عاص]] و [[جنگ صفین]]==

آنچه که نام عمروعاص را در [[تاریخ]] ماندگار کرد بدون تردید [[همراهی]] با [[معاویه]] در [[مخالفت با امام علی]]{{ع}} و شرکت در [[جنگ صفین]] بود. [معاویه] او را به [[فرماندهی]] سوار [[نظام]] [[شام]] گماشت <ref>الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۴، ص۲۳۱؛ وقعة صفین، نصر بن مزاحم (ترجمه: اتابکی)، ص۳۹۰.</ref>. [[عمرو بن عاص]] بعد از چند ماه جنگ با [[امام علی]]{{ع}} و [[سپاه کوفه]] در زمانی که [[جنگ]] در لحظات پایانی با [[پیروزی]] برای آن [[حضرت]] به همراه بود، [[دست]] به [[خدعه]] زد و [[دستور]] داد [[سپاه شام]] در برابر [[لشکریان امام علی]]{{ع}} [[قرآن‌‌ها]] را بر سر نیزه زدند<ref>الفخری، ابن طقطقی (ترجمه: گلپایگانی)، ص۱۲۱.</ref> و این باعث شد که [[سپاه اسلام]] دست از جنگ بردارند و در این کار از خود [[تزلزل]] نشان دهند و مسئله جنگ صفین بین [[امام علی]]{{ع}} و معاویه به مسئله [[حکمیت]] کشیده شود. و در مسئله حکمیت هم از طرف امام علی{{ع}}، با اینکه ایشان [[مخالف]] [[انتخاب]] [[ابوموسی اشعری]] بود، وی برای این امر انتخاب شد و از طرف معاویه و سپاه شام نیز [[عمرو عاص]] انتخاب شد و در ماجرای حکمیت، عمرو عاص باز دست به خدعه و [[فریب]] زد و ابوموسی اشعری را فریب داد و مسئله حکمیت در ظاهر به نفع معاویه تمام شد<ref>وقعة صفین، نصر بن مزاحم (ترجمه: اتابکی)، ص۱۶۵؛ الطبقات الکبری، ابن سعد (ترجمه: مهدوی دامغانی، ج۳، ص۲۵.</ref>.<ref>[[رحمان فتاح‌زاده|فتاح‌زاده، رحمان]]، [[عمرو بن عاص بن وائل (مقاله)|مقاله «عمرو بن عاص بن وائل»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۶ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۶، ص ۴۲۵.</ref>

حضار [[اصرار]] کردند که او را حاضر کن و هیچ واهمه‌ای نداشته باش، آیا می‌ترسی که [[باطل]] خود را بر [[حق]] چیره سازد؟ مگر ممکن است که باطل بر حق و [[حقیقت]] [[غالب]] آید؟! [[معاویه]] گفت: "اکنون که اصرار می‌کنید او را احضار خواهم ساخت، ولی این مطلب را بدانید که اینها خانواده‌ای هستند که لکه [[ننگ و عار]] به دامن‌شان نمی‌نشیند و هیچ [[عیب]] و نقصی آنان را لکه دار نمی‌کند، فقط کاری که می‌توانید انجام بدهید این است که پدرش را به کشتن [[عثمان]] متهم سازید و بگویید که او از [[خلافت]] [[خلفا]] ناراضی بود و نسبت به ایشان [[حسد]] می‌ورزید". قاصد [[پیام]] [[دعوت]] معاویه را به [[امام حسن]]{{ع}} رسانید؛ [[امام]]{{ع}} وضع مجلس را از قاصد جویا شد، او هم چنانکه باید وضع مجلس را [[شریح]] کرد.

امام [[لباس]] پوشید و به سوی [[خانه]] معاویه به [[راه]] افتاد و در بین راه جهت [[پیروزی]] خود و مصون ماندن از [[شر]] و [[ستم]] آنها این [[دعا]] را قرائت می‌فرمود: {{متن حدیث| اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ شُرُورَهُمْ وَ أَدْرَأَ بِكَ مِنْ فجورهم وَ أَسْتَعِينُ بِكَ عَلَيْهِمْ فاكفنيهم كَيْفَ شِئْتَ وَ أَنَّى شِئْتَ بِحَوْلٍ مِنْكَ وَ قُوَّةٍ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏ }}؛ چون وارد خانه معاویه شد، معاویه از جا برخاست و او را [[احترام]] کرد و در کنار خود نشانید. سپس گفت: "یا [[ابا محمد]]! این [[جمعیت]] به سراغ شما فرستادند و هر چه گفتم [[صلاح]] نیست گوش ندادند".

امام{{ع}}: "این چه حرفی است می‌زنی! [[خانه]]، خانه تو و [[اختیار]] آن با توست؛ اگر بگویم که با میل، خواسته ایشان را [[اطاعت]] کردی، [[تکذیب]] توست، و اگر بگویم اینان بر تو چیره شدند و بر خلاف [[میل باطنی]] تو کار کرده‌اند، [[ضعف]] و [[زبونی]] تو را می‌رساند. نمی‌دانم تو خود کدام شق را می‌پذیری و اگر می‌دانستم اینها هستند، من هم افرادی از [[فرزندان عبدالمطلب]] را همراه می‌آوردم".

[[معاویه]]: "در هر حال اینها می‌خواهند [[اثبات]] کنند که [[عثمان]] را [[پدر]] تو کشته و نسبت به [[خلافت]] [[خلفا]] ناراضی بوده است. اینک با تمام قوا پاسخ ایشان را بگو و از [[تنهایی]] خود و [[اجتماع]] ایشان هراسی نداشته باش که من درباره خود و ایشان به [[انصاف]] [[قضاوت]] خواهم کرد".

در این موقع [[عمرو عاص]] شروع به سخن کرد و هر چه توانست درباره [[علی]]{{ع}} [[بدگویی]] کرد و عیب‌جویی نمود و از جمله گفت: "او [[ابوبکر]] را [[دشنام]] داد و از خلافتش ناراضی بود لذا از [[بیعت]] با او [[سرپیچی]] کرد تا آنکه با [[اجبار]] بیعت کرد؛ در [[خون]] [[عمر]] شرکت داشت و عثمان را به ناحق کشت و سپس دعوی خلافت کرد که او را در آن حقی نبود؛ ای [[فرزندان عبد المطلب]]، [[خداوند]] به شما [[سلطنت]] نخواهد داد، زیرا خلفا را کشتید و خون‌هایی را که [[خدا]] [[حرام]] کرده، [[حلال]] شمردید و بر سلطنت و [[مقام]] [[حرص]] می‌ورزید و آنچه را که [[حلال]] نیست باشد اما مرتکب. می‌شوید.

از همه گذشته، ای [[امام حسن|حسن]]! تو به خود [[وعده]] خلافت می‌دهی با اینکه [[عقل]] اداره آن را نداری، می‌بینی چگونه [[خدای بزرگ]] عقلت را گرفته و تو را مورد مسخره و استهزای [[قریش]] قرار داده، و این نیست جز برای اعمالی که پدرت مرتکب شد. اما پدرت را خدا گرفت و ما را از ناحیه او راحت کرد و تو نیز زیر دست مایی؛ هرچه بخواهیم درباره‌ات انجام می‌دهیم، حتی اگر تو را به [[قتل]] برسانیم گناهی از طرف خدا و ایراد و انتقادی از ناحیه [[مردم]] متوجه ما نمی‌شود، زیرا [[استحقاق]] آن را داری، اگر جوابی داری بگو، وگرنه بدان که تو و پدرت [[ظالم]] و ستمکارید".

پس از [[عمروعاص]]، [[ولید بن عقبه]] و دیگران نیز از این قبیل سخنان در مقابل [[امام]]{{ع}} گفتند.

امام{{ع}} می‌اندیشید که این جا جای [[برهان]] و [[استدلال]] و [[پاسخگویی]] به سخنان ایشان نیست، بلکه کلوخ‌انداز را [[پاداش]] سنگ است و می‌باید در مقابل، معایب و زشتی‌های آنان را به رخشان کشید و با بیان [[تاریخ]] و سوابق تاریکشان آنان رامفتضح ساخت.

شما را به خدا می‌دانید که او اولین کسی است که به پیامبر[[ایمان]] آورد و در [[بدر]] پرچم‌دار [[اسلام]] بود ولی معاویه پرچم‌دار [[کفر]] بود، و همچنین در [[جنگ احد]] و [[احزاب]] پدرم [[پرچم پیامبر]] را به دست داشت ولی معاویه و پدرش پرچم دار کفر بودند.

 

ای معاویه! اشعاری را که برای پدرت نوشتی، هنگامی که [[تصمیم]] گرفته بود [[مسلمان]] شود، به خاطر داری، که چگونه او را از مسلمان شدن مانع شدی؟

آیا نمی‌دانی که [[پیامبر]]{{صل}} در هفت مورد [[ابوسفیان]] را [[لعنت]] کرده است؟ این گوشه‌ای از [[تاریخ]] [[زندگی]] تو بود که موضوعات شنیع‌تر از اینها را [[چشم پوشی]] نمودم".

سپس متوجه [[عمرو عاص]] شد و فرمود: ای پسر [[عاص]]، سابقه تو بر همگان روشن است که از زنی بدون شوهر متولد شدی و چهار نفر به عنوان [[پدر]] درباره تو به [[نزاع]] پرداختند تا آنکه [[پست‌ترین]] و گمنام‌ترین [[قریش]] بر دیگران [[غالب]] شد و تو را به [[فرزندی]] برگزید و او همان کسی است که درباره پیامبر گفت: [[محمد]] [[ابتر]] است و [[خدای متعال]] یک [[سوره]] در مذمتش نازل فرمود.

آیا تو همان نیستی که در تمام [[جنگ‌ها]] با پیامبر جنگیدی و با اشعارت او را هجو می‌‌کردی و با تمام نیرو با آن [[حضرت]] [[مکر]] می‌کردی و او را [[آزار]] می‌دادی؟ مگر تو نبودی که بیش از هر کس در [[تکذیب]] پیامبر کو شش داشتی و تا [[حبشه]] برای برگردانیدن [[مهاجرین]] رفتی ولی وقتی که [[نجاشی]] تو را رد کرد و جواب منفی شنیدی و از وی [[مأیوس]] شدی، [[حیله]] و مکر خود را درباره رفیقت [[عمارة بن ولید]] به کار بستی و از او پیش نجاشی [[سعایت]] کردی تا آنکه [[خدا]] تو و او را مفتضح و رسوا کرد.

و نیز [[نقل]] شده که در این [[زمان]]، [[ابن عباس]] به [[عیادت]] [[عمرو]] آمد و احوالش را پرسید. عمرو گفت: "مختصری از [[امور دنیا]] را [[اصلاح]] ولی در مقابل، بسیاری از امور [[آخرتی]] را خراب کردیم، و اگر اصلاح کارهای [[دنیایی]] به اندازه خرابی [[آخرت]] بود، خوب بود ولی [[حیف]] که چنین نیست. اگر می‌توانستم [[کارها]] را اصلاح می‌کردم و اگر [[راه]] فراری داشتم فرار می‌کردم. ولی اکنون مانند کسی هستم که ریسمان به گردنش افکنده‌اند و میان [[زمین]] و [[آسمان]] آویزان است؛ نه با دست به طرف بالا و نه با پا به طرف زمین می‌توانم دست یابم؛ پسر برادرم مرا پندی بده که از آن نفعی ببرم". گفت: "پروردگارا! پسر [[عباس]] مرا از [[رحمت]] تو نا‌امید می‌گرداند؛  آن چنان مرا بگیر که خود [[راضی]] و [[خشنود]] شوی<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۳، ص۱۱۸۹؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۶، ص۳۲۳.</ref>.