توسل در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{شیعه}}

==مقدمه==

*[[توسل]] به مفهوم [[استمداد]] از اولیای [[خداوند]] و واسطه قراردادن آنان برای تقرّب به [[خداوند]] است. [[توسل]] در لغت نزد [[شیعیان]] جزو مسلمات است، اما برخی از فرقه‌های اسلامی به آن [[اعتقاد]] ندارند و آن را نوعی [[شرک]] می‌دانند. این در حالی است که برخی از علمای [[اهل تسنن]] نیز بر [[حقیقت]] [[توسل]] اذعان دارند. از جمله [[ابن ابی الحدید]]، شارح معتزلی [[نهج البلاغه]] در شرح خود این گونه می‌نویسد: "خدایی را [[حمد]] می‌کنم که از پرتو [[نور]] عظمتش اهل آسمان‌ها و [[زمین]] [[بندگی]] می‌کنند و [[هدف]] تمام وسایل، ذات اقدس اوست و ما در میان خلق وسیله‌ایم." علمای [[علم کلام]] ضمن بحث در این موضوع ابعاد آن را [[تبیین]] و [[حقیقت]] آن را بر اساس [[آیات]] و [[روایات]] اثبات کرده‌اند. این مسئله از آن‌جا ناشی می‌شود که آن‌ها [[توسل]] را مغایر [[اراده الهی]] و در برابر آن می‌دانند، حال آن‌که در [[اعتقاد]] [[شیعی]] [[توسل]] به [[اولیای الهی]] در راستای [[اراده خداوند]] صورت می‌پذیرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 220-221.</ref>