برهان مالکیت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] [[مالک]] و [[خالق]] انسان‌هاست و [[تصرف]] او در [[انسان‌ها]]، به هر گونه که باشد، تصرف در [[ملک]] و حوزه [[سلطنت]] خود اوست. پس او به [[استحقاق]] ذاتی، بر همگان سلطنت و [[ولایت]] دارد و به تصرف در همه [[شئون]] هستی آنان سزاوار است. بر این پایه، ولایت دیگران به [[اذن]] او [[مشروعیت]] می‌یابد؛ زیرا او می‌تواند در ملک خود به هر کس که بخواهد اذن تصرف بدهد و این همان [[جعل الهی]] ولایت است<ref>این مضمون استدلالی است که امام خمینی در این مسئله دارد. ر.ک: امام خمینی، الاجتهاد و التقلید (تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی ره، چاپ اول، ۱۳۷۶)، ص۱۸.</ref>. [[قرآن کریم]] به همین نکته اشاره می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«بگو خداوندا! ای دارنده فرمانروایی! به هر کس بخواهی فرمانروایی می‌بخشی و از هر کس بخواهی فرمانروایی را باز می‌ستانی و هر کس را بخواهی گرامی می‌داری و هر کس را بخواهی خوار می‌گردانی؛ نیکی در کف توست بی‌گمان تو بر هر کاری توانایی» سوره آل عمران، آیه ۲۶.</ref>.<ref>[[ابوالحسن حسنی|حسنی، ابوالحسن]]، [[ولایت سیاسی پیامبر اعظم (مقاله)|مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره سیاسی پیامبر اعظم]] ص ۳۱۵.</ref>