اسحاق بن ابراهیم حنظلی در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اسحاق بن ابراهیم حنظلی در تراجم و رجال]] - [[اسحاق بن ابراهیم حنظلی در تاریخ اسلامی]] - [[اسحاق بن ابراهیم حنظلی در معارف و سیره رضوی]] | پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اسحاق بن ابراهیم حنظلی در تراجم و رجال]] - [[اسحاق بن ابراهیم حنظلی در تاریخ اسلامی]] - [[اسحاق بن ابراهیم حنظلی در معارف و سیره رضوی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
خط ۱۶: | خط ۱۵: | ||
[[رده:اسحاق بن ابراهیم حنظلی]] | [[رده:اسحاق بن ابراهیم حنظلی]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۰
مقدمه
معروف به «ابن راهویه»، از دانشمندان نیشابور بود[۱]. هنگامیکه کاروان امام رضا(ع) در حال ترک نیشابور بود، ابن راهویه به همراه محمد بن رافع و احمد بن حارث و یحیی بن یحیی، در خیل استقبال کنندگان امام(ع)، به قریه مؤیدیه رفتند و چون امام(ع) در این شهر حدیث سلسلة الذهب را فرمودند، وی این رویداد مهم را با عشق و علاقهای وافر به ثبت رساند[۲][۳]
روایت سلسلة الذهب
کاروان حامل امام رضا(ع)، کمکم از نواحی نیشابور، دور میشد. قطب الانام شیخ ابویعقوب اسحاق بن راهویه مروزی که شیخ و مقدم ارباب ولایت بود، به همراه چند تن از دانشمندان و راویان از نیشابور بیرون شدند و تا «قریه مؤیدیه» که از قرای نیشابور است به دنبال کاروان رفتند. بعد از این که ایشان به کاروان امام(ع) رسیدند، از امام(ع) تقاضا نمودند تا برایشان حدیثی از اجداد خویش بیان کنند. امام(ع) «حدیث سلسلة الذهب» را ایراد فرمودند. شیخ با وجود کبر سن، مهار ناقه آن حضرت را بر دوش گرفت و تا بیرون شهر نیشابور پیاده راه پیمود[۴]. ابن راهویه تا آخر عمر در نیشابور بود و سرانجام در سال ۲۳۷ یا ۲۳۸ هجری قمری در گذشت[۵]. آرامگاه جناب راهویه رازی، در کنار خندق شادیاخ به طرف راه تلاجرد، قرار دارد[۶][۷]
منابع
پانویس
- ↑ به نقل از تاریخ نیشابور حاکم نیشابوری.
- ↑ عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۱۳۵؛ معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۳۶ و ص۴۶.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۷۵.
- ↑ عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۳۷۲.
- ↑ مطلع الشمس، ج۳، ص۱۵۷.
- ↑ آثار باستانی خراسان (شامل: آثار تاریخی جام، نیشابور، سبزوار)، ج۱، تاریخ نیشابور، ص۱۹۵.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۴۴۷.