برهان عدالت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'jpg|22px]]، 22px [[') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[برهان عدالت در قرآن]] - [[برهان عدالت در حدیث]] - [[برهان عدالت در معارف و سیره نبوی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[خداوند]] [[عادل]] است و به هیچ وجه به کمترین ستمی [[راضی]] نمی‌شود، چنان‌که می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ أَمَرَ رَبِّي بِالْقِسْطِ}}<ref>«بگو: پروردگارم به دادگری فرمان داده است» سوره اعراف، آیه ۲۹.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>، {{متن قرآن|تِلْكَ آيَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِينَ}}<ref>«اینها آیات خداوند است که آن را به درستی بر تو می‌خوانیم و خداوند، ستمی برای جهانیان نمی‌خواهد» سوره آل عمران، آیه ۱۰۸.</ref>. | [[خداوند]] [[عادل]] است و به هیچ وجه به کمترین ستمی [[راضی]] نمی‌شود، چنان‌که می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ أَمَرَ رَبِّي بِالْقِسْطِ}}<ref>«بگو: پروردگارم به دادگری فرمان داده است» سوره اعراف، آیه ۲۹.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>، {{متن قرآن|تِلْكَ آيَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِينَ}}<ref>«اینها آیات خداوند است که آن را به درستی بر تو می‌خوانیم و خداوند، ستمی برای جهانیان نمی‌خواهد» سوره آل عمران، آیه ۱۰۸.</ref>. | ||
ترجیح [[حکم]] و [[اراده]] یک فرد بر دیگری بدون مرجح [[مشروع]] [[ستم]] است، چنان‌که از اصل عدم [[نفوذ]] آشکار است. بنابراین، واگذاری [[مردم]] به خود در امر [[حکومت]] ذاتاً ملازم با ستم است. [[رضایت]] به این ستم از [[ساحت]] ذات [[اقدس]] به دور است. مقتضای [[عدل الهی]] این است که او، خود، به واسطه تقدم و [[اولویت]] ذاتی اراده‌اش بر اراده‌های [[انسان‌ها]] اراده‌ای را بر اراده‌های دیگر ترجیح دهد و به او [[اذن]] [[ولایت]] دهد.<ref>[[ابوالحسن حسنی|حسنی، ابوالحسن]]، [[ولایت سیاسی پیامبر اعظم (مقاله)|مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره سیاسی پیامبر اعظم]] ص ۳۱۶.</ref> | ترجیح [[حکم]] و [[اراده]] یک فرد بر دیگری بدون مرجح [[مشروع]] [[ستم]] است، چنان‌که از اصل عدم [[نفوذ]] آشکار است. بنابراین، واگذاری [[مردم]] به خود در امر [[حکومت]] ذاتاً ملازم با ستم است. [[رضایت]] به این ستم از [[ساحت]] ذات [[اقدس]] به دور است. مقتضای [[عدل الهی]] این است که او، خود، به واسطه تقدم و [[اولویت]] ذاتی اراده‌اش بر اراده‌های [[انسان‌ها]] اراده‌ای را بر اراده‌های دیگر ترجیح دهد و به او [[اذن]] [[ولایت]] دهد.<ref>[[ابوالحسن حسنی|حسنی، ابوالحسن]]، [[ولایت سیاسی پیامبر اعظم (مقاله)|مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره سیاسی پیامبر اعظم]] ص ۳۱۶.</ref> | ||
== پرسش مستقیم == | |||
==پرسش مستقیم== | |||
[[برهان عدالت چگونه مشروعیت ولایت به نصب الهی را اثبات می‌کند؟ (پرسش)]] | [[برهان عدالت چگونه مشروعیت ولایت به نصب الهی را اثبات می‌کند؟ (پرسش)]] | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | |||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100627.jpg|22px]] [[ابوالحسن حسنی|حسنی، ابوالحسن]]، [[ولایت سیاسی پیامبر اعظم (مقاله)|مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|'''سیره سیاسی پیامبر اعظم''']] | # [[پرونده:1100627.jpg|22px]] [[ابوالحسن حسنی|حسنی، ابوالحسن]]، [[ولایت سیاسی پیامبر اعظم (مقاله)|مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|'''سیره سیاسی پیامبر اعظم''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:برهان عدالت]] | [[رده:برهان عدالت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۸
برهان عدالت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: برهان عدالت در قرآن - برهان عدالت در حدیث - برهان عدالت در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
خداوند عادل است و به هیچ وجه به کمترین ستمی راضی نمی‌شود، چنان‌که می‌فرماید: ﴿قُلْ أَمَرَ رَبِّي بِالْقِسْطِ﴾[۱]، ﴿إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ﴾[۲]، ﴿تِلْكَ آيَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِينَ﴾[۳].
ترجیح حکم و اراده یک فرد بر دیگری بدون مرجح مشروع ستم است، چنان‌که از اصل عدم نفوذ آشکار است. بنابراین، واگذاری مردم به خود در امر حکومت ذاتاً ملازم با ستم است. رضایت به این ستم از ساحت ذات اقدس به دور است. مقتضای عدل الهی این است که او، خود، به واسطه تقدم و اولویت ذاتی اراده‌اش بر اراده‌های انسان‌ها اراده‌ای را بر اراده‌های دیگر ترجیح دهد و به او اذن ولایت دهد.[۴]
پرسش مستقیم
برهان عدالت چگونه مشروعیت ولایت به نصب الهی را اثبات می‌کند؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ «بگو: پروردگارم به دادگری فرمان داده است» سوره اعراف، آیه ۲۹.
- ↑ «به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.
- ↑ «اینها آیات خداوند است که آن را به درستی بر تو می‌خوانیم و خداوند، ستمی برای جهانیان نمی‌خواهد» سوره آل عمران، آیه ۱۰۸.
- ↑ حسنی، ابوالحسن، مقاله «ولایت سیاسی پیامبر اعظم»، سیره سیاسی پیامبر اعظم ص ۳۱۶.