عروه غفاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
 
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عروه غفاری در تاریخ اسلامی]] - [[عروه غفاری در معارف و سیره حسینی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عروه غفاری در تاریخ اسلامی]] - [[عروه غفاری در معارف و سیره حسینی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
تنها کسی که وی را [[شهید]] [[کربلا]] قلمداد کرده صاحب [[ینابیع المودة (کتاب)|ینابیع المودة]] است که می‌نویسد: پس از [[عون بن عبدالله بن جعفر]]، «عروه غفاری» که [[پیری]] کهن سال بود و در جنگ‌های [[بدر]] و [[حنین]] و [[صفین]] شرکت کرده بود به میدان رفت. [[امام حسین]]{{ع}} به وی فرمود: ای پیرمرد [[خداوند]]، از تو قبول فرماید! آنگاه عبدالله [[رجز]] زیر را سرود:
تنها کسی که وی را [[شهید]] [[کربلا]] قلمداد کرده صاحب [[ینابیع المودة (کتاب)|ینابیع المودة]] است که می‌نویسد: پس از [[عون بن عبدالله بن جعفر]]، «عروه غفاری» که [[پیری]] کهن سال بود و در جنگ‌های [[بدر]] و [[حنین]] و [[صفین]] شرکت کرده بود به میدان رفت. [[امام حسین]] {{ع}} به وی فرمود: ای پیرمرد [[خداوند]]، از تو قبول فرماید! آنگاه عبدالله [[رجز]] زیر را سرود:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|''قَدْ عَلمت حَقّاً بنو غَفّار''|2=''وَخَنْدَفٍ ثُمَّ بَنُو نَزّارِ''}}
{{ب|''قَدْ عَلمت حَقّاً بنو غَفّار''|2=''وَخَنْدَفٍ ثُمَّ بَنُو نَزّارِ''}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۰

مقدمه

تنها کسی که وی را شهید کربلا قلمداد کرده صاحب ینابیع المودة است که می‌نویسد: پس از عون بن عبدالله بن جعفر، «عروه غفاری» که پیری کهن سال بود و در جنگ‌های بدر و حنین و صفین شرکت کرده بود به میدان رفت. امام حسین (ع) به وی فرمود: ای پیرمرد خداوند، از تو قبول فرماید! آنگاه عبدالله رجز زیر را سرود:

قَدْ عَلمت حَقّاً بنو غَفّاروَخَنْدَفٍ ثُمَّ بَنُو نَزّارِ
بِنُصْرَتي لِاَحْمَدِ المُخْتارِوَآلِهِ السّاداتِ وَالْاَبْرارِ
صَلِّي عَلَیْهِمْ خالِقُ الاَشْجارِرَبُّ البَرايا خالِقُ الاطْيارِ
فرزندان قبیله غفار، خندف و نیز نزار می‌دانند که من یاری کننده احمد مختار و خاندان بزرگوار و نیکوی وی هستم. که به وجود آورنده درختان و پرندگان و آفریدگار جهان بر آن‎ها درود می‌فرستند.

و جنگید و پس از به هلاکت رساندن بیست و پنج نفر از سواران دشمن به شهادت رسید [۱].[۲]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. ینابیع المودة، ص۳۹۸-۳۹۹.
  2. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۲۵۹-۲۶۰.