قصه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== قصّه و قصّه‌گویی در [[مکتب]] خلافت‌==

=== قصه‌گویی یک [[منصب]] رسمی‌===

[[عالمان]] [[اهل کتاب]] نقش تخریبی خود را در سایه بخشنامه رسمی [[حکومت]] انجام دادند و [[مساجد]] [[مسلمانان]] و در صدر آن، [[مسجد رسول اکرم]] {{صل}} در [[مدینه]] را به اشغال خود درآوردند تا [[مردم]] را با بیان قصّه‌هایی از سرگذشت [[بنی اسرائیل]]، و هر چه باب طبع مردم بود، و با اهداف خودشان سازگار، مشغول نمایند.

[[تمیم داری]] که در نظر [[خلیفه دوم]] [[بهترین]] [[مردم مدینه]] بود<ref>الاصابه، ج۱، ص۲۱۵.</ref>، از وی درخواست اجازه قصّه‌گویی کرد. عمر به او اجازه داد و او روزهای [[جمعه]] در [[مسجد رسول خدا]] {{صل}} قصّه می‌گفت. [[تمیم]] از [[خلیفه]] خواست که یک [[روز]] دیگر هم قصّه بگوید. عمر اجازه داد و چون [[خلافت]] به [[عثمان]] رسید، یک روز دیگر هم بدان افزود<ref>بنگرید: المصنّف، ج۳، ص۲۱۹؛ [[تاریخ]] مدینه، ج۱، ص۱۱- ۱۲؛ [[سیر]] اعلام النبلاء، ج۲، ص۴۴۶؛ [[تهذیب]] تاریخ [[دمشق]]، ج۳، ص۳۶۰؛ الخطط و الآثار، ج۲، ص۲۵۳.

=== [[حاکمان]] و قصه‌گویان‌===

# برای قصه‌گویان از [[بیت المال]] [[حقوق]] تعیین کرده بودند<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۵- ۱۶؛ الخطط و الآثار، ج۲، ص۲۵۴.</ref>. عمر بن عبد العزیز به قصّه‌گویی که خودش او را به این [[منصب]] گماشته بود، ماهیانه سه دینار می‌داد. هنگامی که [[هشام بن عبد الملک]] به [[خلافت]] رسید، این مبلغ را به شش دینار رساند<ref>تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۵؛ الحوادث و البدع، ص۱۰۳.</ref>.

# قصّه‌گویی یک منصب رسمی بود و شخص [[خلیفه]] در [[عزل]] و [[نصب]] قصّه‌گویان دخالت می‌کرد. چنان که گذشت عمر، معاویه و عمر بن عبد العزیز قصه‌گو نصب کردند. [[عوف بن مالک]] و [[عبادة بن صامت]] می‌گفتند: قصه‌گو جز [[امیر]] یا [[مأمور]] نیست. گفتگوی [[غضیف بن حارث]] با [[عبد الملک بن مروان]] نیز بر همین امر دلالت دارد<ref>بنگرید: تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۰؛ مجمع الزوائد، ج۱، ص۱۸۸.</ref>. مقریزی گروهی از متولّیان منصب قصّه‌گویی در قرون نخستین [[اسلامی]] را به ترتیب یاد کرده است<ref>بنگرید: الخطط و الآثار، ج۲، ص۲۵۴.</ref>. هر که بدون اخذ مجوز رسمی از [[دستگاه حکومت]] به قصه‌گویی می‌پرداخت، بازخواست و [[مؤاخذه]] می‌شد<ref>بنگرید: انساب الاشراف، ج۴، ۱، ص۳۴- ۳۵.</ref>. شاید قصه‌گوی [[منصوب]] از سوی [[حکومت]] همان باشد که «قصّه‌گوی [[جماعت]]» نامیده می‌شد<ref>بنگرید: المصنّف، ج۳، ص۲۲۰؛ تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۴- ۱۶.</ref>. [[ابوالهیثم]] قصه‌گوی جماعت در عصر [[امویان]] بود. چون [[عبّاسیان]] روی کار آمدند، او را عزل کردند. ابو الهیثم بدین امر [[اعتراض]] کرد و آن را نپذیرفت<ref>بنگرید: المعرفة و التاریخ، ج۲، ص۴۳۶.</ref>.

# امرا هم قصه‌گویی می‌کردند و چنان که از [[عبادة بن صامت]] و [[عوف بن مالک]] نقل شده، حتی آن را [[روایت]] منسوب به [[رسول خدا]] {{صل}} می‌دانند که قصّه نمی‌گوید، مگر [[امیر]] یا [[مأمور]] یا [[مختال]] یا گفت: متکلّف از سوی امیر<ref>بنگرید: قوّت القلوب، ج۲، ص۳۰۲- ۳۰۳؛ کنز العمّال، ج۱۰، ص۱۲۴ از طبرانی؛ المعجم الصغیر، ج۱، ص۲۱۶؛ ج۱، ص۲۱۶؛ تاریخ المدینه، ج۱، ص۸- ۹؛ التراتیب الاداریه، ج۲، ص۳۳۶ به نقل از احمد، ابو داود طبرانی و هیثمی؛ القصّاص و المذکّرین، ص۲۵ و ۲۸۵؛ سنن ابن ماجه، ج۲، ص۲۳۵؛ مسند احمد، ج۴، ص۲۳۳؛ ج۶، ص۲۹؛ ربیع الابرار، ج۳، ص۵۸۸؛ سنن دارمی، ج۲، ص۳۱۹؛ مختصر تاریخ دمشق، ج۷، ص۲۴۰؛ ج۱۰، ص۳۳۸- ۳۳۹؛ مجمع الزوائد، ج۱، ص۱۹۰؛ النهایة فی اللغه، ج۴، ص۷۰؛ لسان العرب، ج۷، ص۷۴- ۷۵؛ تحذیر الخواص، ص۵۹؛ الحوادث و البدع، ص۱۰۱.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۷۵.</ref>.

=== قصه‌گویان در [[خدمت]] سیاست‌===

# [[معاویه]]، هنگامی که برای [[جنگ با امام]] حسن {{ع}} به [[عراق]] می‌آمد، قصّه‌گویان را همراه خود آورد. آنان هر [[روز]] قصّه می‌گفتند و [[مردم]] [[شام]] را به هنگام هر [[نماز]] به گرد خود جمع می‌کردند<ref>تاریخ بغداد، ج۱، ص۲۰۸؛ سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۱۴۶.</ref>.

# هنگامی که معاویه شنید، علی {{ع}} در نماز، [[دشمنان]] خود را [[نفرین]] کرده، به قصّه‌گویی که پس از [[نماز صبح]] و [[مغرب]] قصّه می‌گفت، دستور داد که برای او و مردم شام [[دعا]] کند<ref>الخطط و الآثار، ج۲، ص۲۵۳؛ الولاة و القضاوة، ص۲۰۳.</ref>.

# قصه‌گویان در [[فتنه‌انگیزی]] بین [[سنّی]] و [[شیعه]] [[بغداد]] نقش مهمّی [[بازی]] کردند. از این‌رو [[امیر]] دیلمی آنان را از قصه‌گویی منع کرد. این کار به سال ۷۶۳ ه بود<ref>بنگرید: البدایة و النهایه، ج۱۱، ص۲۸۹؛ طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۵۸؛ المنتظم، ج۷، ص۸۸؛ سیر اعلام النبلاء، ج۱۶، ص۵۰۹؛ تاریخ الاسلام (ذهبی، حوادث سال‌های ۳۵۰- ۳۸۰ ه)، ص۱۵۳.</ref>. در سال ۳۹۸ ه نیز چنین حوادثی به وقوع پیوست. سپس به قصه‌گویان اجازه داده شد که به کار خود مشغول شوند، مشروط بر آنکه [[فتنه‌انگیزی]] نکنند<ref>بنگرید: المنتظم، ج۷، ص۳۳۷- ۳۳۸؛ تاریخ الاسلام (ذهبی، حوادث سال‌های ۳۸۰- ۴۰۰ ه)، ص۳۳۷- ۳۳۸؛ شذرات الذهب، ج۳، ص۱۴۹- ۱۵۰؛ صراع الحریه، ص۲۴- ۲۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۷۶.</ref>.

=== [[جسارت]] و [[نفوذ]] قصه‌گویان‌===

قصه‌گویان به ساحت [[مقدّس]] [[پروردگار]] و [[رسول خدا]] {{صل}} هم جسارت می‌کردند و از [[حدیث‌سازی]] دست‌بردار نبودند. [[ابن حبان]] گفت:

=== چهره [[حقیقی]] قصه‌گویان‌===

# ابو قلابه گفت: [[علم]] را جز قصه‌گویان نکشتند. [[انسان]]، یک سال تمام نزد قصّه‌گو می‌نشیند، امّا چیزی از او نمی‌آموزد<ref>ربیع الابرار، ج۳، ص۵۸۸؛ القصّاص و المذکّرین، ص۱۰۷- ۱۰۸.</ref>. ایوب سختیانی هم نزدیک به همین سخن گفته است<ref>السنة قبل التدوین، ص۲۱۳.</ref>.

# یکی از [[صحابه]] به قصه‌گویی گفت: قصه‌گویان عامل ترک [[سنت پیامبر]] {{صل}} و قطع [[روابط]] [[خویشاوندی]] مردم هستند<ref>بنگرید: مختصر تاریخ دمشق، ج۱۰، ص۲۰۲؛ مجمع الزوائد، ج۱، ص۱۸.</ref>.

# برخی تصریح کرده‌اند که عامل انتشار [[اسرائیلیات]] در کتب [[تاریخ]] و [[تفسیر]]، قصّه‌گویان بوده‌اند<ref>تاریخ المذاهب الاسلامیه، ج۱، ص۱۵۱.</ref>.

# دیگری گفت: قصه‌گویان برای کسب درآمد و [[ارتزاق]] و نزدیکی به [[توده]] مردم، احادیث و [[روایات]] شگفت می‌ساختند. آنها در این زمینه آن قدر سخنان عجیب و غریب، و راست و [[دروغ]] سر هم کردند که نمی‌توان همه را توصیف کرد<ref>الباعث الحثیث، ص۸۵.</ref>.

# هنگامی که ابراهیم [[حربی]] قصّه گفت، پدرش او را از [[خانه]] بیرون کرد<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۱۰۷.</ref>.

# قصّه‌گویان، غوغاسالارانی بودند که [[اموال]] [[مردم]] را با سخنان خود بلعیدند<ref>ربیع الابرار، ج۳، ص۵۸۹.</ref>.

# قصه‌گویان، [[حدیث]] را [[حفظ]] نمی‌کردند<ref>القصاص و المذکّرین، ص۶۲- ۶۳.</ref>.

# قصه‌گویان شنیده‌های خود را از مردم به [[پیغمبر]] {{صل}} نسبت می‌دادند و [[احادیث]] را با هم خلط می‌کردند و خود را به [[گریه]] و رعشه می‌انداختند. برخی صورت خود را با دوا زرد می‌کردند. برخی نیز با خود دارویی داشتند که چون می‌بوییدند، اشکشان جاری می‌شد. آنان خود را به رعشه می‌انداختند و تلاش می‌کردند تا [[زنان]] را به خود جذب کنند<ref>بنگرید: القصّاص و المذکّرین، ص۷۸- ۷۹.</ref>.

# قصه‌گویان پایه‌گذار [[جعل]] [[اخبار]] بودند<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۱۸.</ref>.

# همه گفته‌ها و احادیث قصه‌گویان، [[دروغ]] است<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۱۸. </ref>.

# برخی از قصه‌گویان [[روایت]] کردند که [[یوسف]] بند شلوارش را باز کرد، پدرش بر او ظاهر شد<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۸۵.</ref>.

# قصّه [[داود]] و اوریا ساخته قصه‌گویان است<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۸۵.</ref>.

# قصه‌گویان [[قرائت قرآن]] با آواز و صوت را رواج دادند<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۹۶- ۹۷.</ref>.

# آن گونه که یک قصه‌گو اعتراف کرده، در یک [[ساعت]]، احادیث فراوانی در [[فضیلت]] [[روزه]] [[روز عاشورا]] ساخته است<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۸۴.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۱۸۹.</ref>.

== قصّه و قصه‌گویی در [[مکتب]] امامت‌==

نیازی به تأکید این مطلب نیست که [[اسلام]] به [[پرچم‌دار]]، [[رهبر]]، پاسدار و امامی محتاج است که مسیرش را ترسیم، تعالیمش را منتشر و [[مردم]] را مطابق آموزه‌های آن [[تربیت]] کند: [[تربیتی]] [[الهی]]، [[شایسته]] و [[ارزشمند]]. از سوی دیگر ضامن [[حقیقی]] [[دین]] در طیّ اعصار و گذر [[زمان]] و روزگاران باشد. [[امامان اهل بیت]] {{ع}} همان ضامن حقیقی هستند که [[حفظ]] اساس و [[احکام دین]] وابسته به آن است و [[تعالیم]] و نشانه‌های [[واقعی]] دین با بودن آنها سالم می‌ماند. مگر نه این است که مطابق [[روایت متواتر]] [[رسول خدا]] {{صل}} آنان کشتی نوح‌اند و یکی از دو چیز بس گران‌بها ([[ثقلین]]) که هر که به آنان چنگ زند، هرگز [[گمراه]] نشود؟!

[[روایت]] [[امام باقر]] {{ع}} این مطلب را [[تفسیر]] می‌کند. آن [[حضرت]] به [[سلمة بن کهیل]] و [[حکیم بن عینیه]] فرمود:

=== [[ائمه]] {{ع}} و تدوین و [[روایت]] حدیث‌===

نیازی به بیان موضع [[ائمّه]] {{ع}} در قبال روایت و [[کتابت حدیث]] نیست. [[امام علی]] {{ع}} منع روایت [[پیامبر اکرم]] {{صل}} را برداشت<ref>بنگرید: سرگذشت حدیث، ص۲۸؛ کنز العمّال، ج۱۰، ص۱۷۱.</ref>. آن [[حضرت]] فرمود:

من رفتم و کاغذهایی به یک درهم خریدم. [[راوی]] گفت: علی {{ع}} برای او دانش فراوانی نوشت<ref>التراتیب الاداریه، ج۲، ص۲۵۹؛ تقیید العلم، ص۹۰.</ref>.

[[امام حسن مجتبی]] {{ع}} [[فرزندان]] و برادرزادگان خود را فراخواند و فرمود:

چنان که مشهور است، علی {{ع}} کتاب‌های فراوانی از حدیث [[رسول خدا]] {{صل}}... نوشت. [[ائمه اطهار]] {{ع}} [[شیعیان]] خود را به این امر [[تشویق]] کرده‌اند.

=== موضع [[ائمه]] {{ع}} در قبال [[اسرائیلیات]]‌===

[[امامان اهل بیت]] {{ع}} در گفتار و [[کردار]]، در مقابل [[اباطیل]] و ترهات [[بنی اسرائیل]] با شدّت و [[قوّت]] هرچه تمام موضع‌گیری کردند و در مناسبت‌های مختلف روایت‌گران [[اسرائیلیات]] را با [[صراحت]] و وضوح [[تکذیب]] نمودند. [[امیر المؤمنین علی]] {{ع}} فقط به تکذیب و ردّ اسرائیلیات بسنده نکرد، بلکه گاهی اوقات آنان را به تازیانه هم [[تهدید]] می‌کرد. چنان که درباره [[راوی]] قصّه او [[ریا]] شد. [[امام]]، [[کعب الاحبار]] را [[کذّاب]] توصیف کرد<ref>اضواء علی السنّة المحمدیه، ص۱۶۵؛ شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۷۷.</ref>. از این جهت کعب از امام روی‌گردان بود<ref>بنگرید: شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۷۷.</ref>.

چنان که در پی خواهد آمد، [[امام علی]] {{ع}} قصه‌گویان را از [[مساجد]] بیرون کرد.

[[امام باقر]] {{ع}} نیز کعب الاحبار را در برخی از روایاتش تکذیب کرد. مثل این [[روایت]] کعب که گفت: هر [[روز]] [[کعبه]] برای [[بیت المقدس]] [[سجده]] می‌کند<ref>الکافی، ج۴، ص۲۴۰؛ بحار الانوار، ج۴۶، ص۳۵۴. به نظر می‌رسد که کعب به تعظیم و گرامی داشت، صخره ادامه داد، حتّی، هنگامی که همراه عمر در بیت المقدس بود و خلیفه از وی پرسید که مسجد و قبله را در کجا قرار دهد، گفت: پشت صخره. عمر گفت: کعب، این که قبله یهودیان شد. بنگرید: الانس الجلیل فی اخبار القدس و الخلیل، ج۱، ص۲۵۶؛ الأموال، ص۲۲۵؛ الاصابه، ج۴، ص۱۰۵؛ الأسرار المرفوعه، ص۴۵۷.</ref>. [[هدف]] وی توجیه [[قبله]] قرار دادن صخره بیت المقدس برای [[یهودیان]] بود و بیان این مطلب که صخره مذکور قبله سزاوارتر و [[برتر]] است؛ زیرا کعبه، [[قبله مسلمانان]]، همه [[روزه]] برای صخره سجده می‌کند.

[[امام صادق]] {{ع}} نیز در یک موضع‌گیری، اباطیل [[اهل کتاب]] را تکذیب کرد<ref>بحار الانوار، ج۷۱، ص۲۵۹ (ط ایران)؛ ج۴۶، ص۳۵۳- ۳۴۵۴، سفینة البحار، ج۲، ص۱۶۷؛ الکافی، ج۴، ص۲۳۹.</ref>.

=== [[شیعه]]، [[رویارویی]] با اسرائیلیات‌===

[[شیعیان]] [[آزاده]] در [[مبارزه]] با [[تفکّر]] التقاطی [[اسرائیلی]] به [[ائمه اطهار]] {{ع}} [[اقتدا]] کردند و با این که شخصیت‌ها و مروّجان این [[اندیشه]] از [[حمایت]] کامل [[حاکمان]] وقت برخوردار بودند، با [[قوّت]]، [[شجاعت]] و [[صلابت]] به [[جنگ]] آنان رفتند.

این موضع شیعه، عمل به [[تکلیف شرعی]] و مستند به [[روایات]] [[رسول خدا]] {{صل}} بود. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود:

به نمونه‌هایی از مواضع [[پیروان مکتب اهل بیت]] {{ع}} توجّه کنید:

# همگان موضع [[ابوذر غفاری]] را در قبال کعب الاحبار در مجلس [[عثمان]] می‌دانند که چون ترکه [[عبد الرحمن بن عوف]] را آوردند و کعب عهده‌دار صدور [[فتوا]] شد، [[ابوذر]] با عصایش به او زد و گفت: ای پسر [[زن]] [[یهودی]]؛ آیا تو دینمان را به ما [[تعلیم]] می‌دهی؟! یا گفت: ای پسر زن یهودی؛ از کی فتوا با تو شده است؟!<ref>بنگرید: مروج الذهب، ج۲، ص۳۴۰؛ مسند احمد، ج۱، ص۶۳؛ حلیة الاولیاء، ج۱، ص۱۶۰؛ تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۳۳۶؛ ج۴، ص۲۸۴؛ الغدیر، ج۸، ص۳۵۱؛ انساب الاشراف، ج۵، ص۵۲؛ شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۵۴؛ ج۸، ص۲۵۶؛ سیر اعلام النبلاء، ج۲، ص۶۷- ۶۹؛ الطبقات الکبری، ج۴، ص۲۳۲؛ الأوائل، ج۱، ص۲۷۹؛ مجمع الزوائد، ج۱۰، ص۲۳۹؛ حیاة الصحابة، ج۲، ص۱۵۷؛ ۱۵۸، ۲۵۹؛ کنز العمّال، ج۳، ص۱۰؛ المیزان، ج۹، ص۲۵۸ و ۲۵۱.</ref>.

=== علی {{ع}} و [[رویارویی]] با قصه‌گویان‌===

در پایان با بیان برخی از متون، موضع [[امام علی]] {{ع}} را در قبال قصّه‌گویان بررسی می‌کنیم؛

# [[حارث]] می‌گوید: علی {{ع}} وارد [[مسجد]] شد. صدای قصه‌گویی را شنید. چون او را دید ساکت شد و فرمود: این کیست؟! قصه‌گو گفت: من هستم. علی {{ع}} فرمود: من از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که می‌گفت: پس از من قصه‌گویانی خواهند بود. [[خدا]] به آنان نظر نمی‌کند<ref>کنز العمّال، ج۱۰، ص۱۷۲.</ref>.

# [[سعید بن ابی هند]] گفت: علی {{ع}} از کنار قصه‌گویی گذشت، فرمود: چه می‌گوید؟ گفتند: قصّه. گفت: نه، بلکه می‌گوید: مرا بشناسید<ref>کنز العمّال، ج۱۰، ص۱۷۲.</ref>.

# [[ابوعبدالرحمن سلمی]] گفت: [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} بر مردی گذشت که قصّه می‌گفت. از او پرسید: آیا [[ناسخ]] را از [[منسوخ]] تشخیص می‌دهی؟ گفت: نه. فرمود: هلاک شدی و دیگران را با خود هلاک کردی<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۱۰۶؛ ذکر اخبار اصبهان، ج۱، ص۸۹.</ref>.

موضع امام علی {{ع}} در رویارویی با قصه‌گویان به [[انکار زبانی]] محدود نشد، بلکه فراتر رفت و به صورتی متمایز و قاطعانه نمود یافت. آن [[حضرت]] شیوه‌های زیر را در مواجهه با قصه‌گویان در پیش گرفت؛

* [[تخریب]] برنامه قصّه‌گویی آنان از طریق نشر [[سخنان پیامبر]] {{صل}} درباره قصّه‌گویان<ref>کنز العمّال، ج۱۰، ص۱۷۲.</ref>.

* بیرون راندن قصه‌گویان از [[مساجد]].

* تازیانه زدن قصه‌گویان. [[روایات]] زیر این دو شیوه اخیر را توضیح می‌دهد؛

# [[ابوالبختری]] گفت: علی بن ابی طالب {{ع}} وارد مسجد شد. مردی را دید که مردم را [[بیم]] می‌داد. گفت چه خبر است؟ گفتند: مردی است که برای مردم ذکر می‌گوید. فرمود: او کسی نیست که برای [[مردم]] ذکر بگوید. او می‌گوید: من فلانی پسر فلانی هستم. مرا بشناسید. سپس از او پرسید: آیا [[ناسخ]] را از [[منسوخ]] می‌شناسی؟ گفت: نه. فرمود: از [[مسجد]] ما بیرون شو و در آن برای مردم ذکر (قصّه) مگو<ref>کنز العمّال، ج۱، ص۱۷۱؛ الدر المنثور، ج۱، ص۱۰۶؛ الجامع لاحکام القرآن، ج۲، ص۶۲.</ref>. مطابق اصطلاح کتاب‌هایی که درباره قصه‌گویان سخن گفته‌اند، قصه‌گو را مذکّر می‌گویند. برای [[شناخت]] بیشتر به کتاب‌های تلبیس [[ابلیس]] و القصّاص و المذکّرین مراجعه کنید.

# هنگامی که علی {{ع}} به [[بصره]] آمد، قصه‌گویان را با این [[استدلال]] از مسجد بیرون کرد که قصه‌گویی در مسجد جایز نیست<ref>قوّت القلوب، ج۲، ص۳۰۲؛ الحوادث و البدع، ص۱۰۰.</ref>.

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: «[[امیر المؤمنین]] {{ع}} قصه‌گویی را در مسجد دید، او را از مسجد بیرون کرد»<ref>الکافی، ج۷، ص۲۶۳؛ تهذیب الاحکام، ج۱۰، ص۱۴۹؛ وسائل الشیعة، ج۱۲، ص۱۱۱؛ ج۱۸، ۵۷۸؛ ج۳، ص۵۱۵؛ ج۱۰، ص۴۶۸؛ ج۱۱، ص۵۶۷؛ ج۸، ص۱۴ و ۸۲؛ سفینة البحار، ج۲، ص۴۳۳. ر. ک: صافی (تفسیر)، ج۴، ص۲۶۹؛ مجمع البیان، ج۸، ص۴۷۲؛ تفسیر البرهان، ج۴؛ الدر المنثور، ج۱، ص۱۰۶.</ref>.

# هنگامی که به آن [[حضرت]] خبر رسید که قصه‌گویان در قصّه اوریا چه می‌گویند، فرمود: هر که [[حدیث]] [[داود]] را آن چنان که قصه‌گویان [[روایت]] می‌کنند، نقل نماید او را یکصد و شصت تازیانه خواهم زد. این حدّ [[افترا]] بر [[پیامبران]] است<ref>بنگرید: سمیر اللیالی، ص۳۲۴؛ الاسرائیلیات و اثرها فی کتب التفسیر و الحدیث، ص۲۰۲ به نقل از تفسیر نسفی، ج۴، ص۲۹- ۳۰؛ ربیع الابرار، ج۳، ص۵۸۸؛ صافی (تفسیر)، ج۴، ص۲۹۶؛ مجمع البیان، ج۸، ص۴۷۲.</ref>.

# آن حضرت یکی از قصه‌گویان را [[امتحان]] کرد. قصه‌گو پاسخ داد. اگر از پاسخ درمی‌ماند، او را محکم می‌زد<ref>کنز العمّال، ج۱۰، ص۱۷۲ به نقل از وکیع در الغرر؛ القصّاص و المذکّرین، ص۲۳.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۸۷-۸۹.</ref>.

=== [[ائمه اطهار]] {{ع}} و [[رویارویی]] با قصه‌گویان‌===

موضع [[ائمه اهل بیت]] {{ع}} در قبال قصه‌گویان تفاوتی با موضع [[امیر المؤمنین]] {{ع}} نداشت، بلکه تداوم همان موضع‌گیری‌ها بود. متون زیر این مطلب را توضیح می‌دهد؛

# در محاوره‌ای که بین [[امام حسن]] {{ع}} و یکی از قصه‌گویان روی داد، امام‌ حسن {{ع}} آن مرد را که گاهی اوقات ادّعا می‌کرد، قصّه‌گوست و گاهی اوقات مذکّر؛ [[تکذیب]] فرمود. بدین اعتبار که این دو، [[صفت پیامبر]] {{صل}} است و چون قصه‌گو درباره خودش پرسید، [[امام]] پاسخ داد: مردی متکلّف که عهده‌دار کاری شده که به او مربوط نیست<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۲۷- ۲۲۸.</ref>.

# [[امام سجّاد]] {{ع}} [[حسن بصری]] را از قصه‌گویی [[نهی]] فرمود. او به نهی امام گوش داد و دیگر قصّه نگفت<ref>بنگرید: وفیات الاعیان، ج۱، ص۷۰. </ref>.

# [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَإِذَا رَأَيْتَ الَّذِينَ يَخُوضُونَ فِي آيَاتِنَا}}<ref>«و چون کسانی را بنگری که در آیات ما به یاوه‌گویی می‌پردازند روی از آنان بگردان تا در گفت‌وگویی جز آن درآیند و اگر شیطان تو را به فراموشی افکند پس از یادآوری با گروه ستمگران منشین» سوره انعام، آیه ۶۸.</ref> فرمود: قصّه‌گویان از آنان هستند<ref>بنگرید: تفسیر عیاشی، ج۲، ص۳۶۲.</ref>.

# [[امام صادق]] {{ع}} وقتی شنید: یکی از قصه‌گویان می‌گوید: این مجلس، [[مجلسی]] نیست که کسی در آن تیره [[بخت]] شود؛ فرمود: زهی [[خیال]] [[باطل]]؛ آنان سوراخ [[دعا]] را گم کرده‌اند<ref>بحار الانوار، ج۷۴، ص۲۵۹.</ref>.

# امام صادق {{ع}} قصه‌گویان را [[لعنت]] و فرمود: آنها [[مردم]] را بر ضدّ [[اهل بیت]] {{ع}} می‌شورانند. آن [[حضرت]] گوش فرا دادن به قصه‌گویان را [[تحریم]] نمود و آنان را اغواشدگان پیرو [[شاعران]] نامید<ref>بحار الانوار، ج۷۴، ص۲۶۴- ۲۶۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۹۰.</ref>.

=== [[پیروان]] خطّ علی {{ع}} ===

با رعایت [[انصاف]] در قبال [[حقیقت]] و [[تاریخ]] باید بگوییم که مواضع منفی پیروان [[مکتب خلافت]] در قبال قصه‌گویان نسبتا دیرتر از مواضع پیروان مکتب‌ [[اهل بیت]] {{ع}} انجام شده است. [[شیعیان]] اهل بیت {{ع}} به گونه‌های مختلف حرکت قصّه‌گویان را [[تکذیب]] می‌کردند و در جهت ابطال آن گام برمی‌داشتند. آنها مواضع خود را تقریبا با [[نصایح]] و اندرزهای خاموش و پنهانی بیان کرده‌اند. این کار مطابق [[مقتضیات زمان]] صورت می‌گرفت. در آن شرایط می‌بایست از آشکارگویی مواضع مخالف با [[سیاست]] [[حاکمان]] وقت، هرچند [[ضعیف]] و کم رنگ خودداری می‌کردند. در اینجا بنا نداریم، لایه‌های تاریخ را زیر و رو کنیم تا [[دلایل]] و شواهد فراوان از اینجا و آنجا دست و پا کنیم، بلکه به ذکر نمونه‌هایی بسنده می‌کنیم؛

* [[ابن مسعود]] هم که گفته می‌شود، به علی {{ع}} [[تمایل]] داشت و به رغم تأثیرپذیری آشکار از سیاست‌های عمر، [[ناخشنودی]] خود را از قصه‌گویان اهل‌ کتاب اظهار کرده است<ref>مجمع الزوائد، ج۱، ص۱۸۹.</ref>. ابن مسعود که چنین باشد، حال سایر [[اهل]] [[علم]] و [[معرفت]] روشن است.

# یکی از [[صحابه]] نیز می‌گفت: قصه‌گویان عامل ترک [[سنّت پیامبر]] {{صل}} و قطع [[روابط]] [[خویشاوندی]] [[مردم]] بودند<ref>بنگرید: مختصر تاریخ دمشق، ج۱۰، ص۲۰۲.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۹۱.</ref>.

=== شرط قصه‌گویی‌===

از آنچه گذشت، دانستیم که [[شناخت]] [[ناسخ]] از [[منسوخ]] یکی از شرایط اعطای مجوّز قصه‌گویی بود. شرط دیگر، چنان که از [[پرسش]] [[امام علی]] {{ع}} از قصه‌گو به دست می‌آید، [[شناخت دین]]، اهداف و آرمان‌های والای آن است<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۱۰۵.</ref>.

هر کس، بدون شناخت به این کار بپردازد، دنیاخواه و [[شهرت]] [[طلب]] است. امّا هنگامی که مطمئن شد قصّه‌گویی واجد شرایط مطلوب است، به او اجازه فرمود که به کارش ادامه دهد. علی {{ع}} از قصّه‌گویی پرسید: آیا ناسخ را از منسوخ می‌شناسی؟ گفت: آری. علی {{ع}} فرمود: پس قصّه بگو<ref>القصّاص و المذکّرین، ص۱۰۵.</ref>. این بدان معنی است که قصه‌گویان در کنار [[موعظه]] و [[اندرز]] [[مردم]]، کارهای مهمّ دیگری نیز انجام می‌دادند. از جمله: [[بیان احکام]] [[شرعی]] و [[تفسیر قرآن]]. چنان که گذشت:

[[امام باقر]] {{ع}} به سعد اسکاف فرمود: دوست دارم که در هر سی ذراع یک قصّه‌گو مثل تو باشد<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۳۵۳؛ معجم الرجال الحدیث، ج۸، ص۶۸- ۶۹.</ref>. [[ابان بن تغلب]] «قصّه‌گوی [[شیعه]]» بود<ref>معرفة علوم الحدیث، ص۱۳۶.</ref>. [[عدی بن ثابت کوفی]] هم [[امام]] [[مسجد]] و قصه‌گوی شیعه بود<ref>تاریخ الاسلام (ذهبی، حوادث سال‌های ۱۰۰- ۱۲۰ ه)، ص۴۱۸.</ref>.<ref>[[سید جعفر مرتضی عاملی|عاملی، سید جعفر مرتضی]]، [[سیرت جاودانه ج۱ (کتاب)|سیرت جاودانه ج۱]]، ص ۹۲.</ref>.

=== [[امتحان]] قصه‌گویی‌===

امیرالمؤمنین علی {{ع}} یکی از قصه‌گویان را امتحان کرد و چنان که خود فرمود، اگر قصّه‌گو در امتحان موفّق نمی‌شد، او را تازیانه می‌زد. [[روایت]] کرده‌اند که علی {{ع}} به قصه‌گویی رسید که قصّه می‌گفت؛ فرمود: آیا در حالی قصّه می‌گویی که هنوز از [[عهد رسول خدا]] {{صل}} مدّت چندانی نمی‌گذرد؟ من از تو درباره دو مسأله می‌پرسم. اگر پاسخ دادی، هیچ و الّا تو را با تازیانه می‌زنم.