محبت اهل بیت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[محبّت]]، [[دوست داشتن]] و [[عشق]] ورزیدن، به [[زندگی]] [[انسان]] جهت می‌دهد و اگر این علاقه و [[محبّت]]، به [[انسان‌های پاک]] و والا باشد، بیمه کنندۀ [[انسان]] از کشش‌های [[انحرافی]] است. | [[محبّت]]، [[دوست داشتن]] و [[عشق]] ورزیدن، به [[زندگی]] [[انسان]] جهت می‌دهد و اگر این علاقه و [[محبّت]]، به [[انسان‌های پاک]] و والا باشد، بیمه کنندۀ [[انسان]] از کشش‌های [[انحرافی]] است. | ||
[[خداوند]]، [[دوستی]] و [[مودّت]] [[خاندان پیامبر]]{{صل}} را در [[قرآن]]، [[اجر رسالت]] آن [[حضرت]] قرار داده و [[واجب]] ساخته است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>. | [[خداوند]]، [[دوستی]] و [[مودّت]] [[خاندان پیامبر]] {{صل}} را در [[قرآن]]، [[اجر رسالت]] آن [[حضرت]] قرار داده و [[واجب]] ساخته است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>. | ||
این [[محبّت]]، به [[محبّت]] [[الهی]] بر می‌گردد: {{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ}}<ref>زیارت جامعه کبیره.</ref>. [[دوستدار]] این [[خانواده]]، [[دوستدار]] خداست و [[دشمنان]] آنان، [[دشمن]] خدایند. | این [[محبّت]]، به [[محبّت]] [[الهی]] بر می‌گردد: {{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ}}<ref>زیارت جامعه کبیره.</ref>. [[دوستدار]] این [[خانواده]]، [[دوستدار]] خداست و [[دشمنان]] آنان، [[دشمن]] خدایند. | ||
تأکید به [[دوست داشتن]] [[اهل بیت]]، استفاده از اهرمی نیرومند در جهت [[سازندگی]] [[انسان]] و حرکت [[تربیتی]] و [[اجتماعی]] اوست. آنکه طعم [[محبت اهل بیت]] را بچشد، محبّت‌های دیگر برایش جذّاب نیست. رشتۀ [[محبّت]] این [[دودمان]]، تا درون خانه‌های [[شیعیان]] کشیده شده و همه جا را روشن و گرم می‌سازد. اتصال به این رشتۀ [[محبّت]]، مایۀ گرمی [[جان]] و [[روشنایی]] [[دل]] است و [[محبّ]] آنان، [[محبوب]] [[خدا]] می‌شود. [[محبّت]] [[حسین]]{{ع}} در این میان، ویژگی خاصّی دارد. | تأکید به [[دوست داشتن]] [[اهل بیت]]، استفاده از اهرمی نیرومند در جهت [[سازندگی]] [[انسان]] و حرکت [[تربیتی]] و [[اجتماعی]] اوست. آنکه طعم [[محبت اهل بیت]] را بچشد، محبّت‌های دیگر برایش جذّاب نیست. رشتۀ [[محبّت]] این [[دودمان]]، تا درون خانه‌های [[شیعیان]] کشیده شده و همه جا را روشن و گرم می‌سازد. اتصال به این رشتۀ [[محبّت]]، مایۀ گرمی [[جان]] و [[روشنایی]] [[دل]] است و [[محبّ]] آنان، [[محبوب]] [[خدا]] می‌شود. [[محبّت]] [[حسین]] {{ع}} در این میان، ویژگی خاصّی دارد. | ||
[[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ الله مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۹۴.</ref>. و دربارۀ [[حسن]] و [[حسین]]{{ع}} و ثمرۀ [[دوستی]] و [[محبت]] این دو ریحانۀ [[رسول]]، فرمود: {{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّ هَذَيْنِ الْغُلاَمَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۷.</ref>. هر کس این دو نوجوان و [[پدر]] و مادرشان را [[دوست]] بدارد، [[روز قیامت]] در رتبۀ من همراهم خواهد بود. | [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ الله مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۹۴.</ref>. و دربارۀ [[حسن]] و [[حسین]] {{ع}} و ثمرۀ [[دوستی]] و [[محبت]] این دو ریحانۀ [[رسول]]، فرمود: {{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّ هَذَيْنِ الْغُلاَمَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۷.</ref>. هر کس این دو نوجوان و [[پدر]] و مادرشان را [[دوست]] بدارد، [[روز قیامت]] در رتبۀ من همراهم خواهد بود. | ||
این کشش [[قلبی]] نسبت به [[سید الشهدا]]{{ع}} را [[خداوند]] در [[دل‌ها]] قرار داده و [[غم]] شهادتش هم بزرگ‌ترین غم‌هاست و سوز آن هرگز فرو نمی‌نشیند. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً}}<ref>جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.</ref>. [[محبت اهل بیت]] و [[عشق]] به [[ابا عبدالله]]{{ع}} هم در [[دنیا]] [[رشد]] دهنده و کمال‌آفرین است، هم در [[آخرت]] [[نجات‌بخش]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۳۳.</ref>. | این کشش [[قلبی]] نسبت به [[سید الشهدا]] {{ع}} را [[خداوند]] در [[دل‌ها]] قرار داده و [[غم]] شهادتش هم بزرگ‌ترین غم‌هاست و سوز آن هرگز فرو نمی‌نشیند. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً}}<ref>جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.</ref>. [[محبت اهل بیت]] و [[عشق]] به [[ابا عبدالله]] {{ع}} هم در [[دنیا]] [[رشد]] دهنده و کمال‌آفرین است، هم در [[آخرت]] [[نجات‌بخش]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۳۳.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث محبت اهل بیت است. محبت اهل بیت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محبت اهل بیت در حدیث - محبت اهل بیت در اخلاق اسلامی - محبت اهل بیت در معارف و سیره نبوی - محبت اهل بیت در معارف و سیره حسینی - محبت اهل بیت در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
محبّت، دوست داشتن و عشق ورزیدن، به زندگی انسان جهت می‌دهد و اگر این علاقه و محبّت، به انسان‌های پاک و والا باشد، بیمه کنندۀ انسان از کشش‌های انحرافی است.
خداوند، دوستی و مودّت خاندان پیامبر (ص) را در قرآن، اجر رسالت آن حضرت قرار داده و واجب ساخته است: 
قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى
[۱].
این محبّت، به محبّت الهی بر می‌گردد: «مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ»[۲]. دوستدار این خانواده، دوستدار خداست و دشمنان آنان، دشمن خدایند. تأکید به دوست داشتن اهل بیت، استفاده از اهرمی نیرومند در جهت سازندگی انسان و حرکت تربیتی و اجتماعی اوست. آنکه طعم محبت اهل بیت را بچشد، محبّت‌های دیگر برایش جذّاب نیست. رشتۀ محبّت این دودمان، تا درون خانه‌های شیعیان کشیده شده و همه جا را روشن و گرم می‌سازد. اتصال به این رشتۀ محبّت، مایۀ گرمی جان و روشنایی دل است و محبّ آنان، محبوب خدا می‌شود. محبّت حسین (ع) در این میان، ویژگی خاصّی دارد.
پیامبر خدا (ص) فرمود: «حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ الله مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً»[۳]. و دربارۀ حسن و حسین (ع) و ثمرۀ دوستی و محبت این دو ریحانۀ رسول، فرمود: «مَنْ أَحَبَّ هَذَيْنِ الْغُلاَمَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ»[۴]. هر کس این دو نوجوان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، روز قیامت در رتبۀ من همراهم خواهد بود. این کشش قلبی نسبت به سید الشهدا (ع) را خداوند در دل‌ها قرار داده و غم شهادتش هم بزرگ‌ترین غم‌هاست و سوز آن هرگز فرو نمی‌نشیند. رسول خدا (ص) فرمود: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً»[۵]. محبت اهل بیت و عشق به ابا عبدالله (ع) هم در دنیا رشد دهنده و کمال‌آفرین است، هم در آخرت نجات‌بخش است[۶].
منابع
پانویس
- ↑ «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ زیارت جامعه کبیره.
- ↑ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۹۴.
- ↑ سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۷.
- ↑ جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۳۳.