(۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
==مبارزه با ایلاء==
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ایلاء در قرآن]] - [[ایلاء در معارف و سیره رضوی]] - [[ایلاء در فقه اسلامی]]| پرسش مرتبط = }}
{{متن قرآن|لِلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِنْ نِسَائِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فَاءُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«کسانی که سوگند می‌خورند با همسران خود آمیزش نکنند، باید چهار ماه انتظار کشند، پس اگر بازگشتند خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۲۲۶.</ref>.
{{متن قرآن|وَإِنْ عَزَمُوا الطَّلَاقَ فَإِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«و اگر آهنگ طلاق کردند بی‌گمان خداوند شنوایی داناست» سوره بقره، آیه ۲۲۷.</ref>.
== مقدمه ==
[[محمد بن یونس بن فضل]] با اسناد از [[ابن عباس]] [[روایت]] می‌کند که در [[جاهلیت]]، ایلاء [یعنی جدا خوابیدن از [[زن]] به قید [[سوگند]]] یک تا دو سال و بیشتر بود و [[خدا]] آن را چهار ماه قرار داد و کمتر از چهار ماه ایلاء محسوب نمی‌شود.
«ایلاء» عبارت است از [[سوگند]] یاد کردن شوهر بر ترک آمیزش در قُبُل با [[همسر]] دائمی خود برای همیشه یا بیشتر از چهار ماه به قصد زیان رساندن به او. <ref>جواهر الکلام ۳۳/ ۲۹۷</ref> و در [[فقه]] بابی مستقل است؛ هر چند از آن در باب‌های [[نکاح]]، [[یمین]] و کفّارات نیز به مناسبت سخن گفتهاند.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۷۸۵-۷۸۶.</ref>
[[سعید بن مسیب]] گوید: ایلاء در جاهلیت [[شیوه]] [[آزردن]] و ضرر زدن به [[زنان]] بود، مردی زنش را [[دوست]] نداشت ضمناً نمی‌خواست که او [[همسر]] دیگری شود، سوگند می‌خورد که با وی هم‌بستر نشود و به حالت نه [[بیوه]] و نه شوهردار نگه می‌داشت و [[خدای تعالی]] مدت ایلاء را چهار ماه قرار داد تا نظر نهایی مرد نسبت به همسرش معلوم شود<ref>اسباب النزول، ترجمه ذکاوتی، ج۱، ص۴۴.</ref>.
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت''']]
{{پایان منابع}}
در [[تفسیر المیزان]] در مورد معنای [[آیات]] مورد بحث آمده که هر کس سوگند بخورد که دیگر به همسرش نزدیک نشود، [[حاکم]] چهار ماه [[صبر]] می‌کند، اگر برگشت و [[حق]] همسرش را ادا کرد؛ یعنی با او هم‌بستر شد و [[کفاره]] شکستن قسم خود را داد، مجازاتی در حق او نیست و اگر هم [[تصمیم]] گرفت طلاقش دهد، و طلاقش داد باز مجازاتی در حق او نیست؛ چون [[طلاق]] هم گریزگاه دیگری است از [[عقاب]] و خدا شنوای داناست<ref>المیزان، ج۲، ص۳۳۹.</ref>.
== پانویس ==
{{پانویس}}
از این مطالب روشن می‌شود که ایلاء یکی از سنت‌های [[عصر جاهلی]] بوده که زن بدون گرفتن طلاق از وجود شوهر [[محروم]] بود و [[اسلام]] با این [[سنت]] غلط [[مبارزه]] کرد و ایلاء به چهار ماه محدود کرد و بعد از این چهار ماه، مرد مجبور می‌شود که یا قسم خود را بشکند و یا زن را طلاق بدهد و هرگاه مرد هیچ یک از این دو راه را [[انتخاب]] نکند، در این جا [[حاکم شرع]] دخالت می‌کند و مرد را به [[زندان]] می‌اندازد و بر او سخت میگیرد که بعد از گذشتن چهار ماه مجبور شود یکی از این دو راه را انتخاب کند و [[زن]] را از حالت بلاتکلیفی در آورد.
[[رده:ایلاء]]
[[اسلام]] حتی برای کسی که چنین سوگندی می‌خورد برای شکستن قسم و [[سوگند]]، [[کفاره]] قرار داد تا کسی به این [[سنت]] [[عصر جاهلی]] برنگردد، پس اسلام این سنت را که در عصر جاهلی بوده تعدیل کرد بدون این که هیچ کسر شأنی برای زن ایجاد شود.<ref>[[سید صفیه میرحسینی|میرحسینی]] و [[ابراهیم فلاح|فلاح]]، [[شیوه‌های مبارزه پیامبر با فرهنگ جاهلی (کتاب)|شیوه‌های مبارزه پیامبر با فرهنگ جاهلی]]، ص ۱۲۸.</ref>
«ایلاء» عبارت است از سوگند یاد کردن شوهر بر ترک آمیزش در قُبُل با همسر دائمی خود برای همیشه یا بیشتر از چهار ماه به قصد زیان رساندن به او. [۱] و در فقه بابی مستقل است؛ هر چند از آن در باب‌های نکاح، یمین و کفّارات نیز به مناسبت سخن گفتهاند.[۲]
ایلاء از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ایلاء در قرآن - ایلاء در معارف و سیره رضوی - ایلاء در فقه اسلامی - پرسش مرتبط ندارد