آزمایش الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

== معناشناسی آزمایش و امتحان ==

=== معنای لغوی ===

=== معنای اصطلاحی ===

== آزمایش الهی در قرآن ==

# '''تأدیب:''' آزمایش الهی به منظور تأدیب یا [[اصلاح]] و [[تربیت]] [[انسان]] تا بتواند مسیر رسیدن به نقاط اوج معنوی را بپیماید و [[مقام]] [[رضا]] و [[قرب الهی]] برسد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «اگر [[خداوند]] می‌خواست [[آدم]] را از نوری که روشنی‌اش دیده‌ها را برباید و [[زیبایی]] آن خردها را مات و مبهوت کند و از ماده خوش‌بویی که بوی خوشش نفس‌ها را بگیرد بیافریند، می‌آفرید؛ و اگر بدین صورت می‌آفرید گردن‌ها در برابرش خاضع و [[آزمایش]] [[فرشتگان]] سهل و آسان می‌شد. ولی [[خداوند]] [[پاک]] بندگانش را به برخی از اموری که به [[حقیقت]] و ریشه آن [[آگاه]] نیستند [[آزمایش]] می‌کند تا [[خالص]] از ناخالص جدا، [[کبر]] و نخوت از آنان برطرف و [[خودخواهی]] و [[خودپسندی]] از آنان دور شود»<ref>{{متن حدیث|«لَوْ أَرَادَ اللَّهُ أَنْ یَخْلُقَ آدَمَ مِنْ نُورٍ یَخْطَفُ الْأَبْصَارَ ضِیَاؤُهُ وَ یَبْهَرُ الْعُقُولَ رُوَاؤُهُ وَ طِیبٍ یَأْخُذُ الْأَنْفَاسَ عَرْفُهُ لَفَعَلَ وَ لَوْ فَعَلَ لَظَلَّتْ لَهُ الْأَعْنَاقُ خَاضِعَةً وَ لَخَفَّتِ الْبَلْوَی فِیهِ عَلَی الْمَلَائِکَةِ وَ لَکِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ یَبْتَلِی خَلْقَهُ بِبَعْضِ مَا یَجْهَلُونَ أَصْلَهُ تَمْیِیزاً بِالاخْتِبَارِ لَهُمْ وَ نَفْیاً لِلِاسْتِکْبَارِ عَنْهُمْ وَ إِبْعَاداً لِلْخُیَلَاءِ مِنْهُم‏:»}}، نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲.</ref>.

== زمینه آزمایش الهی ==

زمینه [[آزمایش‌های الهی]] بسته به موضوع آن تفاوت می‌کند:

# گاهی [[نیّت]] و خواسته‌های درونی [[انسان‌ها]] (مانند [[قضاوت]] کردن درباره افراد، داشتن نگاه نادرست، بدگمانی بی‌جا نسبت به کسی و...) مورد [[امتحان الهی]] قرار می‌گیرد. [[امام علی]] {{ع}} در این زمینه می‌فرماید: «آنگاه که جوّ خوبی و خیرخواهی بر زمانه و [[مردم]] آن سایه گسترَد، اگر کسی به دیگری گمان بد برَد، در حالی که خلافی از او ندیده، [[ستم]] کرده است»<ref>{{متن حدیث| إِذَا اسْتَوْلَی الصَّلَاحُ عَلَی الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ }}، نهج البلاغه؛ حکمت ۱۱٤.</ref>.  

== آزمایش و [[امتحان]] در [[قرآن]] و [[نهج البلاغه]] ==

در [[قرآن]] با تعبیر [[فتنه]] و [[ابتلاء]] و [[تمحیص]] هم از آزمایش و [[امتحان]] یاد شده است و [[بلاها]] نوعی [[آزمون الهی]] است. [[انسان]] باید پیوسته خود را در حال [[امتحان]] پس دادن بداند و بکوشد که در [[امتحان الهی]] مردود نشود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۳۲-۳۳.</ref>.

آزمایش الهی برای [[انسان]] در صحنه [[اندیشه]] و عمل معنا پیدا می‌کند و باعث بروز ویژگی‌ها و استعدادهای درونی [[انسان]] می‌شود. در پی [[آزمایش‌های الهی]]، استعدادهای [[انسان]] شکوفا و گوهر نهفته در وجودش آشکار می‌شود و هر کس در جایگاهی که [[شایسته]] آن است، قرار می‌گیرد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «[[خدای سبحان]] [[دنیا]] را نردبان [[آخرت]] قرار داده و اهل آن را در این آزمایشگاه آزموده است تا بهترین‌ها در عمل پرورده و شناخته شوند. ما که برای این [[دنیا]] آفریده نشده‌ایم و [[خدا]] ما را برای [[تلاش]] در آن و [[هدف]] قرار دادن آن [[مأمور]] نکرده است، جز این نیست که مسافر [[دنیا]] شده‌ایم تا در جریان آزمایش‌ها و امتحان‌های آن پروده شویم»<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ جَعَلَ الدُّنْیَا لِمَا بَعْدَهَا وَ ابْتَلَی فِیهَا أَهْلَهَا لِیَعْلَمَ{{متن قرآن|ْأَيهُّمْ أَحْسَنُ عَمَلا}} وَ لَسْنَا لِلدُّنْیَا خُلِقْنَا وَ لَا بِالسَّعْیِ فِیهَا أُمِرْنَا وَ إِنَّمَا وُضِعْنَا فِیهَا لِنُبْتَلَی بِهَا }}؛ نهج البلاغه، نامه ۵۵.</ref>.  

== [[فلسفه امتحان]] و اهداف آن ==