روایت سکونی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
| راویان = {{فهرست جعبه افقی | [[اسماعیل بن ابی‌زیاد سکونی]]}} | | راویان = {{فهرست جعبه افقی | [[اسماعیل بن ابی‌زیاد سکونی]]}} | ||
| سبب صدور = | | سبب صدور = | ||
| دلالت حدیث = {{فهرست جعبه عمودی | دلالت بر [[جانشینی]] فقهای عادل از [[پیامبران]] و [[امامان]] در [[اجرای احکام الهی]]}} | | دلالت حدیث = {{فهرست جعبه عمودی | دلالت بر [[وثاقت]] فقها| دلالت بر [[جانشینی]] فقهای عادل از [[پیامبران]] و [[امامان]] در [[اجرای احکام الهی]]}} | ||
| اعتبار سند = | | اعتبار سند = | ||
| منابع شیعه = {{فهرست جعبه عمودی | [[الکافی (کتاب)| الکافی]] | دعائم الاسلام | نوادر راوندی}} | | منابع شیعه = {{فهرست جعبه عمودی | [[الکافی (کتاب)| الکافی]] | دعائم الاسلام | نوادر راوندی}} | ||
نسخهٔ ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اثبات ولایت فقیه در حدیث است. روایت سکونی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: روایت سکونی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط ندارد| روایت سکونی | |
|---|---|
| متن حدیث | |
| «الْفُقَهَاءُ أُمَنَاءُ الرُّسُلِ مَا لَمْ يَدْخُلُوا فِي الدُّنْيَا...» | |
| ترجمه حدیث | |
| فقها امین و مورد اعتماد پیامبران هستند تا هنگامی که وارد دنیا نشده‌اند ... | |
| مشخصات حدیث | |
| صادره از | امام صادق (ع) |
| راویان | |
| محتوای حدیث | |
| دلالت حدیث |
|
| منابع حدیث | |
| منابع شیعه |
|
مقدمه
اسماعیل بن ابی‌زیاد سکونی از امام صادق (ع) نقل کرده که پیامبر اکرم (ص) فرمود: "فقها امین و مورد اعتماد پیامبران هستند تا هنگامی که وارد دنیا (مطامع، لذائذ و ثروت‌های ناروای آن) نشده‌اند"[۱]. منظور از «أُمَنَاءُ الرُّسُلِ...» کسانی هستند که در امور و شئونی از پیامبران مورد اعتمادند که آن امور قابل انتقال و امانت دادن باشند. بر این اساس، فقهای عادل در اجرای قوانین و فرماندهی سپاه و اداره جامعه و امور اجتماعی و دفاع از احکام و مملکت اسلامی و قضاوت و ... مورد اعتماد پیامبران بوده و مأمور انجام آنها هستند[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ «الْفُقَهَاءُ أُمَنَاءُ الرُّسُلِ مَا لَمْ يَدْخُلُوا فِي الدُّنْيَا...»؛ اصول کافی، ج۱، کتاب فضل علم، ص۵۸، ح۵.
- ↑ اقتباس از ولایت فقیه، ص۷۹.
- ↑ ابراهیم‌زاده آملی، عبدالله، امامت و رهبری، ص۱۵۰-۱۵۶؛ نصرتی، علی اصغر، نظام سیاسی اسلام، ص ۲۳۵-۲۴۲.