دوستی با دوستان اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}})) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = اهل بیت | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
اگر کسی [[اهل بیت]] را [[دوست]] داشته باشد، [[عشق]] به [[دوستان]] و شیفتگان آنها نیز بر او [[واجب]] است. در [[روایت]] داریم: {{متن حدیث|...وَ الْوَلَايَةُ لِأَتْبَاعِهِمْ وَ الْمُقْتَدِينَ بِهِمْ وَ بِهُدَاهُمْ وَاجِبَةٌ}} اشاره به این است که علت این [[وجوب]]، [[تبعیت]] و [[اقتدار]] [[هدایت]] آنان است؛ بنابراین در هر کس که این علت، وجود داشته باشد، [[ولایت]] و [[دوستی]] او [[واجب]] خواهد بود. در [[حقیقت]]، [[ولایت]] از آن [[تبعیت]] و [[اقتدا]] است، نه [[دوستی]] شخص تابع و مقتدی<ref>ر.ک: عبدالله جوادی آملی، ادب فنای مقربان، ج۱، ص۶۲.</ref>. | |||
[[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "ای حنش! هرکه خوشحال می‌شود که بداند آیا [[دوستدار]] ماست یا [[دشمن]] ما، دلش را بیازماید، اگر [[دوست]] ما را [[دوست]] داشته باشد، [[دشمن]] ما نیست و اگر [[دوست]] ما را [[دشمن]] داشته باشد، [[دوستدار]] ما نمی‌باشد..."<ref>{{متن حدیث|يَا حَنَشُ مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَعْلَمَ أَ مُحِبٌّ لَنَا أَمْ مُبْغِضٌ فَلْيَمْتَحِنْ قَلْبَهُ فَإِنْ كَانَ يُحِبُّ وَلِيَّنَا فَلَيْسَ بِمُبْغُضٍ لَنَا وَ إِنْ كَانَ يُبْغِضُ وَلِيَّنَا فَلَيْسَ بِمُحِبٍّ لَنَا...}}؛ شیخ طوسی، الأمالی، ص۱۱۳؛ شیخ مفید، الأمالی، ص۳۳۴.</ref>. | |||
بنابراین، [[محبت]] به [[دوستداران]] [[اهل بیت]]، در واقع [[محبت]] به خود آنان می‌باشد، بر اساس همین [[احادیث]]، اگر کسی این [[محبت]] را نداشته باشد، باید بداند که [[محبت]] او به [[اهل بیت]]، [[محبت]] واقعی نیست<ref>[[آرزو شکری|شکری، آرزو]]، [[حقوق اهل بیت (کتاب)|حقوق اهل بیت]]، ص۹۰- ۹۱.</ref>. | |||
==جستارهای وابسته== | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
* [[اصحاب کساء]] | * [[اصحاب کساء]] | ||
* [[هدایتگر]] | * [[هدایتگر]] | ||
| خط ۳۰: | خط ۲۸: | ||
* [[امامان دوازده‌گانه]] | * [[امامان دوازده‌گانه]] | ||
* [[امامت امام على]] | * [[امامت امام على]] | ||
* [[امام حسن | * [[امام حسن مجتبی]] | ||
* [[امام حسین]] | * [[امام حسین]] | ||
* [[امام سجاد]] | * [[امام سجاد]] | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۶: | ||
* [[امام رضا]] | * [[امام رضا]] | ||
* [[امام جواد]] | * [[امام جواد]] | ||
* [[امام | * [[امام هادی]] | ||
* [[امام حسن عسکری]] | * [[امام حسن عسکری]] | ||
* [[امام مهدى]] | * [[امام مهدى]] | ||
{{پایان | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
== | == منابع == | ||
{{ | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1379781.jpg|22px]] [[آرزو شکری|شکری، آرزو]]، [[حقوق اهل بیت (کتاب)|'''حقوق اهل بیت''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
{{پایان | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:وظایف قلبی و عاطفی امت نسبت به اهل بیت]] | [[رده:وظایف قلبی و عاطفی امت نسبت به اهل بیت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۱۲
مقدمه
اگر کسی اهل بیت را دوست داشته باشد، عشق به دوستان و شیفتگان آنها نیز بر او واجب است. در روایت داریم: «...وَ الْوَلَايَةُ لِأَتْبَاعِهِمْ وَ الْمُقْتَدِينَ بِهِمْ وَ بِهُدَاهُمْ وَاجِبَةٌ» اشاره به این است که علت این وجوب، تبعیت و اقتدار هدایت آنان است؛ بنابراین در هر کس که این علت، وجود داشته باشد، ولایت و دوستی او واجب خواهد بود. در حقیقت، ولایت از آن تبعیت و اقتدا است، نه دوستی شخص تابع و مقتدی[۱].
امام علی (ع) می‌فرماید: "ای حنش! هرکه خوشحال می‌شود که بداند آیا دوستدار ماست یا دشمن ما، دلش را بیازماید، اگر دوست ما را دوست داشته باشد، دشمن ما نیست و اگر دوست ما را دشمن داشته باشد، دوستدار ما نمی‌باشد..."[۲].
بنابراین، محبت به دوستداران اهل بیت، در واقع محبت به خود آنان می‌باشد، بر اساس همین احادیث، اگر کسی این محبت را نداشته باشد، باید بداند که محبت او به اهل بیت، محبت واقعی نیست[۳].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: عبدالله جوادی آملی، ادب فنای مقربان، ج۱، ص۶۲.
- ↑ «يَا حَنَشُ مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَعْلَمَ أَ مُحِبٌّ لَنَا أَمْ مُبْغِضٌ فَلْيَمْتَحِنْ قَلْبَهُ فَإِنْ كَانَ يُحِبُّ وَلِيَّنَا فَلَيْسَ بِمُبْغُضٍ لَنَا وَ إِنْ كَانَ يُبْغِضُ وَلِيَّنَا فَلَيْسَ بِمُحِبٍّ لَنَا...»؛ شیخ طوسی، الأمالی، ص۱۱۳؛ شیخ مفید، الأمالی، ص۳۳۴.
- ↑ شکری، آرزو، حقوق اهل بیت، ص۹۰- ۹۱.