بعثت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

بَعْث: برانگیختن<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۲۳۴.</ref>، تهییج، فرستادن، برپاداشتن مردگان، بیدار کردن<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۹۵.</ref>، ارسال و اعزام‌ کردن <ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۸.</ref>، خارج‌شدن (لازم)، مسلط یا مستولی‌کردن (متعدی به [[علی]]) جعل و قرار دادن<ref>محمود سرمدی، “بعث”، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۱، ص۳۷۷-۳۷۸.</ref>. {{متن قرآن|لَقَدْ مَنَّ الله عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ}}<ref>«بی‌گمان خداوند بر مؤمنان منّت نهاد که از خودشان فرستاده‌ای در میان آنان برانگیخت» سوره آل عمران، آیه ۱۶۴.</ref>.

[[بعثت انبیا]] از [[سنن]] و [[قوانین]] قطعی [[الهی]] است که [[جوامع بشری]] را در اعصار گذشته دچار تحولات عظیم [[سیاسی]]، [[اجتماعی]] و [[فرهنگی]] نموده است و نقاط عطف [[تاریخ]] بشری، دوران [[انبیا]] و [[رسولان الهی]] بوده است. اولین [[هدف]] ارسال رُسل [[دعوت]] به [[بندگی]] [[خدای تعالی]] و ترک [[فرمانبرداری]] از [[طاغوت]] و دوری از [[ضلالت]] و [[گمراهی]] است<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۴، ص۱۳۶.</ref>.