بعثت در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث بعثت است. بعثت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بعثت در کلام اسلامی - بعثت در تاریخ اسلامی - بعثت در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
بَعْث: برانگیختن[۱]، تهییج، فرستادن، برپاداشتن مردگان، بیدار کردن[۲]، ارسال و اعزام کردن [۳]، خارج‌شدن (لازم)، مسلط یا مستولی‌کردن (متعدی به علی) جعل و قرار دادن[۴]. ﴿لَقَدْ مَنَّ الله عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ﴾[۵].
بعثت انبیا از سنن و قوانین قطعی الهی است که جوامع بشری را در اعصار گذشته دچار تحولات عظیم سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نموده است و نقاط عطف تاریخ بشری، دوران انبیا و رسولان الهی بوده است. اولین هدف ارسال رُسل دعوت به بندگی خدای تعالی و ترک فرمانبرداری از طاغوت و دوری از ضلالت و گمراهی است[۶].
از غایات بعثت رسول اکرم (ص) در قرآن به سه محور اشاره شده است: "تلاوت آیات قرآن برای هدایت و ارشاد مردم، تزکیه قلوب امّت اسلامی به ایمان و تطهیر آنان از پلیدی کفر و گناه و مفاسد جاهلیت، تعلیم قرآن و سنت برای آموزش قوانین الهی، احکام شرعی و حکمت‌ها و اسرار باطنی قرآن"[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۲۳۴.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۹۵.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۸.
- ↑ محمود سرمدی، “بعث”، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۱، ص۳۷۷-۳۷۸.
- ↑ «بی‌گمان خداوند بر مؤمنان منّت نهاد که از خودشان فرستاده‌ای در میان آنان برانگیخت» سوره آل عمران، آیه ۱۶۴.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۴، ص۱۳۶.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۲۸، ص۱۸۶.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۱۴۶.