اشعیا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = پیامبران | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = | ||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | | پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
حضرت اشعیا {{ع}} یکى از [[پیامبران]] [[بنى اسرائیل]] است که به آمدن [[عیسى]] و [[محمد]] {{عم}} [[بشارت]] داد. "شعیا" نیز گویند و نسبش به [[حضرت سلیمان]] {{ع}} مى‌رسد<ref>معارف و معاریف، ج ۶، ص ۵۰۴</ref>. در کتاب اشعیاى نبى، بشارت‌هاى فراوانى درباره [[ظهور]] [[حضرت مهدى]] {{ع}} آمده است<ref>ادیان و مهدویت، محمد بهشتى، ص ۲۳. </ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۵.</ref> | |||
پاتیکل از کتب مقدسه هندیان است و [[صاحب]] آن از اعاظم کفره [[هند]] است و به [[گمان]] پیروانش، [[صاحب]] [[کتاب آسمانی]] است. در آن کتاب [[بشارت ظهور]] مبارک [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آمده است<ref>ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۱۶.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۹۱.</ref> | |||
دید از کتب مقدسه هندیان است که در آن، [[بشارت ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آمده است<ref>ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۱۶.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۳۶.</ref> | |||
زبور جمع "زبر" به‌معنای نوشته و مکتوب است. هر کتابی [[زبور]] است، اما بیشتر، کتاب [[پیغمبر]] [[داوود]] {{ع}} بدین‌نام خوانده می‌شود و این کتاب، در شب هیجدهم [[ماه رمضان]] نازل شده است<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۳.</ref>. در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>سوره انبیاء، ۱۰۵.</ref>؛ این [[آیه شریفه]] به [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} [[تفسیر]] شده است. در باب [[حقوق]] اقلیت‌ها در [[حکومت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آمده است که وقتی [[حضرت]] [[ظهور]] کرد، بین [[اهل زبور]] با [[زبور]] [[قضاوت]] خواهد کرد<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۲۵؛ آخرین امید، داوود الهامی، ص ۲۹۹.</ref>. در کتاب [[زبور]]، تحت عنوان [[مزامیر]]، نویدهایی درباره [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به بیان‌های گوناگون داده شده است<ref>آخرین امید، داوود الهامی، ص ۱۹۳.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۷۵.</ref> | |||
== پرسش مستقیم == | == پرسش مستقیم == | ||
* [[در چه کتاب‌هایی به ظهور امام مهدی بشارت داده شده است؟ (پرسش)]] | * [[در چه کتاب‌هایی به ظهور امام مهدی بشارت داده شده است؟ (پرسش)]] | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۹
مقدمه
حضرت اشعیا (ع) یکى از پیامبران بنى اسرائیل است که به آمدن عیسى و محمد (ع) بشارت داد. "شعیا" نیز گویند و نسبش به حضرت سلیمان (ع) مى‌رسد[۱]. در کتاب اشعیاى نبى، بشارت‌هاى فراوانى درباره ظهور حضرت مهدى (ع) آمده است[۲].[۳]
پاتیکل از کتب مقدسه هندیان است و صاحب آن از اعاظم کفره هند است و به گمان پیروانش، صاحب کتاب آسمانی است. در آن کتاب بشارت ظهور مبارک حضرت مهدی (ع) آمده است[۴].[۵]
دید از کتب مقدسه هندیان است که در آن، بشارت ظهور حضرت مهدی (ع) آمده است[۶].[۷]
زبور جمع "زبر" به‌معنای نوشته و مکتوب است. هر کتابی زبور است، اما بیشتر، کتاب پیغمبر داوود (ع) بدین‌نام خوانده می‌شود و این کتاب، در شب هیجدهم ماه رمضان نازل شده است[۸]. در قرآن آمده است: ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾[۹]؛ این آیه شریفه به ظهور حضرت مهدی (ع) تفسیر شده است. در باب حقوق اقلیت‌ها در حکومت حضرت مهدی (ع) آمده است که وقتی حضرت ظهور کرد، بین اهل زبور با زبور قضاوت خواهد کرد[۱۰]. در کتاب زبور، تحت عنوان مزامیر، نویدهایی درباره ظهور حضرت مهدی (ع) به بیان‌های گوناگون داده شده است[۱۱].[۱۲]
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ معارف و معاریف، ج ۶، ص ۵۰۴
- ↑ ادیان و مهدویت، محمد بهشتى، ص ۲۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۵.
- ↑ ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۱۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۹۱.
- ↑ ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۱۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۳۶.
- ↑ بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۳.
- ↑ سوره انبیاء، ۱۰۵.
- ↑ غیبة نعمانی، ص ۱۲۵؛ آخرین امید، داوود الهامی، ص ۲۹۹.
- ↑ آخرین امید، داوود الهامی، ص ۱۹۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۵.