سالم بن عمرو در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = سالم بن عمرو | |||
| عنوان مدخل = [[سالم بن عمرو]] | |||
| مداخل مرتبط = [[سالم بن عمرو در تاریخ اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
{{متن حدیث|اَلسَّلاَمُ عَلَى سَالِمٍ مَوْلَى بَنِي اَلْمَدَنِيَّةِ اَلْكَلْبِيِّ}}<ref>زیارت ناحیه مقدسه، بحارالأنوار، ج۴۵، ص۷۲.</ref>؛ | {{متن حدیث|اَلسَّلاَمُ عَلَى سَالِمٍ مَوْلَى بَنِي اَلْمَدَنِيَّةِ اَلْكَلْبِيِّ}}<ref>زیارت ناحیه مقدسه، بحارالأنوار، ج۴۵، ص۷۲.</ref>؛ | ||
[[سالم بن عمرو بن عبدالله بن ثابت بن نعمان بن أمیة بن امرئ القیس بن ثعلبه]] [[غلام]] [[بنی مَدَنِیَّه کلبی]] است. او از | [[سالم بن عمرو بن عبدالله بن ثابت بن نعمان بن أمیة بن امرئ القیس بن ثعلبه]] [[غلام]] [[بنی مَدَنِیَّه کلبی]] است. او از [[اهالی کوفه]] و شیعه‌ای [[شجاع]] بود. هنگام ورود [[حضرت]] مسلم {{ع}} به کوفه با ایشان [[بیعت]] کرد و در [[قیام]] آن حضرت بر [[ضد]] [[ابن زیاد]] شرکت جست؛ پس از [[شهادت]] مسلم، او و جمعی دیگر از [[شیعیان کوفه]] توسط [[کثیر بن شهاب]] دستگیر شدند؛ ولی [[سالم بن عمرو]] از [[زندان]] فرار کرد و در میان [[قبیله]] خود مخفی شد. | ||
هنگامی که خبر ورود [[امام حسین]]{{ع}} به [[کربلا]] را شنید، با جمعی از افراد قبیله‌اش به یاری [[امام حسین]]{{ع}} و یارانش شتافت و در [[سرزمین]] | هنگامی که خبر ورود [[امام حسین]] {{ع}} به [[کربلا]] را شنید، با جمعی از افراد قبیله‌اش به یاری [[امام حسین]] {{ع}} و یارانش شتافت و در [[سرزمین کربلا]] به [[کاروان حسینی]] پیوست و همچنان در [[خدمت]] [[امام]] {{ع}} بود تا آنکه در [[روز عاشورا]] به شهادت رسید<ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۵؛ قاموس الرجال، ج۴، ص۶۱۲؛ ابصارالعین، ص۱۵۹؛ و در اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۱ تنها نام او را در زمره شهدا آورده است.</ref>. | ||
سماوی، وی را از [[شهیدان]] [[حمله نخست]] دانسته است<ref>ابصارالعین، ص۱۶۰.</ref>. | سماوی، وی را از [[شهیدان]] [[حمله نخست]] دانسته است<ref>ابصارالعین، ص۱۶۰.</ref>. | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
در [[فضیلت]] او همین بس که در [[زیارت ناحیه مقدسه]] بر او [[سلام]] فرستاده است.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۴۴۷.</ref> | در [[فضیلت]] او همین بس که در [[زیارت ناحیه مقدسه]] بر او [[سلام]] فرستاده است.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۴۴۷.</ref> | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100374.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|'''اصحاب امام حسین''']] | # [[پرونده:1100374.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|'''اصحاب امام حسین''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اصحاب امام حسین]] | ||
[[رده: | [[رده:سالم بن عمرو]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث سالم بن عمرو است. سالم بن عمرو از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سالم بن عمرو در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
«اَلسَّلاَمُ عَلَى سَالِمٍ مَوْلَى بَنِي اَلْمَدَنِيَّةِ اَلْكَلْبِيِّ»[۱]؛
سالم بن عمرو بن عبدالله بن ثابت بن نعمان بن أمیة بن امرئ القیس بن ثعلبه غلام بنی مَدَنِیَّه کلبی است. او از اهالی کوفه و شیعه‌ای شجاع بود. هنگام ورود حضرت مسلم (ع) به کوفه با ایشان بیعت کرد و در قیام آن حضرت بر ضد ابن زیاد شرکت جست؛ پس از شهادت مسلم، او و جمعی دیگر از شیعیان کوفه توسط کثیر بن شهاب دستگیر شدند؛ ولی سالم بن عمرو از زندان فرار کرد و در میان قبیله خود مخفی شد.
هنگامی که خبر ورود امام حسین (ع) به کربلا را شنید، با جمعی از افراد قبیله‌اش به یاری امام حسین (ع) و یارانش شتافت و در سرزمین کربلا به کاروان حسینی پیوست و همچنان در خدمت امام (ع) بود تا آنکه در روز عاشورا به شهادت رسید[۲].
سماوی، وی را از شهیدان حمله نخست دانسته است[۳].
در فضیلت او همین بس که در زیارت ناحیه مقدسه بر او سلام فرستاده است.[۴]
منابع
پانویس
- ↑ زیارت ناحیه مقدسه، بحارالأنوار، ج۴۵، ص۷۲.
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۵؛ قاموس الرجال، ج۴، ص۶۱۲؛ ابصارالعین، ص۱۵۹؛ و در اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۱ تنها نام او را در زمره شهدا آورده است.
- ↑ ابصارالعین، ص۱۶۰.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۴۴۷.