عطاء بن ابیمسلم خراسانی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = مفسران | |||
| عنوان مدخل = عطاء بن ابیمسلم خراسانی | |||
| مداخل مرتبط = [[عطاء بن ابیمسلم خراسانی در علوم قرآنی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
[[ابوایوب عطاء بن عبدالله خراسانی بلخی]] مولای [[مهلب بن ابی صفره]] بود<ref>التاریخ الکبیر ۶/۴۷۴.</ref> و در سال ۵۰ یا ۶۰ه متولد شد. او را [[اهل]] [[سمرقند]] یا بلخ دانستهاند که در [[شام]] سکونت داشت.<ref>تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۱۶ و ۴۲۲.</ref> در زمره بصریین به شمار میرفت و به سبب [[سفر]] به [[خراسان]] و مدتی اقامت در آنجا، به خراسانی ملقب گردید.<ref>سیر اعلام النبلاء ۶/۱۴۰.</ref> | |||
او از افرادی چون [[سعید بن مسیب]]، [[سعید بن جبیر]]، [[ابومسلم خولانی]] و [[عروة بن زبیر]] [[روایت]] نموده و شاگردانی هم چون فرزندش عثمان، [[ضحاک بن مزاحم هلالی]] و [[عبدالرحمن بن یزید بن جابر]] را [[تربیت]] کرد.<ref>تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۱۶.</ref> | |||
[[ | |||
عطاء فردی [[موثق]]، [[فقیه]]،<ref>تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۱۶.</ref> [[مفسر]]،<ref>طبقات المفسرین ۱/۳۸۵.</ref> [[واعظ]] و اهل [[فتوا]]، [[جهاد]] و [[عبادت]]<ref>سیر اعلام النبلاء ۶/۱۴۰.</ref> بود. وی در سال ۱۳۳ یا ۱۳۵ه درگذشت و در [[بیت المقدس]] [[دفن]] گردید.<ref>تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۳۶.</ref> [[تفسیر قرآن]] و [[تنزیل قرآن]] اثر اوست.<ref> [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگنامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۵۱۷.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[تفسیر عطاء بن ابی مسلم خراسانی]] | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۳۵
مقدمه
ابوایوب عطاء بن عبدالله خراسانی بلخی مولای مهلب بن ابی صفره بود[۱] و در سال ۵۰ یا ۶۰ه متولد شد. او را اهل سمرقند یا بلخ دانستهاند که در شام سکونت داشت.[۲] در زمره بصریین به شمار میرفت و به سبب سفر به خراسان و مدتی اقامت در آنجا، به خراسانی ملقب گردید.[۳]
او از افرادی چون سعید بن مسیب، سعید بن جبیر، ابومسلم خولانی و عروة بن زبیر روایت نموده و شاگردانی هم چون فرزندش عثمان، ضحاک بن مزاحم هلالی و عبدالرحمن بن یزید بن جابر را تربیت کرد.[۴]
عطاء فردی موثق، فقیه،[۵] مفسر،[۶] واعظ و اهل فتوا، جهاد و عبادت[۷] بود. وی در سال ۱۳۳ یا ۱۳۵ه درگذشت و در بیت المقدس دفن گردید.[۸] تفسیر قرآن و تنزیل قرآن اثر اوست.[۹]
جستارهای وابسته
منابع
- جمعی از پژوهشگران، فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱