شیخ الاسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{پانویس}} +==پانویس== {{پانویس}} )) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[شیخ الاسلام در فقه سیاسی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== | |||
= | |||
==پانویس== | == مقدمه == | ||
شیخ الاسلام، لقبی بود برای [[مفتیان]] و [[قضات]] [[اهل سنت]] که در محاکمی به همین نام [[حکم]] می‌راندند؛ همچون مفتی اوّل در [[دولت]] [[عثمانی]] و نیز [[خواجه عبدالله انصاری]] و [[ابن تیمیه]] در قرون ۶-۴ ه. ق؛ سپس در عصر [[صفویه]] [[منصب]] بسیار والای [[علمی]] و [[سیاسی]] بود که از سوی [[پادشاهان]] صفوی به عالمانی که [[امامت]] [[جمعه]] را بر عهده داشته‌اند، جهت اداره [[امور سیاسی]] استان و یا شهرستان، اعطا می‌شد؛ مانند اعطای [[لقب]] "شیخ الاسلام" به "[[حسین بن عبدالصمد حارثی]]" - [[پدر]] [[شیخ بهائی]] - از سوی شاه طهماسب و به "[[علامه]] [[محمد باقر مجلسی]]" از سوی شاه [[سلطان]] [[حسین صفوی]]<ref>سلوک الملوک، ص۶۱؛ سوانح الافکار، ص۴۸؛ زندگی شاه عباس اول، ج۲، ص۳۹۷ و ج۳، ص۲۵۴؛ مبسوط در ترمینولوژی حقوق، ج۳، ص۲۳۲۵؛ مرآت البلدان ناصری، ص۱۵۷.</ref>. گفتنی است این [[لقب]] را [[عبدالرحمان بن عوف]] - [[صحابی پیامبر]] - نخستین بار به [[عثمان بن عفان]] - [[خلیفه سوم]] - داده بود<ref>الفتوح، ج۲، ص۹۹.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۹.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات سیاسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۳
شیخ الاسلام از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: شیخ الاسلام در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
شیخ الاسلام، لقبی بود برای مفتیان و قضات اهل سنت که در محاکمی به همین نام حکم می‌راندند؛ همچون مفتی اوّل در دولت عثمانی و نیز خواجه عبدالله انصاری و ابن تیمیه در قرون ۶-۴ ه. ق؛ سپس در عصر صفویه منصب بسیار والای علمی و سیاسی بود که از سوی پادشاهان صفوی به عالمانی که امامت جمعه را بر عهده داشته‌اند، جهت اداره امور سیاسی استان و یا شهرستان، اعطا می‌شد؛ مانند اعطای لقب "شیخ الاسلام" به "حسین بن عبدالصمد حارثی" - پدر شیخ بهائی - از سوی شاه طهماسب و به "علامه محمد باقر مجلسی" از سوی شاه سلطان حسین صفوی[۱]. گفتنی است این لقب را عبدالرحمان بن عوف - صحابی پیامبر - نخستین بار به عثمان بن عفان - خلیفه سوم - داده بود[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ سلوک الملوک، ص۶۱؛ سوانح الافکار، ص۴۸؛ زندگی شاه عباس اول، ج۲، ص۳۹۷ و ج۳، ص۲۵۴؛ مبسوط در ترمینولوژی حقوق، ج۳، ص۲۳۲۵؛ مرآت البلدان ناصری، ص۱۵۷.
- ↑ الفتوح، ج۲، ص۹۹.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۲۹.