سلیمان بن جعفر جعفری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = راویان امام رضا| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[سلیمان بن جعفر جعفری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام رضا | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[سلیمان بن جعفر جعفری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
== آشنایی اجمالی ==
== آشنایی اجمالی ==
[[ابومحمد سلیمان بن جعفر بن ابراهیم جعفری طالبی هاشمی]] از [[اولاد]] [[جعفر طیار]] بود <ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۴۱۲.</ref> و در شمار [[اصحاب]] و [[یاران]] [[امام کاظم]] و [[امام رضا]]{{ع}} قرار داشت<ref>رجال البرقی، ص۴۹ و ۵۳.</ref> و از آن بزرگواران و کسانی همچون [[حماد بن عیسی]]، [[موسی بن حمزه بن بزیع]]، [[سکونی]] و پدرش جعفر [[روایت]] نمود.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۳۹.</ref> ابومحمد از [[محدثان]] [[موثق]] [[شیعه]]<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۲ و ۳۷۷.</ref> و دارای [[عقیده]] ای [[نیکو]] و از ملازمان امام رضا{{ع}} بود و از آن [[حضرت]] روایاتی را در [[مذمت]] [[واقفیه]] نقل نموده است. [[امام کاظم]]{{ع}} وی را نه به خاطر انتسابش به [[پیامبر]]{{صل}} و [[علی]]{{ع}}، بلکه به خاطر [[ایمان]] و تقوایش ستوده و آن را موجب [[نجات]] وی در [[آخرت]] دانسته است. <ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۵۵.</ref> روایتگرانی نیز مانند [[احمد بن ابی عبدالله]]، [[عبدالله بن مهران]]، [[عبدالله بن محمد بن عیسی]] و [[عبدالرحمان بن ابی نجران]] از او بهره برده‌اند.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۳۷۵.</ref> کتاب الحدیث<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۶.</ref> و کتاب فضل دعاء اثر وی می‌‌باشد<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۴۱۲.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۷۷ - ۳۷۸.</ref>
[[ابومحمد سلیمان بن جعفر بن ابراهیم جعفری طالبی هاشمی]] از [[اولاد]] [[جعفر طیار]] بود <ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۴۱۲.</ref> و در شمار [[اصحاب]] و [[یاران]] [[امام کاظم]] و [[امام رضا]]{{عم}} قرار داشت<ref>رجال البرقی، ص۴۹ و ۵۳.</ref> و از آن بزرگواران و کسانی همچون [[حماد بن عیسی]]، [[موسی بن حمزه بن بزیع]]، [[سکونی]] و پدرش جعفر [[روایت]] نمود.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۳۹.</ref> ابومحمد از [[محدثان]] [[موثق]] [[شیعه]]<ref>رجال الطوسی، ص۳۵۲ و ۳۷۷.</ref> و دارای [[عقیده]] ای [[نیکو]] و از ملازمان امام رضا{{ع}} بود و از آن [[حضرت]] روایاتی را در [[مذمت]] [[واقفیه]] نقل نموده است. [[امام کاظم]]{{ع}} وی را نه به خاطر انتسابش به [[پیامبر]]{{صل}} و [[علی]]{{ع}}، بلکه به خاطر [[ایمان]] و تقوایش ستوده و آن را موجب [[نجات]] وی در [[آخرت]] دانسته است. <ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۵۵.</ref> روایتگرانی نیز مانند [[احمد بن ابی عبدالله]]، [[عبدالله بن مهران]]، [[عبدالله بن محمد بن عیسی]] و [[عبدالرحمان بن ابی نجران]] از او بهره برده‌اند.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۳۷۵.</ref> کتاب الحدیث<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۶.</ref> و کتاب فضل دعاء اثر وی می‌‌باشد<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۴۱۲.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۷۷ - ۳۷۸.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۲: خط ۱۲:


[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اصحاب امام رضا]]
[[رده:اصحاب امام کاظم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۵

آشنایی اجمالی

ابومحمد سلیمان بن جعفر بن ابراهیم جعفری طالبی هاشمی از اولاد جعفر طیار بود [۱] و در شمار اصحاب و یاران امام کاظم و امام رضا(ع) قرار داشت[۲] و از آن بزرگواران و کسانی همچون حماد بن عیسی، موسی بن حمزه بن بزیع، سکونی و پدرش جعفر روایت نمود.[۳] ابومحمد از محدثان موثق شیعه[۴] و دارای عقیده ای نیکو و از ملازمان امام رضا(ع) بود و از آن حضرت روایاتی را در مذمت واقفیه نقل نموده است. امام کاظم(ع) وی را نه به خاطر انتسابش به پیامبر(ص) و علی(ع)، بلکه به خاطر ایمان و تقوایش ستوده و آن را موجب نجات وی در آخرت دانسته است. [۵] روایتگرانی نیز مانند احمد بن ابی عبدالله، عبدالله بن مهران، عبدالله بن محمد بن عیسی و عبدالرحمان بن ابی نجران از او بهره برده‌اند.[۶] کتاب الحدیث[۷] و کتاب فضل دعاء اثر وی می‌‌باشد[۸].[۹]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال النجاشی، ج۱، ص۴۱۲.
  2. رجال البرقی، ص۴۹ و ۵۳.
  3. معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۳۹.
  4. رجال الطوسی، ص۳۵۲ و ۳۷۷.
  5. تنقیح المقال، ج۲، ص۵۵.
  6. جامع الرواة، ج۱، ص۳۷۵.
  7. الذریعه، ج۶، ص۳۳۶.
  8. رجال النجاشی، ج۱، ص۴۱۲.
  9. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۳۷۷ - ۳۷۸.