حکومت نصیبین: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «== حاکمان نصیبین == === شبیب بن عامر ===» ایجاد کرد)
 
 
(۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = نصیبین
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  =
}}
== مقدمه ==
نصیبین از شهرهای آباد [[جزیره]] در مسیر [[موصل]] به [[شام]] است<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۷۱۰.</ref>.
== حاکمان نصیبین ==
== حاکمان نصیبین ==
=== [[شبیب بن عامر]] ===
=== شبیب بن عامر ===
{{اصلی|شبیب بن عامر ازدی}}
شبیب بن عامر ازدی معروف به [[جد کرمانی]]<ref>مقصود از کرمانی که شبیب جد اوست، «اجدیع بن علی بن شبیب» است که در سال ۱۲۰ هجری والی خراسان شد و بعد برکنار گردید، و نصر بن سیار در سال ۱۲۶ او را زندانی کرد، اما کرمانی در سنه ۱۲۸ هجری پس از آزادی با نصر جنگید و با ابو مسلم خراسانی همکاری داشت. تا این که در سال ۱۲۹ هجری در جنگ نصر مجروح شد و سپس کرمانی را دستگیر کردند و به دار آویختند. (تاریخ طبری، ج۷، ص۱۵۴ و ۲۸۵ و....).</ref> از [[یاران]] و [[اصحاب امیرالمؤمنین]] {{ع}} و از افراد مورد [[وثوق]] آن حضرت بود، لذا به [[مالک اشتر]] [[دستور]] داد او را خزانه‌دار [[بیت المال]] قرار دهد<ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۸۰ و ۸۱.</ref> و او در [[سرزمین]] جزیره و نصیبین [[جانشین]] [[مالک اشتر]] بود<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۷۱۰.</ref>.
 
شبیب بن عامر در حوزه [[مأموریت]] خود، نصیبین، مشغول [[خدمت]] بود، تا این که متوجه شد عبدالرحمان بن قباث از طرف [[معاویه]] به [[سرزمین جزیره]] [[حمله]] کرده است. از این رو، وی با [[همکاری]] [[کمیل بن زیاد]] نیروهای این قباث را متفرّق کرد و از قلمرو [[حکومت امام علی]]{{ع}} بیرون راند.
 
شبیب برای این که معاویه دیگر به [[فکر]] حمله به منطقه جزیره نیفتد، به مرزهای [[شام]] [[یورش]] برد و تا منطقه بعلبک رسید. وی سپس برگشت و به [[رقّه]] یورش برد و طرفداران معاویه را [[ذلیل]] و [[خوار]] کرد. این حمله موفقیت آمیز شبیب باعث شد که [[حضرت امیر]]{{ع}} درباره وی بفرماید: [[خداوند]] شبیب را [[رحمت]] کند! زیرا یورش را دور کرد و [[پیروزی]] را زود به ارمغان آورد<ref>{{متن حدیث|رَحِمَ اللّهُ شَبيباً، لَقَدْ أَبْعَدَ الْغَارَةَ وَ عَجَّلَ الِانْتِصَارَ}}؛ بلاذری، أنساب الاشراف، ج۲، ص۴۷۵؛ الکامل فی التاریخ، مترجم، ج۴، ص۱۹۹.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص ۳۷۵-۳۷۶.</ref>
 
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|'''اصحاب امام علی''']]
# [[پرونده:1100829.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۱ (کتاب)|'''سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین ج۱''']]
{{پایان منابع}}
 
== پانویس ==
{{پانویس}}
 
[[رده:شهرهای عراق]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۵

مقدمه

نصیبین از شهرهای آباد جزیره در مسیر موصل به شام است[۱].

حاکمان نصیبین

شبیب بن عامر

شبیب بن عامر ازدی معروف به جد کرمانی[۲] از یاران و اصحاب امیرالمؤمنین (ع) و از افراد مورد وثوق آن حضرت بود، لذا به مالک اشتر دستور داد او را خزانه‌دار بیت المال قرار دهد[۳] و او در سرزمین جزیره و نصیبین جانشین مالک اشتر بود[۴].

شبیب بن عامر در حوزه مأموریت خود، نصیبین، مشغول خدمت بود، تا این که متوجه شد عبدالرحمان بن قباث از طرف معاویه به سرزمین جزیره حمله کرده است. از این رو، وی با همکاری کمیل بن زیاد نیروهای این قباث را متفرّق کرد و از قلمرو حکومت امام علی(ع) بیرون راند.

شبیب برای این که معاویه دیگر به فکر حمله به منطقه جزیره نیفتد، به مرزهای شام یورش برد و تا منطقه بعلبک رسید. وی سپس برگشت و به رقّه یورش برد و طرفداران معاویه را ذلیل و خوار کرد. این حمله موفقیت آمیز شبیب باعث شد که حضرت امیر(ع) درباره وی بفرماید: خداوند شبیب را رحمت کند! زیرا یورش را دور کرد و پیروزی را زود به ارمغان آورد[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۷۱۰.
  2. مقصود از کرمانی که شبیب جد اوست، «اجدیع بن علی بن شبیب» است که در سال ۱۲۰ هجری والی خراسان شد و بعد برکنار گردید، و نصر بن سیار در سال ۱۲۶ او را زندانی کرد، اما کرمانی در سنه ۱۲۸ هجری پس از آزادی با نصر جنگید و با ابو مسلم خراسانی همکاری داشت. تا این که در سال ۱۲۹ هجری در جنگ نصر مجروح شد و سپس کرمانی را دستگیر کردند و به دار آویختند. (تاریخ طبری، ج۷، ص۱۵۴ و ۲۸۵ و....).
  3. تنقیح المقال، ج۲، ص۸۰ و ۸۱.
  4. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۷۱۰.
  5. «رَحِمَ اللّهُ شَبيباً، لَقَدْ أَبْعَدَ الْغَارَةَ وَ عَجَّلَ الِانْتِصَارَ»؛ بلاذری، أنساب الاشراف، ج۲، ص۴۷۵؛ الکامل فی التاریخ، مترجم، ج۴، ص۱۹۹.
  6. ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص ۳۷۵-۳۷۶.