ابن وضاح: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابن وضاح در علوم قرآنی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام کاظم| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابن وضاح در علوم قرآنی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[ابومحمد عبدالله بن وضاح کوفی]]، معروف به «[[ابن وضاح]]» از [[موالی]] و [[اهل کوفه]] بود<ref> رجال النجاشی ۲/۱۰.</ref> و در زمره [[اصحاب امام کاظم]]{{ع}}<ref>رجال الطوسی ۳۵۵.</ref> به شمار می‌‌رفت و از آن [[حضرت]] [[روایت]] کرده است<ref>الکافی ۷/۴۳۰ معجم رجال الحدیث ۱۰/۳۶۵.</ref> و نیز از محدثانی چون [[ابوبصیر]]<ref>اختیار معرفة الرجال ۱۷۴ رجال النجاشی ۲/۱۰. </ref> و [[داود حمار]]<ref>معجم رجال الحدیث ۱۰/۶۴. </ref> روایاتی نقل کرده است. راویانی چون [[سلیمان بن داود]]،<ref>جامع الرواة ۱/۵۱۴. </ref> [[علی بن حسن طاطری]]<ref>رجال النجاشی ۲/۱۱.</ref> و [[حسن بن علی بن ابی حمزه]]<ref>الکافی ۷/۴۳۰ تنقیح المقال ۲/۲۲۲.</ref> از وی روایت کرده‌اند.
[[ابومحمد عبدالله بن وضاح کوفی]]، معروف به «[[ابن وضاح]]» از [[موالی]] و [[اهل کوفه]] بود<ref> رجال النجاشی ۲/۱۰.</ref> و در زمره [[اصحاب امام کاظم]] {{ع}}<ref>رجال الطوسی ۳۵۵.</ref> به شمار می‌‌رفت و از آن [[حضرت]] [[روایت]] کرده است<ref>الکافی ۷/۴۳۰ معجم رجال الحدیث ۱۰/۳۶۵.</ref> و نیز از محدثانی چون [[ابوبصیر]]<ref>اختیار معرفة الرجال ۱۷۴ رجال النجاشی ۲/۱۰. </ref> و [[داوود حمار]]<ref>معجم رجال الحدیث ۱۰/۶۴. </ref> روایاتی نقل کرده است. راویانی چون [[سلیمان بن داوود]]،<ref>جامع الرواة ۱/۵۱۴. </ref> [[علی بن حسن طاطری]]<ref>رجال النجاشی ۲/۱۱.</ref> و [[حسن بن علی بن ابی حمزه]]<ref>الکافی ۷/۴۳۰ تنقیح المقال ۲/۲۲۲.</ref> از وی روایت کرده‌اند.


او از [[محدثان شیعه]] و فردی مورد [[اعتماد]] و از [[دوستان]] و [[یاران]] ابوبصیر بود و به جهت ایشان معروف گردید.<ref>رجال ابن داود ۲۱۵ خلاصة الاقوال ۱۱۰.</ref> وی دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده که از آن جمله کتاب الصلاة<ref> جامع الرواة ۱/۵۱۴ رجال النجاشی ۲/۱۰.</ref> و کتاب التفسیر است<ref>الفهرست (طوسی) ۱۹۳ معالم العلماء ۱۴۲.</ref><ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۴۸۶.</ref>
او از [[محدثان شیعه]] و فردی مورد [[اعتماد]] و از [[دوستان]] و [[یاران]] ابوبصیر بود و به جهت ایشان معروف گردید.<ref>رجال ابن داوود ۲۱۵ خلاصة الاقوال ۱۱۰.</ref> وی دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده که از آن جمله کتاب الصلاة<ref> جامع الرواة ۱/۵۱۴ رجال النجاشی ۲/۱۰.</ref> و کتاب التفسیر است<ref>الفهرست (طوسی) ۱۹۳ معالم العلماء ۱۴۲.</ref><ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۴۸۶.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۱۱: خط ۱۱:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۷: خط ۱۷:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:ابن وضاح]]
[[رده:اصحاب امام کاظم]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۶ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۳۰

مقدمه

ابومحمد عبدالله بن وضاح کوفی، معروف به «ابن وضاح» از موالی و اهل کوفه بود[۱] و در زمره اصحاب امام کاظم (ع)[۲] به شمار می‌‌رفت و از آن حضرت روایت کرده است[۳] و نیز از محدثانی چون ابوبصیر[۴] و داوود حمار[۵] روایاتی نقل کرده است. راویانی چون سلیمان بن داوود،[۶] علی بن حسن طاطری[۷] و حسن بن علی بن ابی حمزه[۸] از وی روایت کرده‌اند.

او از محدثان شیعه و فردی مورد اعتماد و از دوستان و یاران ابوبصیر بود و به جهت ایشان معروف گردید.[۹] وی دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده که از آن جمله کتاب الصلاة[۱۰] و کتاب التفسیر است[۱۱][۱۲]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال النجاشی ۲/۱۰.
  2. رجال الطوسی ۳۵۵.
  3. الکافی ۷/۴۳۰ معجم رجال الحدیث ۱۰/۳۶۵.
  4. اختیار معرفة الرجال ۱۷۴ رجال النجاشی ۲/۱۰.
  5. معجم رجال الحدیث ۱۰/۶۴.
  6. جامع الرواة ۱/۵۱۴.
  7. رجال النجاشی ۲/۱۱.
  8. الکافی ۷/۴۳۰ تنقیح المقال ۲/۲۲۲.
  9. رجال ابن داوود ۲۱۵ خلاصة الاقوال ۱۱۰.
  10. جامع الرواة ۱/۵۱۴ رجال النجاشی ۲/۱۰.
  11. الفهرست (طوسی) ۱۹۳ معالم العلماء ۱۴۲.
  12. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۴۸۶.