حدیث ما احصوا فضائل علی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←پانویس) |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:فضائل امام علی]] | |||
[[رده:احادیث نامدار]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۳
| ما أحصوا فضائل علی | |
|---|---|
| متن حدیث | |
| «لَوْ أَنَّ الْبَحْرَ مِدَادٌ وَ الْغِيَاضَ أَقْلَامٌ وَ الْإِنْسَ كُتَّابٌ وَ الْجِنَّ حُسَّابٌ مَا أَحْصَوْا فَضَائِلَكَ يَا أَبَا الْحَسَنِ» | |
| ترجمه حدیث | |
| ای ابالحسن! اگر دریاها مرکّب شود و درخت‌ها قلم گردد و انسان‌ها نویسنده و جن‌ها حسابگر شوند، نتوانند فضائل تو را شمارش کنند | |
| مشخصات حدیث | |
| صادره از | پیامبر خاتم (ص) |
| محتوای حدیث | |
| دلالت حدیث | |
| منابع حدیث | |
| منابع شیعه | |
| منابع اهل سنت | |
مقدمه
از جمله روایات نبوی(ص) که بر افضلیت امیرالمؤمنین(ع) دلالت دارد، روایتی است که در آن رسول خدا(ص) به غیر قابل شمارش بودن فضائل امام علی(ع) به جهت کثرت آنها تصریح کرده و خطاب به آن حضرت می‌فرمایند: «لَوْ أَنَّ الْبَحْرَ مِدَادٌ وَ الْغِيَاضَ أَقْلَامٌ وَ الْإِنْسَ كُتَّابٌ وَ الْجِنَّ حُسَّابٌ مَا أَحْصَوْا فَضَائِلَكَ يَا أَبَا الْحَسَنِ»[۱]؛ ای ابالحسن! اگر دریاها مرکّب شود و درخت‌ها قلم گردد و انسان‌ها نویسنده و جن‌ها حسابگر شوند، نتوانند فضائل تو را شمارش کنند.
این حدیث از طرق خاصه و عامه نقل شده است[۲] و واضح است، کسی که دارای این همه فضائل و مناقب باشد به خلافت و وصایت رسول خدا (ص) از دیگران که فاقد این فضائل هستند اولی و لایق‌تر خواهد بود، بلکه دیگران لیاقت این منصب را نخواهند داشت؛ زیرا تفضیلِ مفضول بر فاضل و ترجیحِ مرجوح بر راجح عقلاً و نقلاً قبیح است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ احقاق الحق، ج۱۵، ص۶۰۹ - ۶۱۰. و در کتاب مودّه القربی، مودّه پنجم، ص۵۵، چ لاهور، حدیث ۶. و در چاپ مندرج در ینابیع المودة، ج۲، ص۲۹۷، از سیّد علی بن شهاب الدین همدانی از عمر بن خطاب نقل کرده است که گفت: پیامبر خدا (ص) به علی (ع) فرمود: «لو أنّ البحر مدادا، والریاض أقلاما والانس کتّابا...» تا آخر حدیثی که در متن ذکر شد.
- ↑ المناقب خوارزمی، ص۳۲، حدیث ۱؛ ص۳۲۸، حدیث ۳۴۱؛ و انظر: کفایة الطالب، ص۲۵۱؛ فرائد السمطین، ج۱، ص۱۶؛ ینابیع المودة، ج۲، ص۲۵۴، حدیث ۷۱۳؛ کشف الغمة، ج۱، ص۱۱۲ طبع القدیم؛ بحار الانوار، ج۴۰، ص۴۹؛ ج۳۸، ص۱۹۷.
- ↑ علی‌احمدی، سید قاسم، حقانیت در اوج مظلومیت ج۱، ص ۲۷۲.