زیارت ناحیه مقدسه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مهدویت/بالا}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = زیارت | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[زیارت ناحیه مقدسه در معارف مهدویت]] - [[زیارت ناحیه مقدسه در معارف و سیره حسینی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مهدویت}}


==مقدمه==
'''زیارت ناحیه مقدسه''' زیارتنامه‌ای است که به [[امام زمان]] {{ع}} نسبت داده شده و [[شیخ طوسی]] با سند‌های خود آن را [[روایت]] کرده است.
*[[ناحیه]]، در لغت به معنای جانب و جمع آن "نواحی" است. و در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به آن تعبیر شده است<ref> ر. ک: طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر [[ناحیه]] یاد شده است. گویا این اصطلاح همانند برخی از [[القاب]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}، برای کنایه از آن حضرت به کار رفته و بیشتر موارد به جهت [[تقیه]] مورد استفاده قرار گرفته است. این کلمه، بیشتر در [[کلام]] کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کرده‏‌اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه استعمال شده است<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹</ref>.
*[[ابو الحسن اربلی]]، آن را رمزی بین [[شیعیان]] و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او یاد کرده، می‌‏نویسد: "... و آن حضرت، ملقب است به [[حجّت]] و [[قائم]] و [[مهدی]] و [[خلف صالح]] و [[صاحب]] الزّمان و [[صاحب]]، و [[شیعه]] از آن حضرت در [[دوران غیبت صغرا]] به [[ناحیه مقدسه]] تعبیر می‌‏کرده و این رمزی بود که [[شیعیان]]، آن حضرت را با آن می‏‌شناختند"<ref> اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹</ref>.
*اما [[زیارت ناحیه مقدسه]] زیارت‌نامه‏ای است که به [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} نسبت داده شده است. مضامین بلند و نیز تأیید برخی از علمای [[شیعه]]، این نسبت را تقویت می‏‌کند<ref>  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸</ref>. اگرچه برخی نیز به انتساب آن به حضرت [[امام مهدی|ولی عصر]]{{ع}} [[تردید]] کرده، آن را از نگارش‏‌های [[سید مرتضی]] دانسته‌‏اند<ref>  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸: "و الظّاهر انّه من تألیف السّید المرتضی"</ref>. ممکن است گفته شود اصل [[زیارت]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} [[نقل]] شده است؛ اما [[سید مرتضی]] بخش‌‏هایی را به تناسب به آن افزوده است<ref>  ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸</ref>.
*متن [[زیارت]]، خطاب به [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]] است و نام یکایک آنان، بیشتر با ذکر اوصاف و خصوصیاتشان و نیز اسامی قاتلان آن [[شهدا]] در آن آمده است.
*آغاز [[زیارت]]، این گونه است: {{عربی|" السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا أَوَّلَ‏ قَتِيلٍ‏ مِنْ‏ نَسْلِ‏ خَيْرِ سَلِيلٍ‏‏‏"}}
*[[زیارت]] [[ناحیه]]، عملکرد ستمگرانه [[بنی امیه]] را به گونه‏‌ای بازگو کرده که تمام [[مردم]] [[دنیا]] متوجه می‏‌شوند که در [[کربلا]] چه [[جرم]] و جنایت بزرگی، به [[فرزندان]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} واقع شده است. هیچ زیارتی، عمق فاجعه [[کربلا]] را همانند [[زیارت]] [[ناحیه]] بیان نکرده است.
*یکی از مواردی که این حادثه وحشتناک را [[تبیین]] می‌‏کنند، این جملات تأثرانگیز است: "اگر روزگار، تولّد مرا به تأخیر انداخت و مرا از [[یاری]] تو محروم گرداند و با محاربان تو به محاربه نپرداختم و با [[دشمنان]] تو به ستیز نایستادم، اکنون صبح و [[شام]] برای تو شیون می‏‌کنم و به جای [[اشک]]، [[خون]] می‏‌گریم".
*[[زیارت ناحیه مقدسه]]، همانند [[زیارت عاشورا]] برای [[روز عاشورا]] وارد شده است و در غیر [[عاشورا]] نیز خوانده‏ می‌‏شود.
*در این باره، [[شیخ مفید]] - نخستین ناقل [[زیارت]] ناحیه- و [[شیخ محمد بن مشهدی]] گفته‏‌اند: "[[زیارت ناحیه مقدسه]]، مخصوص [[روز عاشورا]] است"؛ ولی بزرگان دیگر نظیر [[سید مرتضی]]، [[سید بن طاووس]] و [[علامه مجلسی]]، این [[زیارت]] را مطلقه دانسته‌‏اند<ref>ر. ک:  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸، ح ۹</ref>؛ یعنی، هر زمان دیگر نیز می‏‌توان آن را قرائت کرد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۵۲ - ۲۵۴.</ref>.
==زیارت [[ناحیه مقدسه]] در موعودنامه==
*{{عربی|"السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا أَوَّلَ قَتِيلٍ مِنْ نَسْلِ خَيْرِ سَلِيلٍ..."}} [[زیارت ناحیه مقدسه]]، خونگریه و سوگنامه [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و مرثیه بلند آن بزرگوار بر مصائب و رنج‌های جدّش، [[ابا عبدالله]] الحسین {{ع}} در [[عاشورا]] است. این [[زیارت]]، ترسیم و توصیف لحظه‌های [[شهادت]] [[ابا عبدالله]] {{ع}}، غربت و [[مظلومیت]] [[اهل بیت]] {{عم}}، معتبرترین، مستندترین و بلندترین روضه‌ای است که از زبان [[معصوم]] [[منتقم]] و [[خونخواه]] [[سید]] [[شهیدان]] به ما رسیده است.
*این مرثیه از زبان کسی است که صحنه‌ها و لحظه‌های [[عاشورا]]، هرروز مقابل نگاه اوست و او از پس پرده‌های [[اشک]]، حنجره‌ای عطش‌زده در آزمندی خنجر قساوت و خیمه‌هایی در آستانه [[آتش]] و شیون را نظاره می‌کند. [[زیارت ناحیه مقدسه]]، گزارش [[عاشورا]] است؛ گزارشی که در آن دقایق و صحنه‌های جزئی نیز توصیف شده است. این زیارت‌نامه شامل هشت بخش است:
#[[سلام]] بر [[انبیاء]] و [[اولیاء]]،
#[[سلام]] بر [[امام]] [[شهید]] و [[صحابه]] فداکارش،
#آرزوی [[زیارت]] [[امام حسین]] {{ع}}،
#طرح اوصاف، ویژگی‌ها و [[سیرت]] [[امام حسین]] {{ع}} و تأثیر [[شهادت]] آن حضرت،
#طرح [[نهضت]] و [[انقلاب مقدس]] [[ابا عبدالله]] {{ع}}،
#توصیف صحنه [[کربلا]]، [[شهادت]]، رنج‌ها و مصائب بازماندگان و قافله اسیران،
#تحلیل بازتاب حادثه [[کربلا]] و غربت [[اسلام]] پس از [[شهادت]] و سوگواری کائنات و موجودات در [[شهادت]] [[ابا عبدالله]] {{ع}}،
#نیایش، [[دعا]] و طرح درخواست‌های [[امام زمان]] {{ع}} با [[پروردگار]]<ref>سلام موعود، دکتر سنگری، ص ۵.</ref>.
*این [[زیارت]] در کتاب اقبال [[سید بن طاووس]]، ص ٥٧٣ و نیز در [[بحار الانوار]]، ج ٩٨، ص ٢٦٩ [[نقل]] شده است<ref>فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، ص ۲۲۷.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۹۰.</ref>.
==پرسش مستقیم==
* [[زیارت جامعه کبیره چه ابعادی دارد؟ (پرسش)]]


==پرسش‌های وابسته==
== مقدمه ==
{{پرسمان زیارت امام مهدی}}
به این صورت که در سال ۲۵۲ هجری از ناحیه [[مقدس]] [[حضرت حجت]] {{ع}} این [[روایت]] به [[دست]] شیخ [[محمد بن غالب اصفهانی]] صادر شده است. متن [[زیارت]]، خطاب به [[سید الشهدا]] و شهدای کربلاست و نام یکایک آنان، اغلب با ذکر اوصاف و خصوصیاتشان و نیز اسامی [[قاتلان]] آن [[شهدا]] در آن آمده است. آغاز [[زیارت]]، اینگونه است: {{متن حدیث|اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَوَّلَ قَتِيلٍ مِنْ نَسْلِ خَيْرِ سَلِيلٍ....}}. متن [[زیارت]]، در [[کتاب]] اقبال سیّد بن طاووس، ص۵۷۳ و نیز در بحار الأنوار، ج۹۸، ص۲۶۹ [[نقل]] شده است. [[زیارت رجبیّه]] نیز مشتمل بر اسماء شهداست که در بحار (ج ۹۸، ص۳۴۰) ذکر شده است. در این [[زیارت]]، به برخی حوادث پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و اوضاع [[کربلا]] و [[اهل بیت]] و ذو الجناح و سراسیمه شدن [[عترت]] [[پیغمبر]] در آن صحرا نیز اشاره شده است<ref>برای تحقیق پیرامون سند این زیارت و صحّت آن، ر. ک: انصار الحسین، ص۱۴۶ تا ۱۶۲. در ضمن، در ج۴۵، بحار الأنوار، ص۶۵ نیز این زیارت آمده است.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۲۷.</ref>
== جستارهای وابسته ==
{{:فرهنگنامه مهدویت (نمایه)}}


==منابع==
== منابع ==
* [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']].
{{منابع}}
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']]
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس}}
{{پانویس2}}
 
{{امام مهدی}}


[[رده:زیارت]]
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]]
[[رده:احادیث نامدار]]
[[رده:امام مهدی]]
[[رده:امام مهدی]]
[[رده:زیارت ناحیه مقدسه]]
[[رده:اتمام لینک داخلی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۹

زیارت ناحیه مقدسه زیارتنامه‌ای است که به امام زمان (ع) نسبت داده شده و شیخ طوسی با سند‌های خود آن را روایت کرده است.

مقدمه

به این صورت که در سال ۲۵۲ هجری از ناحیه مقدس حضرت حجت (ع) این روایت به دست شیخ محمد بن غالب اصفهانی صادر شده است. متن زیارت، خطاب به سید الشهدا و شهدای کربلاست و نام یکایک آنان، اغلب با ذکر اوصاف و خصوصیاتشان و نیز اسامی قاتلان آن شهدا در آن آمده است. آغاز زیارت، اینگونه است: «اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَوَّلَ قَتِيلٍ مِنْ نَسْلِ خَيْرِ سَلِيلٍ....». متن زیارت، در کتاب اقبال سیّد بن طاووس، ص۵۷۳ و نیز در بحار الأنوار، ج۹۸، ص۲۶۹ نقل شده است. زیارت رجبیّه نیز مشتمل بر اسماء شهداست که در بحار (ج ۹۸، ص۳۴۰) ذکر شده است. در این زیارت، به برخی حوادث پس از شهادت امام حسین (ع) و اوضاع کربلا و اهل بیت و ذو الجناح و سراسیمه شدن عترت پیغمبر در آن صحرا نیز اشاره شده است[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. برای تحقیق پیرامون سند این زیارت و صحّت آن، ر. ک: انصار الحسین، ص۱۴۶ تا ۱۶۲. در ضمن، در ج۴۵، بحار الأنوار، ص۶۵ نیز این زیارت آمده است.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۲۷.