نامۀ ۵۲ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[نماز]] نزد [[امام]] از اهمیت و [[ارزش]] بالایی برخوردار است. از این‌رو در بخشی از سفارش‌های خود، فرمانداران را به‌عنوان سفرای خود در سرزمین‌های مختلف به [[نماز]] فرا می‌خواند. [[نماز]] افزون بر جنبه‌های عبادی فردی از جنبه [[اجتماعی]] نیز برخوردار است. از این‌رو [[کارگزار]] خود را به حفظ اوقات [[نماز]] سفارش می‌کند. در عین حال سفارش می‌کند که هنگام [[نماز]]، همه افراد را در نظر بگیرد و به‌گونه‌ای [[نماز]] نخواند که افراد [[ناتوان]] از [[نماز]] بازمانند که این امر، خود، موجب [[فتنه]] و [[تباهی]] می‌شود. | |||
افزون بر [[سید رضی]]، [[ثعالبی]] نیز با اندک [[اختلاف]] در [[روایت]]، این [[حدیث]] را در کتاب الاعجاز و الایجاز [[روایت]] می‌کند. | |||
== فرازی از [[نامه]] == | == فرازی از [[نامه]] == | ||
اما بعد، نماز ظهر را تا زمانی با [[مردم]] بگزارید که سایه [[آفتاب]] به [[قدر]] جای خفتن بزی شود و نماز عصر را زمانی با ایشان بگزارید که [[آفتاب]] سفید باشد و تابنده و از روز آن [[قدر]] مانده باشد که در آن دو فرسنگ راه [[توان]] پیمود. [[نماز]] [[مغرب]] را تا زمانی با آن‌ها بگزارید که [[روزه‌دار]]، [[روزه]] می‌گشاید و حاجی روانه مِنی می‌شود و [[نماز]] عشا را زمانی با ایشان بگزارید که شفق پنهان شود تا ثلثی از شب بگذرد. نماز صبح را زمانی با ایشان بگزارید که هر کس صورت دیگری را تواند [[شناخت]] و [[نماز]] را در حد [[توان]] ناتوان‌ترینشان به‌جای آرید، که موجب فتنه‌انگیزی‌شان نشوید<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص۷۹۶ ـ ۷۹۷.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۳: | خط ۲۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:نامه‌های نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۰
مقدمه
نماز نزد امام از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است. از این‌رو در بخشی از سفارش‌های خود، فرمانداران را به‌عنوان سفرای خود در سرزمین‌های مختلف به نماز فرا می‌خواند. نماز افزون بر جنبه‌های عبادی فردی از جنبه اجتماعی نیز برخوردار است. از این‌رو کارگزار خود را به حفظ اوقات نماز سفارش می‌کند. در عین حال سفارش می‌کند که هنگام نماز، همه افراد را در نظر بگیرد و به‌گونه‌ای نماز نخواند که افراد ناتوان از نماز بازمانند که این امر، خود، موجب فتنه و تباهی می‌شود.
افزون بر سید رضی، ثعالبی نیز با اندک اختلاف در روایت، این حدیث را در کتاب الاعجاز و الایجاز روایت می‌کند.
فرازی از نامه
اما بعد، نماز ظهر را تا زمانی با مردم بگزارید که سایه آفتاب به قدر جای خفتن بزی شود و نماز عصر را زمانی با ایشان بگزارید که آفتاب سفید باشد و تابنده و از روز آن قدر مانده باشد که در آن دو فرسنگ راه توان پیمود. نماز مغرب را تا زمانی با آن‌ها بگزارید که روزه‌دار، روزه می‌گشاید و حاجی روانه مِنی می‌شود و نماز عشا را زمانی با ایشان بگزارید که شفق پنهان شود تا ثلثی از شب بگذرد. نماز صبح را زمانی با ایشان بگزارید که هر کس صورت دیگری را تواند شناخت و نماز را در حد توان ناتوان‌ترینشان به‌جای آرید، که موجب فتنه‌انگیزی‌شان نشوید[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۷۹۶ ـ ۷۹۷.