پرش به محتوا

اخلاق در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش غیرنهایی}}
{{مدخل مرتبط
{{امامت}}
| موضوع مرتبط = اخلاق
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| عنوان مدخل  = اخلاق
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[[[اخلاق]]]]''' است. "'''[[[[اخلاق]]]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| مداخل مرتبط = [[اخلاق در لغت]] - [[اخلاق در قرآن]] - [[اخلاق در فقه اسلامی]] - [[اخلاق در نهج البلاغه]] - [[اخلاق در اخلاق اسلامی]] - [[اخلاق در معارف و سیره نبوی]] - [[اخلاق در معارف و سیره علوی]] - [[اخلاق در معارف دعا و زیارات]] - [[اخلاق در معارف و سیره سجادی]] - [[اخلاق در معارف و سیره رضوی]] - [[اخلاق در فلسفه اسلامی]] - [[اخلاق در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| پرسش مرتبط  =
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[[[اخلاق]] در قرآن]] | [[[[اخلاق]] در حدیث]] | [[[[اخلاق]] در کلام اسلامی]] | [[[[اخلاق]] در نهج البلاغه]] | [[[[اخلاق]] در معارف دعا و زیارات]] |[[[[اخلاق]] در [[اخلاق]] اسلامی]]</div>
}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[[[اخلاق]] (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
'''[[اخلاق]]''' به‌معنای روش و [[رفتار]] عبارت از صفات درونی [[انسان]] است که به صورت عادت درآمده است. جایگاه اخلاق در [[اسلام]] بدان حد است که [[هدف بعثت]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} دانسته شده است. پایه‌های اخلاق عبارت‌اند از: [[توحید]]، [[معاد]]، وجود [[روح]] و بقای آن بعد از [[مرگ]] و [[بهترین]] ضامن اجرایی آن، [[ایمان]] است. همچنین قلمرو اخلاق بسیار وسیع است و رابطه با [[خدا]]، رابطه با خود، رابطه با [[مردم]] و رابطه با [[جهان]] (طبیعت) را شامل می‌شود.
یکی از خصوصیات اساسی [[انسان]] که باعث تمایز وی از دیگر موجودات زنده و موجب [[شرافت]] او بر حیوانات می‌شود، [[درک]] او نسبت به مفاهیم [[[[اخلاق]]ی]] و پایبندی به اصول [[[[اخلاق]]]] است. اهمیت [[اخلاق]] و پاک‌سازی [[روح]] از [[رذایل [[اخلاق]]ی]] تا به آنجاست که اگر [[انسانی]] فاقد چنین امتیازی باشد در واقع به ورطه حیوانیت [[سقوط]] کرده بلکه از حیوان نیز [[پست‌تر]] خواهد شد<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «[[اخلاق]]»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹.</ref>.


[[اخلاق]] شاخه‌ای از [[علوم]] انسانی به‌شمار می‌رود که موضوع آن عبارت از [[ارزش]] اعمال [[آدمی]] است. بر این اساس، افعال [[آدمی]] دارای [[حسن]] و قبح یا [[ارزش]] و [[ضد ارزش]] است. [[دین اسلام]] با تأکیدی که بر مسئله [[اخلاق]] دارد، [[مکتب]] [[[[اخلاق]]ی]] [[اسلام]] را به‌وجود آورد. اهمیت [[اخلاق]] در [[دین اسلام]] به حدی است که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} علت [[بعثت]] خود را در زمینه‌های بروز و تحقّق کامل [[مکارم [[اخلاق]]]] در [[جامعه]] ذکر می‌کند و [[قرآن کریم]] نیز با عباراتی مانند: <ref>{{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَكَّى }}؛ سوره اعلی، ۱۴</ref>، <ref>{{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا}}؛ سوره شمس، آیه ۹ ـ ۱۰</ref> بر اهمیت موضوع [[اخلاق]] تأکید ورزیده است. [[قرآن کریم]] [[انسان]] را [[خلیفه]] [[خدا]] در [[زمین]] می‌داند<ref>سوره بقره، آیه۳۰.</ref> و او را از [[اخلاق]] ناپسند بازمی‌دارد<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}؛ سوره نحل، آیه ۹۰</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 93- 95.</ref>
== مقدمه ==
یکی از خصوصیات اساسی [[انسان]] که باعث تمایز وی از دیگر موجودات زنده و موجب [[شرافت]] او بر حیوانات می‌شود، [[درک]] او نسبت به مفاهیم [[اخلاقی]] و پایبندی به اصول [[اخلاق]] است. اهمیت اخلاق و پاک‌سازی [[روح]] از [[رذایل اخلاقی]] تا به آنجاست که اگر [[انسانی]] فاقد چنین امتیازی باشد در واقع به ورطه حیوانیت [[سقوط]] کرده بلکه از حیوان نیز پست‌تر خواهد شد<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «اخلاق»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹.</ref>.


==مفهوم‌شناسی==
اخلاق شاخه‌ای از [[علوم]] انسانی به‌شمار می‌رود که موضوع آن عبارت از [[ارزش]] اعمال [[آدمی]] است. بر این اساس، افعال [[آدمی]] دارای [[حسن]] و قبح یا [[ارزش]] و ضد ارزش است. [[دین اسلام]] با تأکیدی که بر مسئله اخلاق دارد، [[مکتب]] [[اخلاقی]] [[اسلام]] را به‌وجود آورد. اهمیت اخلاق در [[دین اسلام]] به حدی است که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} علت [[بعثت]] خود را در زمینه‌های بروز و تحقّق کامل [[مکارم اخلاق]] در [[جامعه]] ذکر می‌کند و [[قرآن کریم]] نیز با عباراتی مانند: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى}}<ref>«بی‌گمان آنکه پاکیزه زیست رستگار شد» سوره اعلی، آیه ۱۴.</ref>، {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا}}<ref>«بی‌گمان آنکه جان را پاکیزه داشت رستگار شد،» سوره شمس، آیه ۹.</ref>، {{متن قرآن|وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا}}<ref>«و آنکه آن را بیالود نومیدی یافت» سوره شمس، آیه ۱۰.</ref> بر اهمیت موضوع اخلاق تأکید ورزیده است. [[قرآن کریم]] [[انسان]] را [[خلیفه]] [[خدا]] در [[زمین]] می‌داند {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُوا أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم، گفتند: آیا کسی را در آن می‌گماری که در آن تباهی می‌کند و خون‌ها می‌ریزد در حالی که ما تو را با سپاس، به پاکی می‌ستاییم و تو را پاک می‌شمریم؛ فرمود: من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> و او را از اخلاق ناپسند باز می‌دارد {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد و از کارهای زشت و ناپسند و افزونجویی، باز می‌دارد؛ به شما اندرز می‌دهد باشد که شما پند گیرید» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>.<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۹۳- ۹۵.</ref>
[[اخلاق]] در لغت جمع خُلق و به‌معنای [[خوی]] و طبع<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۰، ص۸۷.</ref> روش، [[رفتار]] و [[خصلت]] است. خُلق به معنی صورت [[باطنی]] و خَلق به معنی صورت ظاهری است<ref>سید عبدالله شبر، ال[[اخلاق]]، ص۱۰؛ راغب اصفهانی، المفردات، ص۲۹۶.</ref> و در اصطلاحِ [[علم [[اخلاق]]]]، خُلق عبارت از ملکه‌ای [[نفسانی]] است که باعث می‌شود [[انسان]] بدون نیاز به [[تفکر]] و درنگ، به آسانی کارهای مناسب با آنرا انجام دهد<ref>محمدمهدی نراقی، جامع السعادات، ج۱، ص۲۶.</ref>. به عبارت دیگر [[اخلاق]]، عبارت است از مجموعه صفت‌های [[روحی]] و [[باطنی]] [[انسان]] که این صفات برخلاف صفت‌های جسمانی، اکتسابی است و [[انسان]] می‌تواند آنها را به دست آورد و در حالات بیرونی و [[رفتاری]] او آشکار می‌‌شود. [[اخلاق]] یعنی دستورهای صریح و قاطعی که [[وجدان]] به انسان [[الهام]] می‌کند<ref>مرتضی مطهری، فلسفه [[اخلاق]]، ص۵۷.</ref>. نظام‌دادن به غرائز را [[اخلاق]] می‌گویند<ref>مرتضی مطهری، اسلام و مقتضیات زمان، جلد اول، ص۲۷۶ و ۳۰۲ و تکامل اجتماعی انسان، ص۲۷.</ref>. در [[اخلاق]] انسان [[اراده]] را تقویت می‌کند به گونه‌ای که اراده بر آنها [[حاکم]] باشد<ref>مرتضی مطهری، اسلام و مقتضیات زمان، جلد اول، ص۳۵۰.</ref>.


[[اخلاق]] [[انسان]] از طریق آثار و [[افعال]] قابل شناسایی است؛ زیرا [[رفتار]] خاصی که به طور مستمر از کسی سر می‌زند، نشان از ریشۀ درونی است، از این رو می‌توان [[اخلاق]] یک [[انسان]] را از ملاحظۀ [[رفتار]] او شناسایی کرد. به همین [[دلیل]]، برخی از [[دانشمندان]] با اندکی توسعه، واژة [[اخلاق]] را بر رفتارهای [[انسان]] ـ حتی اگر ناشی از خلقیات او نباشد. اطلاق می‌کنند<ref>ر.ک: ناصر مکارم شیرازی، [[اخلاق]] در قرآن، ج۱، ص۱۹.</ref> و از این رهگذر، [[اخلاق]] را به دو قسم [[اخلاق]] صفاتی و [[اخلاق]] [[رفتاری]] تقسیم می‌کنند<ref>ناصر مکارم شیرازی، [[اخلاق]] در قرآن، ج۱، ص۱۹.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[[[اخلاق]] الهی ج۱ (کتاب)|[[اخلاق]] الهی]]، ج۱، ص 31 ـ ۳۳؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۱؛ [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۶۵.</ref>
== معناشناسی ==
اخلاق در لغت جمع خُلق و به‌معنای [[خوی]] و طبع<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۰، ص۸۷.</ref> روش، [[رفتار]] و خصلت است. خُلق به معنی صورت [[باطنی]] و خَلق به معنی صورت ظاهری است<ref>سید عبدالله شبر، الاخلاق، ص۱۰؛ راغب اصفهانی، المفردات، ص۲۹۶.</ref> و در اصطلاحِ [[علم اخلاق]]، خُلق عبارت از ملکه‌ای [[نفسانی]] است که باعث می‌شود [[انسان]] بدون نیاز به [[تفکر]] و درنگ، به آسانی کارهای مناسب با آن را انجام دهد<ref>محمدمهدی نراقی، جامع السعادات، ج۱، ص۲۶.</ref>. به عبارت دیگر اخلاق، عبارت است از مجموعه صفت‌های [[روحی]] و [[باطنی]] [[انسان]] که این صفات برخلاف صفت‌های جسمانی، اکتسابی است و [[انسان]] می‌تواند آنها را به دست آورد و در حالات بیرونی و [[رفتاری]] او آشکار می‌‌شود. اخلاق یعنی دستورهای صریح و قاطعی که وجدان به انسان [[الهام]] می‌کند<ref>مرتضی مطهری، فلسفه اخلاق، ص۵۷.</ref>. نظام‌دادن به غرائز را اخلاق می‌گویند<ref>مرتضی مطهری، اسلام و مقتضیات زمان، جلد اول، ص۲۷۶ و ۳۰۲ و تکامل اجتماعی انسان، ص۲۷.</ref>. در اخلاق انسان [[اراده]] را تقویت می‌کند به گونه‌ای که اراده بر آنها [[حاکم]] باشد<ref>مرتضی مطهری، اسلام و مقتضیات زمان، جلد اول، ص۳۵۰.</ref>.


==ملکه چیست؟==
اخلاق [[انسان]] از طریق آثار و [[افعال]] قابل شناسایی است؛ زیرا [[رفتار]] خاصی که به طور مستمر از کسی سر می‌زند، نشان از ریشۀ درونی است، از این رو می‌توان اخلاق یک [[انسان]] را از ملاحظۀ [[رفتار]] او شناسایی کرد. به همین [[دلیل]]، برخی از دانشمندان با اندکی توسعه، واژة اخلاق را بر رفتارهای [[انسان]] ـ حتی اگر ناشی از خلقیات او نباشد. اطلاق می‌کنند<ref>ر. ک: ناصر مکارم شیرازی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۱۹.</ref> و از این رهگذر، اخلاق را به دو قسم اخلاق صفاتی و اخلاق [[رفتاری]] تقسیم می‌کنند<ref>ناصر مکارم شیرازی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۱۹.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]، ص ۳۱ ـ ۳۳؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۱؛ [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۶۵.</ref>
[[انسان]] همان طور که دارای صورتی مُلکی و [[دنیایی]] است، صورت و شکل ملکوتیِ [[غیبی]] هم دارد<ref>سید روح الله الموسوی خمینی، چهل حدیث، ص۱۳.</ref>. به تعبیر دیگر، [[انسان]] دارای [[جسم]] و [[روح]] است و [[روح انسان]] دارای دو حالت است: حالت‌های زودگذر و ناپایدار و حالت‌های پایدار. حالت‌های زودگذر مثل حالت‌هایی که تحت تأثیر عواملی چون صحنه‌های هیجانی و [[مواعظ]] [[بلیغ]] به طور دفعی در [[انسان]] پیدا می‌شود و اگر برای تثبیت آنها در میدان عمل اقدامی نشود، پس از دور شدن از حوزه تأثیر آن عوامل، به تدریج کمرنگ شده و در یک دورۀ کوتاه زمانی از بین می‌روند. حالت‌های پایدار مثل حالت‌هایی که به مرور زمان و در پی تمرین و تکرار فراوان در [[نفس انسان]] نقش می‌بندند؛ برای نمونه، [[انسان]] وقتی در صحنه درگیری قرار می‌گیرد و اقدام‌های شجاعانه شیردلان را می‌بیند، در یک فرایند سریع هیجانی، [[ترس]] را فراموش می‌کند و چه بسا به اقدامی شجاعانه مبادرت ورزد؛ ولی هنگامی که از آن میدان فاصله بگیرد و هیجان‌های ناشی از آن فروکش کند، به حال عادی برمی‌گردد و [[توانایی]] آن قبیل اقدام‌ها را از دست می‌دهد؛ چراکه [[شجاعت]] در نفس أو رخنه نکرده و [[جایگاه]] ثابتی پیدا نکرده است. این [[شجاعت]] زودگذر در اصطلاح [[اخلاق]]، حال نامیده می‌شود و ممکن است در موقعیت‌های ویژه‌ای منشأ صدور کاری شود؛ ولی کسی که در زمانی طولانی، بارها به [[قلب]] خطر تاخته و با تکرار و تمرین فراوان، [[ترس]] خود را مهار کرده، برای آنکه با خطر مواجه شود و اقدامی شجاعانه کند، نه به [[فکر]] و [[تأمل]] [[نیازمند]] است، نه به عاملی خارجی؛ چراکه [[شجاعت]] در [[جان]] او [[استوار]] و نهادینه شده است. این [[شجاعت]] نهادینه شده در اصطلاح، [[ملکه نفسانی]] نامیده می‌شود. این [[ملکه نفسانی]] همان چیزی است که از آن به خُلق، [[خوی]] و [[سجیه]] تعبیر می‌شود. به همین [[دلیل]] برخی از [[دانشمندان]] [[اخلاق]]، خُلق را به حالت [[نفسانی]]<ref>احمد بن محمد بن یعقوب عسکریه، تهذیب ال[[اخلاق]]، ص۵۱.</ref> و برخی به هیئت ثابت در نفس<ref>محمد بن مرتضی فیض کاشانی، الحقایق فی محاسن الأخلاق، ص۵۴.</ref>، تعریف کرده‌اند.


نکته‌ای که باید به آن توجه داشت، اینکه هرچند ملکات و صفت‌های پایدار [[نفسانی]] خاستگاه [[رفتار]] [[آدمی]] است اما وجود ملکه در نفس [[انسان]] مستلزم این نیست که بدون هیچ تخلفی فعل مناسب با آنرا انجام دهد؛ زیرا چه‌بسا کسانی که با وجود ملکه به خاطر عوامل خارجی، از انجام فعل مناسب آن ناتوان‌اند؛ مثل سخاوتمندی که بر اثر [[فقر]]، [[توانایی]] [[بخشش]] ندارد و شجاعی که به خاطر ملاحظه‌های [[انسانی]] از ورود به صحنه [[نبرد]] باز می‌ایستد. [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} با آنکه بی‌شک [[شجاع‌ترین]] [[انسان]] زمان خویش بود، در پی [[حفظ]] [[جهان اسلام]] از [[تفرقه]]، از [[جنگ]] بازایستاد و با [[معاویه]] [[مصالحه]] کرد. در کنار این اصل باید توجه داشت تمامی کارهای [[انسان]] ناشی از [[اخلاق]] و ملکه‌های [[نفسانی]] او نیست؛ زیرا کسانی هستند که بدون برخورداری از ملکه‌ای [[نفسانی]] برای انگیزه‌های ویژه‌ای، کار مناسب آنرا انجام می‌دهند؛ مثل بخیلی که برای کسب [[شهرت]]، [[بذل و بخشش]] می‌کند و ترسویی که برای [[پرهیز]] از بدنامی، اقدامی شجاعانه می‌کند<ref>ر.ک: محمد بن مرتضی فیض کاشانی، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۵، ص۹۵.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[[[اخلاق]] الهی ج۱ (کتاب)|[[اخلاق]] الهی]]، ج۱، ص۳۱-۳۳.</ref>
=== ملکه چیست؟ ===
[[انسان]] همان طور که دارای صورتی مُلکی و [[دنیایی]] است، صورت و شکل ملکوتیِ [[غیبی]] هم دارد<ref>سید روح الله الموسوی خمینی، چهل حدیث، ص۱۳.</ref>. به تعبیر دیگر، [[انسان]] دارای [[جسم]] و [[روح]] است و [[روح انسان]] دارای دو حالت است: حالت‌های زودگذر و ناپایدار و حالت‌های پایدار. حالت‌های زودگذر مثل حالت‌هایی که تحت تأثیر عواملی چون صحنه‌های هیجانی و [[مواعظ]] [[بلیغ]] به طور دفعی در [[انسان]] پیدا می‌شود و اگر برای تثبیت آنها در میدان عمل اقدامی نشود، پس از دور شدن از حوزه تأثیر آن عوامل، به تدریج کمرنگ شده و در یک دورۀ کوتاه زمانی از بین می‌روند. حالت‌های پایدار مثل حالت‌هایی که به مرور زمان و در پی تمرین و تکرار فراوان در [[نفس انسان]] نقش می‌بندند؛ برای نمونه، [[انسان]] وقتی در صحنه درگیری قرار می‌گیرد و اقدام‌های شجاعانه شیردلان را می‌بیند، در یک فرایند سریع هیجانی، [[ترس]] را فراموش می‌کند و چه بسا به اقدامی شجاعانه مبادرت ورزد؛ ولی هنگامی که از آن میدان فاصله بگیرد و هیجان‌های ناشی از آن فروکش کند، به حال عادی برمی‌گردد و [[توانایی]] آن قبیل اقدام‌ها را از دست می‌دهد؛ چراکه [[شجاعت]] در نفس أو رخنه نکرده و [[جایگاه]] ثابتی پیدا نکرده است. این [[شجاعت]] زودگذر در اصطلاح اخلاق، حال نامیده می‌شود و ممکن است در موقعیت‌های ویژه‌ای منشأ صدور کاری شود؛ ولی کسی که در زمانی طولانی، بارها به [[قلب]] خطر تاخته و با تکرار و تمرین فراوان، [[ترس]] خود را مهار کرده، برای آنکه با خطر مواجه شود و اقدامی شجاعانه کند، نه به [[فکر]] و [[تأمل]] [[نیازمند]] است، نه به عاملی خارجی؛ چراکه [[شجاعت]] در [[جان]] او [[استوار]] و نهادینه شده است. این [[شجاعت]] نهادینه شده در اصطلاح، ملکه نفسانی نامیده می‌شود. این ملکه نفسانی همان چیزی است که از آن به خُلق، [[خوی]] و سجیه تعبیر می‌شود. به همین [[دلیل]] برخی از دانشمندان اخلاق، خُلق را به حالت [[نفسانی]]<ref>احمد بن محمد بن یعقوب عسکریه، تهذیب الاخلاق، ص۵۱.</ref> و برخی به هیئت ثابت در نفس<ref>محمد بن مرتضی فیض کاشانی، الحقایق فی محاسن الأخلاق، ص۵۴.</ref>، تعریف کرده‌اند.


==پایه‌های [[اخلاق]]==
نکته‌ای که باید به آن توجه داشت، اینکه هرچند ملکات و صفت‌های پایدار [[نفسانی]] خاستگاه [[رفتار]] [[آدمی]] است اما وجود ملکه در نفس [[انسان]] مستلزم این نیست که بدون هیچ تخلفی فعل مناسب با آن را انجام دهد؛ زیرا چه‌بسا کسانی که با وجود ملکه به خاطر عوامل خارجی، از انجام فعل مناسب آن ناتوان‌اند؛ مثل سخاوتمندی که بر اثر [[فقر]]، [[توانایی]] [[بخشش]] ندارد و شجاعی که به خاطر ملاحظه‌های [[انسانی]] از ورود به صحنه [[نبرد]] باز می‌ایستد. [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} با آنکه بی‌شک شجاع‌ترین [[انسان]] زمان خویش بود، در پی [[حفظ]] [[جهان اسلام]] از [[تفرقه]]، از [[جنگ]] بازایستاد و با [[معاویه]] [[مصالحه]] کرد. در کنار این اصل باید توجه داشت تمامی کارهای [[انسان]] ناشی از اخلاق و ملکه‌های [[نفسانی]] او نیست؛ زیرا کسانی هستند که بدون برخورداری از ملکه‌ای [[نفسانی]] برای انگیزه‌های ویژه‌ای، کار مناسب آن را انجام می‌دهند؛ مثل بخیلی که برای کسب [[شهرت]]، [[بذل و بخشش]] می‌کند و ترسویی که برای پرهیز از بدنامی، اقدامی شجاعانه می‌کند<ref>ر.ک: محمد بن مرتضی فیض کاشانی، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۵، ص۹۵.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]، ص۳۱-۳۳.</ref>
[[اخلاق]] از نظر [[اسلام]] بر پایه‌های [[توحید]]، [[معاد]]، وجود [[روح]] و بقای آن بعد از [[مرگ]] [[استوار]] است؛ بهترین ضامن اجرایی آن، [[ایمان]] است، که اگر در کالبد افراد [[جامعه]] نهادینه شود، [[نهان]] و آشکار جامعه با [[نور ایمان]] [[هدایت]] می‌گردد و میوه‌های شیرین این درخت، [[اعتماد]]، [[امنیت]]، [[حیا]]، [[عفت]]، [[راستی]]، [[حق‌طلبی]] و... خواهد شد. [[زندگی]] در چنین جامعه‌ای مثل زندگی در گوشه‌ای از [[بهشت]] خواهد بود<ref>[[اخلاق]] در نهج‌البلاغه، ص۲۴.</ref>.<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم [[اخلاق]] در صحیفه (کتاب)|مکارم [[اخلاق]] در صحیفه]]، ص۲۷.</ref>


پایه [[اخلاق]] این است که [[اراده انسان]] [[قوی]] و نیرومند باشد، یعنی اراده انسان بر [[شهوت]] و عاداتش [[حکومت]] کند<ref>[[مرتضی مطهری]]، اسلام و مقتضیات زمان، جلد اول، ص۳۴۹.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۶۵.</ref>
===تفاوت [[اخلاق]] و [[تربیت]]===
با نظر به بررسی اخلاق و تربیت در حوزه [[اسلامی]] و دوره‌های تحول آن در ادوار [[تاریخ]]، چنین [[استنباط]] می‌شود که آن دو از دیر [[زمان]] با هم به کار می‎رفته و حوزه اخلاق و تربیت یکی بوده و مباحث مطرح شده، بیشتر جنبه [[اخلاقی]] داشته و از تفکیک آن دو به عنوان دو رشته [[علمی]] در [[حوزه‌های علمیه]]، زمان زیادی نمی‌گذرد و شاید در دوره معاصر از هم تفکیک شده‎اند. به هر صورت، نسبت به جدایی آن دو نمی‌توان زمان دقیقی ارائه داد؛ چون هر دو در [[رشد]] [[صفات پسندیده]] و زدودن [[رذایل اخلاقی]] اشتراک دارند؛ منتها تربیت، جز [[تربیت اخلاقی]] ابعاد دیگری نیز دارد. آنچه مسلم است این که امروزه اخلاق و تربیت به عنوان دو حوزه علمی - کاربردی مستقل با قلمرو مختلف در عرصه [[تعلیم و تربیت]] اسلامی مطرح و مورد بحث و بررسی علمی و [[آموزشی]] قرار می‌گیرد و تفاوت‎های قابل توجهی نیز با هم دارند که به مهم‎ترین آنها اشاره می‌شود:
#'''[[خودسازی]] و دیگرسازی''': یکی از تفاوت‌های اخلاق و تربیت در این است که اخلاق جنبه خودسازی و تربیت جنبه دیگرسازی دارد؛ بدین معنا که منظور از اخلاق، کسب حالت و [[عادت]] نیکوست و به رفتارهایی اطلاق می‌شود که بیشتر مربوط به فرد می‌باشد و موجب رشد و [[تکامل]] وی می‌گردد؛ مانند نماز اول وقت و [[رفتار نیک]] با [[خانواده]] و امثال آن. مثلاً وقتی گفته می‌شود فلان شخص اخلاق خوبی دارد، به این معناست که کارهایش را درست انجام می‌دهد و فرد شایسته‌ای است و با دیگران برخورد مناسب دارد؛ ولی کارهای [[نیکو]] را به منظور تربیت و تکامل دیگران انجام نمی‎دهد. اما تربیت، به رفتارهایی اطلاق می‌شود که جنبه دیگرسازی دارد و [[هدف]] از انجام آن، پرورش [[روحی]] و [[معنوی]] یا [[اصلاح]] [[رفتار]] دیگران است و مربی کار نیکو را برای تأثیرگذاری بر متربیان انجام می‌دهد<ref>فقه السیرة النبویة، ص۱۵۳.</ref>، نظیر [[نماز خواندن]] [[پیامبر]]{{صل}} که گاه برای [[تعلیم]] تازه [[مسلمانان]] انجام می‌داد و می‌فرمود: {{متن حدیث|صَلُّوا كَمَا رَأَيْتُمُونِي أُصَلِّي‌}}، {{متن حدیث|اصْبِرُوا كَمَا رَأَيْتُمُونِي أَصْبِرُ}}<ref>بحار الانوار، ج۸۵، ص۱۷۹.</ref>؛ «[[نماز]] به جا آرید، آن‎گونه که من به جا می‌آورم؛ [[استقامت]] و [[پایداری]] کنید، آن‌گونه که من استقامت می‌ورزم». [[شهید مطهری]] می‌گوید: «[[اخلاق]] مربوط به خود [[انسان]] است؛ یعنی مربوط به این که فرد به [[غرائز]] و [[امیال]] و [[طبیعت]] خودش چه [[نظم]] و ترتیبی بدهد. خودش را چگونه بسازد و به [[طور]] کلی [[نظام]] دادن به غرائز را اخلاق می‌گویند. نظام بخشی به امیال طبیعی یعنی کنترل آن به وسیله نیروی [[عقل]] تا [[تعادل]] جسمی و [[روحی]] انسان فراهم گردد و این کار مربوط به خود فرد است، نه کسی دیگر»<ref>اسلام و متضیات زمان، ص۱۵۵.</ref>. همین کار را اگر نسبت به کسی دیگر انجام دهد، [[دیگرسازی]] و در اصطلاح، [[تربیت]] تعبیر می‌شود.
#'''[[قداست]] و عدم قداست''': شهید مطهری در فرق میان اخلاق و تربیت می‌گوید: «با این که اخلاق نوعی تربیت و به معنای کسب [[خلق و خوی]] نیکوست، با این [[حال]] تفاوتی نیز با تربیت دارد؛ زیرا تربیت به معنای مطلق ساختن و پرورش دادن است و فرق نمی‌کند که تربیت چگونه و به چه منظوری انجام گیرد. بدین معنا که در مفهوم تربیت، قداست نخوابیده تا بگوییم متربی را برای دریافت خصوصیات [[انسانی]]، به روش خاصی پرورش دهد. از این رو، تربیت انسان، [[حیوان]] انسان شایسته و خلافکار فرق ندارد و همه تربیت است»<ref>تعلیم و تربیت در اسلام، ص۹۵.</ref>. «اما در مفهوم اخلاق، قداستی نهفته است که نمی‎توان آن را در مورد حیوان به کار برد و فقط در انسان به کار می‌رود. بر این اساس، تفاوت دوم اخلاق و تربیت قداست و عدم قداست آن [[دوست]] که فن تربیت تابع غرض است و مربی هر گونه بخواهد می‌تواند متربی را همان‎گونه تربیت کند؛ ولی اخلاق امری است که تابع غرض نیست؛ بلکه مفهوم آن حاوی [[قداست]] است و باید معیار قداست را به دست آورد»<ref>تعلیم و تربیت در اسلام، ص۹۹.</ref>.
#'''کارکرد و قلمرو بحث''': تفاوت دیگر [[اخلاق]] و [[تربیت]]، در قلمرو بحث و کارکرد آن [[دوست]]. بدین ترتیب که اخلاق عمدتاً در مورد [[شناخت]] صفات و [[ملکات نفسانی]]، [[فضایل]] و [[رذایل اخلاقی]] و راه‌های کسب فضایل و دوری از [[رذایل]] بحث می‌کند؛ اما تربیت اغلب به بررسی اصول و روش‌های ایجاد و [[اصلاح]] [[رفتار]] متربی می‌پردازد. بر این اساس، اخلاق بیشتر به شناخت فضایل و رذایل و راه‌های به دست آوردن و دوری از هر یک توجه دارد و تربیت به پرورش [[شخصیت]] [[فکری]] و [[رفتاری]] متربیان بر اساس اصول و روش‎های [[تربیتی]] [[عنایت]] دارد.
#'''تربیت وسیله [[رشد]] اخلاق''': تفاوت دیگری که میان اخلاق و تربیت وجود دارد این است که تربیت عامل ایجاد و وسیله رشد اخلاق می‌باشد؛ یعنی با فرایند تربیت می‌توان [[فضایل اخلاقی]] را در افراد آموخت و آنها را با [[اخلاق اسلامی]] بارآورد و همچنین رذایل اخلاقی را از آنان زدود. تربیت اخلاقی عهده‎دار این امر است.
#'''رابطه عام و خاص من وجه''': در مجموع بین اخلاق و تربیت نسبت «عام و خاص من وجه» برقرار است؛ زیرا آن دو افزون بر نقاط مشترکی که در زمینه تربیت اخلاق دارند، هر کدام دارای جنبه‌های اختصاصی نیز هستند که در نتیجه، رابطه عموم و خصوص من وجه، میان حوزه اخلاق و تربیت تعیین می‌گردد<ref>[[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[سیره اخلاقی و تربیتی معصومین (کتاب)|سیره اخلاقی و تربیتی معصومین]]، ص ۲۶.</ref>.


==[[قلمرو اخلاق]]==
== پایه‌های اخلاق ==
[[قلمرو [[اخلاق]]]] بسیار وسیع است به گونه‌ای که رابطه با [[خدا]]، رابطه با خود، رابطه با [[مردم]] و رابطه با [[جهان]] ([[طبیعت]]) را شامل می‌شود. به این ترتیب شاخه‌های گوناگون [[علم [[اخلاق]]]] به وجود می‌آید. به عنوان مثال، [[[[اخلاق]] خانوادگی]]، [[اخلاق]] [[شهروندی]] و [[اخلاق]] [[سیاسی]] شاخه‌هایی از [[اخلاق]] است که در بخش رابطه با [[مردم]] می‌توان به آنها اشاره کرد<ref>[[اخلاق]] و تربیت اسلامی، ص۷-۸.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «[[اخلاق]]»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹.</ref>
اخلاق از نظر [[اسلام]] بر پایه‌های [[توحید]]، [[معاد]]، وجود [[روح]] و بقای آن بعد از [[مرگ]] [[استوار]] است؛ بهترین ضامن اجرایی آن، [[ایمان]] است، که اگر در کالبد افراد [[جامعه]] نهادینه شود، [[نهان]] و آشکار جامعه با نور [[ایمان]] [[هدایت]] می‌گردد و میوه‌های شیرین این درخت، اعتماد، [[امنیت]]، [[حیا]]، [[عفت]]، [[راستی]]، حق‌طلبی و... خواهد شد. [[زندگی]] در چنین جامعه‌ای مثل زندگی در گوشه‌ای از [[بهشت]] خواهد بود<ref>اخلاق در نهج‌البلاغه، ص۲۴.</ref>.<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۲۷.</ref> پایه اخلاق این است که [[اراده انسان]] [[قوی]] و نیرومند باشد، یعنی اراده انسان بر [[شهوت]] و عاداتش [[حکومت]] کند<ref>[[مرتضی مطهری]]، اسلام و مقتضیات زمان، جلد اول، ص۳۴۹.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۶۵.</ref>


==[[اخلاق]] در اسلام==
== قلمرو اخلاق ==
در [[مکتب]] [[اسلام]] گستره [[اخلاق]] به گونه‌ای است که [[انسان]] می‌تواند تا حضیض زندگی حیوانی تنزّل یابد یا به مقامی [[برتر]] از [[مقام]] [[فرشتگان]] برسد. [[امام علی]] {{ع}} تأدیب [[آدمی]] به [[ادب]] الهی را دلیلی بر [[ادب]] او می‌داند و بر وفق معیارهایی، تشخیص و تمیز بین خوهای [[پسندیده]] و ناپسند را در رأس [[دانش‌ها]] می‌شمرد. از این‌رو نزد [[امام]]، پرداختن به امر [[اخلاق]] بر کارهای دیگر مقدم است و ابتدا [[آدمی]] باید خوهای [[پسندیده]] را از خوهای ناپسند تمیز دهد و سپس خود را به خوهای [[پسندیده]] متخلق گرداند. [[امام]] {{ع}} [[[[اخلاق]] نیکو]] را مانند زیورهای همیشه تازه می‌داند<ref>{{متن حدیث|وَ الْآدَابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ}}؛ نهج البلاغه، حکمت  ۵</ref> و از [[ادب]] با عنوان [[برترین]] [[میراث]] برای [[آدمی]] یاد می‌کند<ref>{{متن حدیث|وَ لَا مِيرَاثَ كَالْأَدَبِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت  ۵٤</ref> و [[اخلاق]] خوب را [[بهترین]] هم‌نشین<ref>{{متن حدیث|وَ لَا قَرِينَ كَحُسْنِ الْخُلُقِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت  ١١٣</ref> و [[بهترین]] حسب و [[نسب]] برای [[انسان]] می‌داند<ref>{{متن حدیث|وَ أَكْرَمَ الْحَسَبِ حُسْنُ الْخُلُقِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۳۸</ref>. بر این اساس، پایه‌های [[نظام]] [[اخلاق]] اسلامی شکل می‌گیرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 93- 95.</ref>.
قلمرو اخلاق بسیار وسیع است به گونه‌ای که رابطه با [[خدا]]، رابطه با خود، رابطه با [[مردم]] و رابطه با [[جهان]] (طبیعت) را شامل می‌شود. به این ترتیب شاخه‌های گوناگون [[علم اخلاق]] به وجود می‌آید. به عنوان مثال، [[اخلاق خانوادگی]]، اخلاق [[شهروندی]] و اخلاق [[سیاسی]] شاخه‌هایی از اخلاق است که در بخش رابطه با [[مردم]] می‌توان به آنها اشاره کرد<ref>اخلاق و تربیت اسلامی، ص۷-۸.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «اخلاق»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹.</ref>


[[[[اخلاق]]]] در [[قرآن کریم]] جایگاهی والا و [[شایسته]] دارد. [[خداوند]] پیامبرش را به سبب داشتن خُلقی [[نیکو]] و [[عظیم]] می‌ستاید: {{متن قرآن|وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و به راستی تو را خویی است سترگ» سوره قلم، آیه ۴.</ref>. در [[سوره شمس]] پس از یازده [[سوگند]] چنین می‌گوید: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا * وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا}}<ref>«بی‌گمان آنکه جان را پاکیزه داشت رستگار شد، * و آنکه آن را بیالود نومیدی یافت» سوره شمس، آیه ۹-۱۰.</ref>. از نگاه [[قرآن]] [[فلسفه بعثت]] [[خاتم پیامبران]] [[تعلیم و تربیت]] و [[تزکیه]] انسان‌هاست<ref>{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}} «اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>.  
== اخلاق در اسلام ==
در [[مکتب]] [[اسلام]] گستره اخلاق به گونه‌ای است که [[انسان]] می‌تواند تا حضیض زندگی حیوانی تنزّل یابد یا به مقامی [[برتر]] از مقام [[فرشتگان]] برسد. [[امام علی]] {{ع}} تأدیب [[آدمی]] به [[ادب]] الهی را دلیلی بر [[ادب]] او می‌داند و بر وفق معیارهایی، تشخیص و تمیز بین خوهای پسندیده و ناپسند را در رأس [[دانش‌ها]] می‌شمرد. از این‌رو نزد [[امام]]، پرداختن به امر اخلاق بر کارهای دیگر مقدم است و ابتدا [[آدمی]] باید خوهای پسندیده را از خوهای ناپسند تمیز دهد و سپس خود را به خوهای پسندیده متخلق گرداند. [[امام]] {{ع}} [[اخلاق نیکو]] را مانند زیورهای همیشه تازه می‌داند<ref>{{متن حدیث|وَ الْآدَابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۵</ref> و از [[ادب]] با عنوان [[برترین]] [[میراث]] برای [[آدمی]] یاد می‌کند<ref>{{متن حدیث|وَ لَا مِيرَاثَ كَالْأَدَبِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۵٤</ref> و اخلاق خوب را [[بهترین]] هم‌نشین<ref>{{متن حدیث|وَ لَا قَرِينَ كَحُسْنِ الْخُلُقِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ١١٣</ref> و [[بهترین]] حسب و نسب برای [[انسان]] می‌داند<ref>{{متن حدیث|وَ أَكْرَمَ الْحَسَبِ حُسْنُ الْخُلُقِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۳۸</ref>. بر این اساس، پایه‌های [[نظام]] اخلاق اسلامی شکل می‌گیرد<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۹۳- ۹۵.</ref>.


[[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: «حتی اگر ما به [[بهشت]] امیدی نداشته باشیم و از [[آتش جهنم]] نهراسیم و به [[پاداش]] و [[مجازات]] ([[اخروی]]) [[باور]] نداشته باشیم، شایسته است که در جست‌وجوی [[مکارم [[اخلاق]]]] برآییم؛ زیرا آن از جمله چیزهایی است که به [[راه]] [[نجات]] دلالت می‌کند»<ref>مستدرک الوسائل، ج۲، ص۲۸۳.</ref>. همچنین فرمودند: «همان‌طور که کشتزار [[تشنه]] آب [[باران]] است، افراد [[عاقل]] و [[خردمند]] [[نیازمند]] [[ادب]] هستند»<ref>غررالحکم، ج۱، ص۳۲۴.</ref>. و نیز فرموده‌اند: «جان‌هایتان را از [[آلودگی]] [[شهوات]] [[پاکیزه]] سازید تا درجات بالای ([[معنویت]]) را [[درک]] کنید» <ref>{{متن حدیث|طَهِّرُوا أَنْفُسَكُمْ مِنْ دَنَسِ الشَّهَوَاتِ تُدْرِكُوا رَفِيعَ‏ الدَّرَجَاتِ‏}}؛ تصنیف غرر، ص۲۳۹-۲۴۰.</ref>؛ <ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «[[اخلاق]]»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹.</ref>.
[[اخلاق]] در [[قرآن کریم]] جایگاهی والا و شایسته دارد. [[خداوند]] پیامبرش را به سبب داشتن خُلقی [[نیکو]] و عظیم می‌ستاید: {{متن قرآن|وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و به راستی تو را خویی است سترگ» سوره قلم، آیه ۴.</ref>. در [[سوره شمس]] پس از یازده [[سوگند]] چنین می‌گوید: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا * وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا}}<ref>«بی‌گمان آنکه جان را پاکیزه داشت رستگار شد، * و آنکه آن را بیالود نومیدی یافت» سوره شمس، آیه ۹-۱۰.</ref>. از نگاه [[قرآن]] [[فلسفه بعثت]] [[خاتم پیامبران]] [[تعلیم و تربیت]] و [[تزکیه]] انسان‌هاست{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref> «اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>.  


==جایگاه [[اخلاق]] در [[معارف دینی]]==
[[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: «حتی اگر ما به [[بهشت]] امیدی نداشته باشیم و از [[آتش جهنم]] نهراسیم و به [[پاداش]] و [[مجازات]] ([[اخروی]]) [[باور]] نداشته باشیم، شایسته است که در جست‌وجوی [[مکارم اخلاق]] برآییم؛ زیرا آن از جمله چیزهایی است که به راه [[نجات]] دلالت می‌کند»<ref>مستدرک الوسائل، ج۲، ص۲۸۳.</ref>. همچنین فرمودند: «همان‌طور که کشتزار [[تشنه]] آب [[باران]] است، افراد [[عاقل]] و [[خردمند]] [[نیازمند]] [[ادب]] هستند»<ref>غررالحکم، ج۱، ص۳۲۴.</ref> و نیز فرموده‌اند: «جان‌هایتان را از [[آلودگی]] [[شهوات]] [[پاکیزه]] سازید تا درجات بالای ([[معنویت]]) را [[درک]] کنید» <ref>{{متن حدیث|طَهِّرُوا أَنْفُسَكُمْ مِنْ دَنَسِ الشَّهَوَاتِ تُدْرِكُوا رَفِيعَ‏ الدَّرَجَاتِ‏}}؛ تصنیف غرر، ص۲۳۹-۲۴۰.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «اخلاق»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۹.</ref>
درباره اینکه مباحث [[[[اخلاق]]ی]] در مجموعه [[معارف دینی]] از چه جایگاهی برخوردار است، با دو سطح از اختلاف‌ نظر مواجه هستیم:
سطح اول، [[اختلاف]] بین دو گروه است: گروهی که [[قوانین]] [[دینی]] را برای ادارۀ [[جامعۀ بشری]] ناکارآمد می‌دانند و گروهی که معتقدند [[نجات]] و [[رستگاری]] [[بشر]] در [[التزام]] به [[احکام دینی]] است.


گروه اول پیرو [[اعتقاد]] به ناکارآمدی [[احکام دینی]] معتقدند، [[آموزه‌های دین]] به [[[[اخلاق]]]] منحصر است و جز آن، هرچه به [[دین]] نسبت داده می‌شود، [[تعالیم]] عصری و غیر اصیل است. در مقابل، گروه دوم معتقدند [[آموزه‌های دینی]] از سه بخش اصول، [[فروع]] و [[[[اخلاق]]]] تشکیل می‌شود و تنها بخشی از [[تعالیم دین]] به [[[[اخلاق]]]] اختصاص دارد. این گروه [[اداره امور]] [[جامعه بشری]] و [[زندگی فردی]] و [[خانوادگی]] [[انسان]] را به فروع [[دین]] واگذار می‌کنند. فروع [[دین]] متکفل [[بیان احکام]] و [[قوانین]] [[علمی]] [[دین]] است. این گروه دراین‌باره که بخش [[[[اخلاق]]ی]] [[تعالیم دینی]] با سایر بخش‌ها چه نسبتی دارد؟ خود دارای دو دیدگاه مختلف هستند و این، سطح دوم [[اختلاف]] در این باب است.
== جایگاه [[اخلاق]] در [[معارف دینی]] ==
درباره اینکه مباحث [[اخلاقی]] در مجموعه [[معارف دینی]] از چه جایگاهی برخوردار است، با دو سطح از اختلاف‌ نظر مواجه هستیم: سطح اول، [[اختلاف]] بین دو گروه است: گروهی که [[قوانین]] [[دینی]] را برای ادارۀ [[جامعۀ بشری]] ناکارآمد می‌دانند و گروهی که معتقدند [[نجات]] و [[رستگاری]] [[بشر]] در التزام به احکام دینی است.


گروهی معتقدند متن [[دین]] از [[اصول عقاید]] و [[احکام]] فرعی ساخته شده است و [[آموزه‌های [[اخلاق]]ی]] در حاشیه [[دین]] قرار دارند؛ گروه دیگر بر این باورند که [[آموزه‌های [[اخلاق]]ی]] زیربنای همه [[معارف]] و [[احکام دینی]] است. طبق این [[باور]]، [[تعالیم]] [[[[اخلاق]]ی]] نه تنها در حاشیه قرار ندارند، بلکه [[التزام]] به آنها مقدمات [[درک]] اصول بنیادی را فراهم و [[التزام]] به [[احکام]] را تسهیل می‌کند؛ بنابراین، کسانی که فاقد [[فضیلت‌های [[اخلاق]]ی]] هستند، به [[شناخت]] دقیق اصول و عمل به فروع [[مکتب]] [[قادر]] نیستند.
گروه اول پیرو [[اعتقاد]] به ناکارآمدی احکام دینی معتقدند، [[آموزه‌های دین]] به [[اخلاق]] منحصر است و جز آن، هرچه به [[دین]] نسبت داده می‌شود، تعالیم عصری و غیر اصیل است. در مقابل، گروه دوم معتقدند [[آموزه‌های دینی]] از سه بخش اصول، فروع و [[اخلاق]] تشکیل می‌شود و تنها بخشی از تعالیم دین به [[اخلاق]] اختصاص دارد. این گروه [[اداره امور]] [[جامعه بشری]] و زندگی فردی و [[خانوادگی]] [[انسان]] را به فروع [[دین]] واگذار می‌کنند. فروع [[دین]] متکفل [[بیان احکام]] و [[قوانین]] [[علمی]] [[دین]] است. این گروه دراین‌باره که بخش [[اخلاقی]] [[تعالیم دینی]] با سایر بخش‌ها چه نسبتی دارد؟ خود دارای دو دیدگاه مختلف هستند و این، سطح دوم [[اختلاف]] در این باب است.


[[آیات قرآن]] و [[احادیث نبوی]] به‌روشنی دلالت دارند که [[[[اخلاق]]]]، اساسی‌ترین بخش آموزه‌های آسمانی است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>. طبق این آیۀ کریمه، [[تعالیم]] [[پیامبر عظیم‌الشأن اسلام]] دارای سه مادۀ: [[تلاوت آیات]]؛ [[تزکیه]] و [[تعلیم کتاب]] و [[حکمت]] است.
گروهی معتقدند متن [[دین]] از [[اصول عقاید]] و [[احکام]] فرعی ساخته شده است و آموزه‌های اخلاقی در حاشیه [[دین]] قرار دارند؛ گروه دیگر بر این باورند که آموزه‌های اخلاقی زیربنای همه معارف و احکام دینی است. طبق این [[باور]]، تعالیم [[اخلاقی]] نه تنها در حاشیه قرار ندارند، بلکه التزام به آنها مقدمات [[درک]] اصول بنیادی را فراهم و التزام به [[احکام]] را تسهیل می‌کند؛ بنابراین، کسانی که فاقد [[فضیلت‌های اخلاقی]] هستند، به [[شناخت]] دقیق اصول و عمل به فروع [[مکتب]] قادر نیستند.


منظور از [[تلاوت آیات]]، [[ابلاغ]] [[قرآن]] است که از جانب [[خداوند متعال]] صورت می‌گرفت، منظور از [[تزکیه]]، [[رشد دادن]] [[مردم]] است، رشدی که با خیر و [[برکت]] همراه باشد، به این معنی که آنها را به [[[[اخلاق]] نیک]] و کارهای [[شایسته]] [[عادت]] دهد تا به این وسیله در [[انسانیت]] به کمال رسند و کار [[دین]] و دنیای شان به سامان برسد و [[سعادتمند]] [[زندگی]] کنند و با [[سعادت]] از [[دنیا]] بروند<ref>ر.ک: سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۶۵.</ref>؛ به عبارت دیگر، [[تزکیه]] همان [[تطهیر]] است که پاک‌سازی از [[عقاید]] [[فاسد]]، مثل [[شرک]] و [[کفر]]، پاک‌سازی از ملکات [[رذیله]]، مثل [[کبر]] و [[بخل]] و پاکسازی از [[اعمال زشت]] مثل آدم‌کشی، شراب‌خواری و [[زنا]] را شامل می‌شود<ref>سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۳۳۰.</ref>.
[[آیات قرآن]] و احادیث نبوی به‌روشنی دلالت دارند که [[اخلاق]]، اساسی‌ترین بخش آموزه‌های آسمانی است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>. طبق این آیۀ کریمه، [[تعالیم]] [[پیامبر عظیم‌الشأن اسلام]] دارای سه مادۀ: [[تلاوت آیات]]؛ [[تزکیه]] و [[تعلیم کتاب]] و حکمت است.


منظور از [[تعلیم کتاب]] نیز این است که الفاظ کتاب را برای آنها توضیح دهد و مشکلاتش را [[تفسیر]] کند و منظور از [[تعلیم]] [[حکمت]] آن است که [[معارف]] [[حقیقی]] [[قرآن]] را به آنها بیاموزد. در این آیۀ کریمه، [[تزکیه]] بر [[تعلیم کتاب و حکمت]]، مقدم شده شده است؛ چرا که در [[مقام]] [[تربیت]]، [[تزکیه]] بر [[تعلیم]] مقدم است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۶۵؛ ابن عطیه اندلسی، المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز، ج۵، ص۳۰۶.</ref>.
منظور از [[تلاوت آیات]]، [[ابلاغ]] [[قرآن]] است که از جانب [[خداوند متعال]] صورت می‌گرفت، منظور از [[تزکیه]]، رشد دادن [[مردم]] است، رشدی که با خیر و [[برکت]] همراه باشد، به این معنی که آنها را به [[اخلاق نیک]] و کارهای شایسته عادت دهد تا به این وسیله در [[انسانیت]] به کمال رسند و کار [[دین]] و دنیای شان به سامان برسد و [[سعادتمند]] [[زندگی]] کنند و با [[سعادت]] از [[دنیا]] بروند<ref>ر. ک: سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۶۵.</ref>؛ به عبارت دیگر، [[تزکیه]] همان [[تطهیر]] است که پاک‌سازی از [[عقاید]] [[فاسد]]، مثل [[شرک]] و [[کفر]]، پاک‌سازی از ملکات [[رذیله]]، مثل [[کبر]] و [[بخل]] و پاکسازی از اعمال زشت مثل آدم‌کشی، شراب‌خواری و [[زنا]] را شامل می‌شود<ref>سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۳۳۰.</ref>.
 
منظور از تعلیم کتاب نیز این است که الفاظ کتاب را برای آنها توضیح دهد و مشکلاتش را [[تفسیر]] کند و منظور از [[تعلیم]] [[حکمت]] آن است که معارف [[حقیقی]] [[قرآن]] را به آنها بیاموزد. در این آیۀ کریمه، [[تزکیه]] بر تعلیم کتاب و حکمت، مقدم شده شده است؛ چرا که در مقام [[تربیت]]، [[تزکیه]] بر [[تعلیم]] مقدم است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۶۵؛ ابن عطیه اندلسی، المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز، ج۵، ص۳۰۶.</ref>.


این مواد سه‌گانه با همین ترتیب در دو آیۀ دیگر از [[قرآن کریم]] تکرار شده است{{متن قرآن|لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}} <ref>«بی‌گمان خداوند بر مؤمنان منّت نهاد که از خودشان فرستاده‌ای در میان آنان برانگیخت که آیات وی را بر آنان می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنها کتاب و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۴.</ref>؛ {{متن قرآن|كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ}}<ref>«چنان که از خودتان پیامبری در میان شما فرستادیم که آیه‌های ما را بر شما می‌خواند و (جان) شما را پاکیزه می‌گرداند و به شما کتاب آسمانی و فرزانگی می‌آموزد و آنچه را نمی‌دانستید به شما یاد می‌دهد» سوره بقره، آیه ۱۵۱.</ref>.
این مواد سه‌گانه با همین ترتیب در دو آیۀ دیگر از [[قرآن کریم]] تکرار شده است{{متن قرآن|لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}} <ref>«بی‌گمان خداوند بر مؤمنان منّت نهاد که از خودشان فرستاده‌ای در میان آنان برانگیخت که آیات وی را بر آنان می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنها کتاب و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۴.</ref>؛ {{متن قرآن|كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ}}<ref>«چنان که از خودتان پیامبری در میان شما فرستادیم که آیه‌های ما را بر شما می‌خواند و (جان) شما را پاکیزه می‌گرداند و به شما کتاب آسمانی و فرزانگی می‌آموزد و آنچه را نمی‌دانستید به شما یاد می‌دهد» سوره بقره، آیه ۱۵۱.</ref>.


مستفاد از سه [[آیه]] این است که بدون پاک‌سازی درون از رذیلت‌ها و پستی‌ها، فراگرفتن [[حکمت]] الهی ممکن نیست و بر فرض امکان، مفید نخواهد بود؛ بنابراین قول صحیح این است: [[[[اخلاق]]]]، بخشی از [[آموزه‌های دینی]] است و نیز زیربنای سایر [[معارف]] و [[تعالیم دینی]] است.
مستفاد از سه [[آیه]] این است که بدون پاک‌سازی درون از رذیلت‌ها و پستی‌ها، فراگرفتن [[حکمت]] الهی ممکن نیست و بر فرض امکان، مفید نخواهد بود؛ بنابراین قول صحیح این است: [[اخلاق]]، بخشی از [[آموزه‌های دینی]] است و نیز زیربنای سایر معارف و [[تعالیم دینی]] است.
 
برای [[تبیین]] [[ارتباط]] [[[[اخلاق]]]] با سایر [[معارف دینی]]، این مثال گره‌گشاست که اگر [[انسان]] بخواهد کسی را از حقیقتی [[آگاه]] کند، نخست با هشدار او را از [[خواب غفلت]] بیدار می‌کند، آنگاه موانعی را که دیدِ او را محدود می‌کند، بر می‌دارد و در نهایت، [[حقیقت]] مورد نظر را به او نشان می‌دهد. [[انبیا]] با [[تلاوت آیات]] الهی به [[انسان‌ها]] هشدار می‌دهند، در مرحله دوم با [[تزکیه]]، موانع [[فهم]] [[انسان‌ها]] را برطرف می‌کنند و در نهایت آنها را با [[معارف]] حقۀ آسمانی آشنا می‌کنند<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[[[اخلاق]] الهی ج۱ (کتاب)|[[اخلاق]] الهی]]، ج۱، ص۳۸-۴۴.</ref>.


[[احادیث]] رسیده از [[معصومان]] نیز به روشنی این [[حقیقت]] را نشان می‌دهند که [[[[اخلاق]]]] در مجموعه [[معارف دینی]] جایگاهی بنیادی دارد. [[احادیث]] از "[[حُسن خلق]]" و [[اخلاق]] نیکو بسیار [[ستایش]] کرده‌اند و آنان که خوش [[اخلاق]]‌اند، نزد خدا مقرّب‌ترند. [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[بعثت]] خود را برای تکمیل [[مکارم [[اخلاق]]]] معرفی کرده است {{متن حدیث|بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَكَارِمَ الْأَخْلَاقِ}}<ref>داود بن سلیمان، مسند الرضا، ص۱۳۱؛ حسن بن فضل طبرسی، مکارم ال[[اخلاق]]؛ ص۳ و ۸.</ref> و خودش [[بهترین [[اخلاق]]]] را داشته است. [[قرآن کریم]]، [[اخلاق]] او را ستوده و [[اخلاق]] عظیمی شمرده است {{متن قرآن|وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و به راستی تو را خویی است سترگ» سوره قلم، آیه ۴.</ref>. [[[[اخلاق]] پسندیده]] آن [[حضرت]]، یکی از عوامل [[محبوبیت]] او و [[موفقیت]] در [[دعوت]] [[مردم]] به [[دین خدا]] بود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۱.</ref>.
برای تبیین ارتباط [[اخلاق]] با سایر [[معارف دینی]]، این مثال گره‌گشاست که اگر [[انسان]] بخواهد کسی را از حقیقتی [[آگاه]] کند، نخست با هشدار او را از [[خواب غفلت]] بیدار می‌کند، آنگاه موانعی را که دیدِ او را محدود می‌کند، بر می‌دارد و در نهایت، [[حقیقت]] مورد نظر را به او نشان می‌دهد. [[انبیا]] با [[تلاوت آیات]] الهی به [[انسان‌ها]] هشدار می‌دهند، در مرحله دوم با [[تزکیه]]، موانع [[فهم]] [[انسان‌ها]] را برطرف می‌کنند و در نهایت آنها را با [[معارف]] حقۀ آسمانی آشنا می‌کنند<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]، ص۳۸-۴۴.</ref>.


برای [[تأیید]] این مدعا، می‌توان به این گفته [[رسول خدا]]{{صل}} [[تمسک]] کرد که می‌فرماید: "[[خداوند متعال]] [[[[اخلاق]] نیک]] را به عنوان رابطه بین خود و بندگانش قرار داده، پس برای شما همین بس است که به [[[[اخلاق]]ی]] [[تمسک]] کنید که متصل به خداست"<ref>{{متن حدیث|جَعَلَ اَللَّهُ سُبْحَانَهُ مَكَارِمَ اَلْأَخْلاَقِ صِلَةً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ عِبَادِهِ فَحَسْبُ أَحَدِكُمْ أَنْ يَتَمَسَّكَ بِخُلُقٍ مُتَّصِلٍ بِاللَّهِ}}؛ محمد ری‌شهری، میزان الحکمه، ج۱، ص۸۰۴، نقل از تنبیه الخواطر؛ حلوانی، نزهة الناظر، ص۵۲.</ref>. [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} نیز می‌فرماید: "اگر ما [[امید]] [[بهشت]] و [[ترس]] [[آتش]] هم نداشتیم و به [[ثواب]] و [[عقاب]] هم [[معتقد]] نبودیم، سزاوار بود به دنبال [[فضایل [[اخلاق]]ی]] برویم؛ زیرا [[[[اخلاق]] پسندیده]]، راهنمای کامیابی است"<ref>{{متن حدیث|لَوْ كُنَّا لاَ نَرْجُو جَنَّةً وَ لاَ نَخْشَى نَاراً وَ لاَ ثَوَاباً وَ لاَ عِقَاباً لَكَانَ يَنْبَغِي لَنَا أَنْ نَطْلُبَ مَكَارِمَ اَلْأَخْلاَقِ فَإِنَّهَا مِمَّا تَدُلُّ عَلَى سَبِيلِ اَلنَّجَاحِ}}؛ میرزا حسین بن محمد تقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۱۹۳.</ref> این [[حدیث شریف]] با ترسیم یک فضای فرضی نشان می‌دهد که [[فضیلت‌های [[اخلاق]]ی]] حتی بدون همه [[عقاید]] و باورهای ما، برای [[رستگاری]] [[انسان]] کافی است. [[قرآن کریم]] نیز به صراحت بر این ویژگی تأکید کرده، می‌فرماید: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى}}<ref>«بی‌گمان آنکه پاکیزه زیست رستگار شد،» سوره اعلی، آیه ۱۴.</ref> و می‌فرماید: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا}}<ref>«بی‌گمان آنکه جان را پاکیزه داشت رستگار شد،» سوره شمس، آیه ۹.</ref>.
[[احادیث]] رسیده از [[معصومان]] نیز به روشنی این [[حقیقت]] را نشان می‌دهند که [[اخلاق]] در مجموعه [[معارف دینی]] جایگاهی بنیادی دارد. [[احادیث]] از "[[حُسن خلق]]" و اخلاق نیکو بسیار [[ستایش]] کرده‌اند و آنان که خوش اخلاق‌اند، نزد خدا مقرّب‌ترند. [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[بعثت]] خود را برای تکمیل [[مکارم اخلاق]] معرفی کرده است {{متن حدیث|بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَكَارِمَ الْأَخْلَاقِ}}<ref>داوود بن سلیمان، مسند الرضا، ص۱۳۱؛ حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق؛ ص۳ و ۸.</ref> و خودش [[بهترین اخلاق]] را داشته است. [[قرآن کریم]]، اخلاق او را ستوده و اخلاق عظیمی شمرده است {{متن قرآن|وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و به راستی تو را خویی است سترگ» سوره قلم، آیه ۴.</ref>. [[اخلاق پسندیده]] آن حضرت، یکی از عوامل محبوبیت او و [[موفقیت]] در [[دعوت]] [[مردم]] به [[دین خدا]] بود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۱.</ref>.


بنا بر آنچه [[گذشت]]، [[آموزه‌های [[اخلاق]]ی]]، رکن اساسی و جزء بنیادی [[آموزه‌های دینی]] است و در طرح کلی [[مأموریت]] [[انبیا]] بر [[آموزش]] [[معارف]] حقه الهی مقدم است.
برای [[تأیید]] این مدعا، می‌توان به این گفته [[رسول خدا]] {{صل}} تمسک کرد که می‌فرماید: "[[خداوند متعال]] [[اخلاق نیک]] را به عنوان رابطه بین خود و بندگانش قرار داده، پس برای شما همین بس است که به [[اخلاقی]] تمسک کنید که متصل به خداست"<ref>{{متن حدیث|جَعَلَ اَللَّهُ سُبْحَانَهُ مَكَارِمَ اَلْأَخْلاَقِ صِلَةً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ عِبَادِهِ فَحَسْبُ أَحَدِكُمْ أَنْ يَتَمَسَّكَ بِخُلُقٍ مُتَّصِلٍ بِاللَّهِ}}؛ محمد ری‌شهری، میزان الحکمه، ج۱، ص۸۰۴، نقل از تنبیه الخواطر؛ حلوانی، نزهة الناظر، ص۵۲.</ref>. [[امیرالمؤمنین علی]] {{ع}} نیز می‌فرماید: "اگر ما [[امید]] [[بهشت]] و [[ترس]] [[آتش]] هم نداشتیم و به [[ثواب]] و [[عقاب]] هم [[معتقد]] نبودیم، سزاوار بود به دنبال [[فضایل اخلاقی]] برویم؛ زیرا [[اخلاق پسندیده]]، راهنمای کامیابی است"<ref>{{متن حدیث|لَوْ كُنَّا لاَ نَرْجُو جَنَّةً وَ لاَ نَخْشَى نَاراً وَ لاَ ثَوَاباً وَ لاَ عِقَاباً لَكَانَ يَنْبَغِي لَنَا أَنْ نَطْلُبَ مَكَارِمَ اَلْأَخْلاَقِ فَإِنَّهَا مِمَّا تَدُلُّ عَلَى سَبِيلِ اَلنَّجَاحِ}}؛ میرزا حسین بن محمد تقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۱۹۳.</ref> این [[حدیث شریف]] با ترسیم یک فضای فرضی نشان می‌دهد که [[فضیلت‌های اخلاقی]] حتی بدون همه [[عقاید]] و باورهای ما، برای [[رستگاری]] [[انسان]] کافی است. [[قرآن کریم]] نیز به صراحت بر این ویژگی تأکید کرده، می‌فرماید: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى}}<ref>«بی‌گمان آنکه پاکیزه زیست رستگار شد،» سوره اعلی، آیه ۱۴.</ref> و می‌فرماید: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا}}<ref>«بی‌گمان آنکه جان را پاکیزه داشت رستگار شد،» سوره شمس، آیه ۹.</ref>.


'''پاسخ به یک اشکال:''' در مقابل [[استدلال]] بالا می‌توان با استناد به یک [[آیۀ قرآن]] ادعا کرد در [[مکتب]] [[انبیا]]، [[تزکیه]] و پاک‌سازی پس از [[تعلیم کتاب و حکمت]] صورت می‌گیرد، یا حداقل نمی‌توان تقدم آنرا [[استنباط]] کرد. [[قرآن کریم]] در ضمن درخواست‌های [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} از [[خداوند متعال]] آورده است: {{متن قرآن|رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}<ref>«پروردگارا! و در میان آنان از خودشان پیامبری را که آیه‌هایت را برای آنها می‌خواند و به آنان کتاب (آسمانی) و فرزانگی می‌آموزد و به آنها پاکیزگی می‌بخشد، برانگیز! بی‌گمان تویی که پیروزمند فرزانه‌ای» سوره بقره، آیه ۱۲۹.</ref>. در این [[آیه]]، [[تزکیه]] پس از [[تعلیم]] قرار گرفته است و همین نشان می‌دهد که [[تزکیه]] بر [[تعلیم]] تقدم رتبی ندارد.
بنا بر آنچه [[گذشت]]، آموزه‌های اخلاقی، رکن اساسی و جزء بنیادی [[آموزه‌های دینی]] است و در طرح کلی مأموریت [[انبیا]] بر [[آموزش]] معارف حقه الهی مقدم است.


برای پاسخ به این اشکال لازم است فضای صدور این [[کلام]] را به خوبی [[تصور]] کنیم. هنگامی که [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} با کمک فرزندش [[اسماعیل]]{{ع}} [[خانه کعبه]] را بنا می‌کرده است، [[دست]] به [[دعا]] برداشت و چند چیز از [[خدا]] خواست. برخی از خواسته‌های آن [[حضرت]] به این شرح است: پروردگارا ما دو نفر را [[تسلیم]] [[فرمان]] خودت قرار ده و در [[نسل]] ما أمتی [[تسلیم]] [[امر]] خود بیافرین و راه [[عبادت]] را به ما بیاموز و [[توبه]] ما را بپذیر. پروردگارا در میان ایشان [[پیامبری]] از خودشان برانگیز که [[آیات]] تو را بر آنها بخواند و کتاب و [[حکمت]] به آنها بیاموزد و پاک‌شان سازد{{متن قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ * رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}<ref>«پروردگارا! و ما را فرمانبردار خود بگمار و از فرزندان ما خویشاوندانی را فرمانبردار خویش (برآور) و شیوه‌های پرستشمان را به ما بنما و توبه ما را بپذیر بی‌گمان تویی که توبه‌پذیر مهربانی * پروردگارا! و در میان آنان از خودشان پیامبری را که آیه‌هایت را برای آنها می‌خواند و به آنان کتاب (آسمانی) و فرزانگی می‌آموزد و به آنها پاکیزگی می‌بخشد، برانگیز! بی‌گمان تویی که پیروزمند فرزانه‌ای» سوره بقره، آیه ۱۲۸-۱۲۹.</ref>.
'''پاسخ به یک اشکال:''' در مقابل [[استدلال]] بالا می‌توان با استناد به یک [[آیۀ قرآن]] ادعا کرد در [[مکتب]] [[انبیا]]، [[تزکیه]] و پاک‌سازی پس از تعلیم کتاب و حکمت صورت می‌گیرد، یا حداقل نمی‌توان تقدم آن را [[استنباط]] کرد. [[قرآن کریم]] در ضمن درخواست‌های [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} از [[خداوند متعال]] آورده است: {{متن قرآن|رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}<ref>«پروردگارا! و در میان آنان از خودشان پیامبری را که آیه‌هایت را برای آنها می‌خواند و به آنان کتاب (آسمانی) و فرزانگی می‌آموزد و به آنها پاکیزگی می‌بخشد، برانگیز! بی‌گمان تویی که پیروزمند فرزانه‌ای» سوره بقره، آیه ۱۲۹.</ref>. در این [[آیه]]، [[تزکیه]] پس از [[تعلیم]] قرار گرفته است و همین نشان می‌دهد که [[تزکیه]] بر [[تعلیم]] تقدم رتبی ندارد.


در مجموع، این [[دعا]] ـ هرچند در قالب جمله‌های متفاوت صادر شده است ـ [[دعاکننده]] یک خواسته دارد که همان تحقق طرح هدایتی انبیاست و چون این خواسته مطابق با [[اراده]] الهی است، به [[هدف]] [[اجابت]] رسیده و هم از این رو [[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرمود: من نتیجه دعای [[ابراهیم]] هستم<ref>عبدالرحمان بن ابی‌بکر سیوطی، الجامع الصغیر، ج۱، ص۴۱۴.</ref>؛ ولی لازمه [[اجابت]] این نیست که تمامی جزئیات [[دعا]] نیز به همان صورت که [[انسان]] تقاضا می‌کند، [[اجابت]] شود؛ چون [[خداوند متعال]] همیشه [[دعا]] را به گونه‌ای که با [[مصلحت]] بنده سازگار است، [[اجابت]] می‌کند<ref>شهید ثانی، رسائل الشهید الثانی، ص۱۳۶؛ میرزا حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۵، ص۲۷۱-۲۷۲.</ref>؛ بنابراین، می‌توان گفت [[خداوند متعال]]، خواستۀ به [[حق]] [[ابراهیم]]{{ع}} را در طرحی که خود مناسب می‌داند، [[اجابت]] کرده است. [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} از [[خداوند]] خواست که [[پیامبری]] برانگیزد تا آن طرح جامع الهی را در بین [[فرزندان]] او [[اجرا]] کند و [[خدا]] نیز خواسته او را [[اجابت]] کرده است؛ ولی [[ابراهیم]]{{ع}} در ترتیب اجرای این طرح [[اشتباه]] کرده است و [[خداوند متعال]] در یک پاسخ بسیار محترمانه، ضمن [[اجابت]] این [[دعا]]، اشکال آنرا نیز [[اصلاح]] کرده است. این شیوه برخورد با [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} به این یک مورد منحصر نیست. در مورد [[امامت]] هم وقتی [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} برای ذریة خود تقاضای [[امامت]] کرد، [[خداوند متعال]] خواسته او را پس از [[اصلاح]]، [[اجابت]] فرمود: {{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود:» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>. [[حضرت ابراهیم]] از [[خدا]] خواست که [[امامت]] در [[نسل]] و [[خاندان]] او باقی بماند؛ ولی [[خداوند متعال]] به صراحت این خواسته را رد می‌کند و برای او توضیح می‌دهد که [[امامت]] الهی [[نظام]] دیگری دارد. به این [[دلیل]] که تو همه آزمایش‌ها را گذرانده و قهرمان [[توحید]] شده‌ای، [[امامت]] در خاندانت موروثی نمی‌شود؛ چون [[نظام امامت]] بر [[تقوا]] و [[طهارت]] [[استوار]] است و [[ستمگران]] به این [[جایگاه]] نمی‌رسند. در اینجا نیز می‌بینیم که [[حضرت ابراهیم]] [[اشتباه]] کرده، ولی [[خداوند متعال]] با [[احترام]] کامل [[اشتباه]] او را تصحیح کرده است.  
برای پاسخ به این اشکال لازم است فضای صدور این [[کلام]] را به خوبی تصور کنیم. هنگامی که [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} با کمک فرزندش [[اسماعیل]] {{ع}} [[خانه کعبه]] را بنا می‌کرده است، دست به [[دعا]] برداشت و چند چیز از [[خدا]] خواست. برخی از خواسته‌های آن حضرت به این شرح است: پروردگارا ما دو نفر را [[تسلیم]] [[فرمان]] خودت قرار ده و در [[نسل]] ما أمتی [[تسلیم]] [[امر]] خود بیافرین و راه [[عبادت]] را به ما بیاموز و [[توبه]] ما را بپذیر. پروردگارا در میان ایشان [[پیامبری]] از خودشان برانگیز که [[آیات]] تو را بر آنها بخواند و کتاب و [[حکمت]] به آنها بیاموزد و پاک‌شان سازد{{متن قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ * رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}<ref>«پروردگارا! و ما را فرمانبردار خود بگمار و از فرزندان ما خویشاوندانی را فرمانبردار خویش (برآور) و شیوه‌های پرستشمان را به ما بنما و توبه ما را بپذیر بی‌گمان تویی که توبه‌پذیر مهربانی * پروردگارا! و در میان آنان از خودشان پیامبری را که آیه‌هایت را برای آنها می‌خواند و به آنان کتاب (آسمانی) و فرزانگی می‌آموزد و به آنها پاکیزگی می‌بخشد، برانگیز! بی‌گمان تویی که پیروزمند فرزانه‌ای» سوره بقره، آیه ۱۲۸-۱۲۹.</ref>.


بنابراین، اشکالی ندارد که در این مورد هم بگوییم [[حضرت ابراهیم]] در مورد ترتیب مراحل [[هدایت]] [[بشر]] دچار [[اشتباه]] شده و [[خداوند]] این [[اشتباه]] را تصحیح کرده است<ref>اشتباه پیامبران در امور عادی زندگی یکی از فروع بحث عصمت است. توضیح اینکه عصمت بر دو قسم است: عصمت از گناه و عصمت از اشتباه و فراموشی. در مورد اول، همه عالمان شیعه و بسیاری از عالمان اهل سنت معتقدند، پیامبر، پیش و پس از بعثت از گناه صغیره و کبیره معصوم است. عصمت از اشتباه و فراموشی نیز حداقل به دو قسم تقسیم می‌شود: نخست فراموشی و اشتباه در مقام دریافت و ابلاغ وحی و دیگر اشتباه و فراموشی در امور عادی زندگی، در بخش اول یعنی اشتباه در باب وحی، اعم از دریافت و ابلاغ، تمامی علمای شیعه و اکثر قریب به اتفاق علمای اهل سنت، عصمت را برای پیامبران لازم میدانند؛ زیرا اگر پیامبر در دریافت یا ابلاغ وحی اشتباه کند یا دچار فراموشی شود، اصل نبوت بیهوده خواهد بود. در بخش دوم یعنی اشتباه و فراموشی ادر امور عادی زندگی، مثل اینکه پیامبر چیزی را پنهان کند و جای آن را از یاد برد یا در نماز به طور سهوی به جای چهار رکعت، سه رکعت بخواند، در این مورد نیز طبق نظریه مشهور شیعه، پیامبران معصوم‌اند؛ به این معنی که گرفتار اشتباه و فراموشی نمی‌شوند؛ ولی برخی از دانشمندان بزرگ شیعه با این نظریه مخالفت کرده و اشتباه و فراموشی را برای پیامبران در امور عادی زندگی، ممکن شمرده‌اند؛ مثل سید مرتضی که اشتباه و فراموشی پیامبر در اموری مثل خوردن و آشامیدن را به شرط آنکه همیشگی نباشد ممکن دانسته است (محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۱۷، ص۱۱۹). مطلبی که استاد در مورد اشتباه حضرت ابراهیم مطرح فرمودند، بر این نظریه مبتنی است که اشتباه پیامبران در امور روزمره زندگی را بپذیریم در غیر این صورت باید برای توجیه تفاوت این آیه کریمه با سه آیه دیگر چاره‌ای دیگر اندیشید که استاد به برخی از آنها در متن اشاره کرده است، ولی بر مبنای نظریه استاد نباید این اشتباه به گونه‌ای تقریر شود که حاکی از بی اطلاعی و نادانی باشد، زیرا بدون شک اشتباه ناشی از جهل و نادانی در حق انبیای الاهی مخصوص پیامبر بلندمرتبه‌ای چون ابراهیم{{ع}} روا نیست. آری! اگر منظور از اشتباه چیزی معادل فراموشی باشد، می‌توان آنرا پذیرفت.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[[[اخلاق]] الهی ج۱ (کتاب)|[[اخلاق]] الهی]]، ج۱، ص۳۸-۴۴.</ref>
در مجموع، این [[دعا]] ـ هرچند در قالب جمله‌های متفاوت صادر شده است ـ [[دعاکننده]] یک خواسته دارد که همان تحقق طرح هدایتی انبیاست و چون این خواسته مطابق با [[اراده]] الهی است، به [[هدف]] [[اجابت]] رسیده و هم از این رو [[رسول خدا]] {{صل}} می‌فرمود: من نتیجه دعای [[ابراهیم]] هستم<ref>عبدالرحمان بن ابی‌بکر سیوطی، الجامع الصغیر، ج۱، ص۴۱۴.</ref>؛ ولی لازمه [[اجابت]] این نیست که تمامی جزئیات [[دعا]] نیز به همان صورت که [[انسان]] تقاضا می‌کند، [[اجابت]] شود؛ چون [[خداوند متعال]] همیشه [[دعا]] را به گونه‌ای که با [[مصلحت]] بنده سازگار است، [[اجابت]] می‌کند<ref>شهید ثانی، رسائل الشهید الثانی، ص۱۳۶؛ میرزا حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۵، ص۲۷۱-۲۷۲.</ref>؛ بنابراین، می‌توان گفت [[خداوند متعال]]، خواستۀ به [[حق]] [[ابراهیم]] {{ع}} را در طرحی که خود مناسب می‌داند، [[اجابت]] کرده است. [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} از [[خداوند]] خواست که [[پیامبری]] برانگیزد تا آن طرح جامع الهی را در بین [[فرزندان]] او [[اجرا]] کند و [[خدا]] نیز خواسته او را [[اجابت]] کرده است؛ ولی [[ابراهیم]] {{ع}} در ترتیب اجرای این طرح [[اشتباه]] کرده است و [[خداوند متعال]] در یک پاسخ بسیار محترمانه، ضمن [[اجابت]] این [[دعا]]، اشکال آن را نیز [[اصلاح]] کرده است. این شیوه برخورد با [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} به این یک مورد منحصر نیست. در مورد [[امامت]] هم وقتی [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} برای ذریة خود تقاضای [[امامت]] کرد، [[خداوند متعال]] خواسته او را پس از [[اصلاح]]، [[اجابت]] فرمود: {{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود:» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>. [[حضرت ابراهیم]] از [[خدا]] خواست که [[امامت]] در [[نسل]] و [[خاندان]] او باقی بماند؛ ولی [[خداوند متعال]] به صراحت این خواسته را رد می‌کند و برای او توضیح می‌دهد که [[امامت]] الهی [[نظام]] دیگری دارد. به این [[دلیل]] که تو همه آزمایش‌ها را گذرانده و قهرمان [[توحید]] شده‌ای، [[امامت]] در خاندانت موروثی نمی‌شود؛ چون [[نظام امامت]] بر [[تقوا]] و [[طهارت]] [[استوار]] است و [[ستمگران]] به این جایگاه نمی‌رسند. در اینجا نیز می‌بینیم که [[حضرت ابراهیم]] [[اشتباه]] کرده، ولی [[خداوند متعال]] با [[احترام]] کامل [[اشتباه]] او را تصحیح کرده است.


== جستارهای وابسته ==
بنابراین، اشکالی ندارد که در این مورد هم بگوییم [[حضرت ابراهیم]] در مورد ترتیب مراحل [[هدایت]] [[بشر]] دچار [[اشتباه]] شده و [[خداوند]] این [[اشتباه]] را تصحیح کرده است<ref>اشتباه پیامبران در امور عادی زندگی یکی از فروع بحث عصمت است. توضیح اینکه عصمت بر دو قسم است: عصمت از گناه و عصمت از اشتباه و فراموشی. در مورد اول، همه عالمان شیعه و بسیاری از عالمان اهل سنت معتقدند، پیامبر، پیش و پس از بعثت از گناه صغیره و کبیره معصوم است. عصمت از اشتباه و فراموشی نیز حداقل به دو قسم تقسیم می‌شود: نخست فراموشی و اشتباه در مقام دریافت و ابلاغ وحی و دیگر اشتباه و فراموشی در امور عادی زندگی، در بخش اول یعنی اشتباه در باب وحی، اعم از دریافت و ابلاغ، تمامی علمای شیعه و اکثر قریب به اتفاق علمای اهل سنت، عصمت را برای پیامبران لازم میدانند؛ زیرا اگر پیامبر در دریافت یا ابلاغ وحی اشتباه کند یا دچار فراموشی شود، اصل نبوت بیهوده خواهد بود. در بخش دوم یعنی اشتباه و فراموشی ادر امور عادی زندگی، مثل اینکه پیامبر چیزی را پنهان کند و جای آن را از یاد برد یا در نماز به طور سهوی به جای چهار رکعت، سه رکعت بخواند، در این مورد نیز طبق نظریه مشهور شیعه، پیامبران معصوم‌اند؛ به این معنی که گرفتار اشتباه و فراموشی نمی‌شوند؛ ولی برخی از دانشمندان بزرگ شیعه با این نظریه مخالفت کرده و اشتباه و فراموشی را برای پیامبران در امور عادی زندگی، ممکن شمرده‌اند؛ مثل سید مرتضی که اشتباه و فراموشی پیامبر در اموری مثل خوردن و آشامیدن را به شرط آنکه همیشگی نباشد ممکن دانسته است (محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۱۷، ص۱۱۹). مطلبی که استاد در مورد اشتباه حضرت ابراهیم مطرح فرمودند، بر این نظریه مبتنی است که اشتباه پیامبران در امور روزمره زندگی را بپذیریم در غیر این صورت باید برای توجیه تفاوت این آیه کریمه با سه آیه دیگر چاره‌ای دیگر اندیشید که استاد به برخی از آنها در متن اشاره کرده است، ولی بر مبنای نظریه استاد نباید این اشتباه به گونه‌ای تقریر شود که حاکی از بی اطلاعی و نادانی باشد، زیرا بدون شک اشتباه ناشی از جهل و نادانی در حق انبیای الاهی مخصوص پیامبر بلندمرتبه‌ای چون ابراهیم {{ع}} روا نیست. آری! اگر منظور از اشتباه چیزی معادل فراموشی باشد، می‌توان آن را پذیرفت.</ref>.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]، ص۳۸-۴۴.</ref>


==منابع==
== منابع ==
{{فهرست اثر}}
{{منابع}}
{{ستون-شروع|2}}  
# [[پرونده:1100246.jpg|22px]] [[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|'''اخلاق الاهی ج۱''']]
# [[پرونده:1100246.jpg|22px]] [[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[[[اخلاق]] الاهی ج۱ (کتاب)|'''[[اخلاق]] الاهی ج۱''']]
# [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]
# [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]
# [[پرونده:1379218.jpg|22px]] [[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم [[اخلاق]] در صحیفه (کتاب)|'''مکارم [[اخلاق]] در صحیفه''']]
# [[پرونده:1379218.jpg|22px]] [[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|'''مکارم اخلاق در صحیفه''']]
# [[پرونده:1100662.jpg|22px]] [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|'''فرهنگ مطهر''']]
# [[پرونده:1100662.jpg|22px]] [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|'''فرهنگ مطهر''']]
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]
# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «[[اخلاق]]»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']]
# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «اخلاق»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']]
{{پایان}}
# [[پرونده:IM010671.jpg|22px]] [[محمد احسانی|احسانی، محمد]]، [[سیره اخلاقی و تربیتی معصومین (کتاب)|'''سیره اخلاقی و تربیتی معصومین''']]
{{پایان}}
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{پانویس2}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اخلاق]]
[[رده:[[اخلاق]]]]
[[رده:مدخل‌های تلخیص شده]]
۱۱۷٬۲۸۴

ویرایش