آتش و دود (نشانه ظهور): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
{{یادآوری پانویس}} | {{یادآوری پانویس}} | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||
[[رده: | [[رده:آتش و دود]] | ||
[[رده:مدخل | [[رده:مدخل موعودنامه]] | ||
نسخهٔ ۲۶ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۵۹
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آتش و دود (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
آتش و دود در نشانه‌های آخرالزمان آمده است: آتش و دودی در خاور زمین برمی‌خیزد که تا چهل شب مشتعل می‌شود[۱][۲].
مقدمه
- قیامت برپا نمی‌شود تا در یکی از وادی‌های حجاز، آتش روان گردد[۳]. تعبیر سیلان و روان در مورد آتش محل تأمّل است؛ زیرا آتش هنگامی می‌تواند روان گردد که جسم شعله‌ور، یک جسم سیال و مایع باشد و آن چیزی جز نفت نیست. برخی از این آتش، تعبیر به منفجر شدن چاه‌های نفت کرده‌اند. امیرمؤمنان علی (ع) می‌فرماید: پیش از قیام قائم (ع) مردم با یک سلسله از نشانه‌های آسمانی بیم داده می‌شوند: ۱. آتشی که در آسمان پدید آید. . . [۴]. در حدیث دیگری آمده است: عمودی از آتش در طرف مشرق در آسمان پدید می‌آید که همه مردم روی زمین آن را می‌بینند. هرکس آن زمان را درک کند، برای خانواده‌اش موادّ غذایی یک ساله را تامین کند[۵][۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ روزگار رهایى، ج ۲، ص ۸۳۳.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۷.
- ↑ همان، ص ۸۳۴.
- ↑ ارشاد مفید، ص ۳۴۰؛ اعلام الورى، ص ۴۲۹؛ الزام الناصب، ص ۱۸۴.
- ↑ روزگار رهایى، ج ۲، ص ۸۳۹.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۷.