شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخهها
(←پانویس) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
| مدخل اصلی = [[مهدویت]] | | مدخل اصلی = [[مهدویت]] | ||
| موضوعات وابسته = | | موضوعات وابسته = | ||
| پاسخدهنده =[[عبدالمجید زهادت|زهادت]] | | پاسخدهنده = | ||
| | | پاسخدهندگان = [[عبدالمجید زهادت|زهادت]] ؛ [[علی اصغر رضوانی|رضوانی]] ؛ [[نویسندگان کتاب «نگین آفرینش»]] ؛ [[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]] | ||
}} | }} | ||
'''شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟''' یکی از پرسشهای مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | '''شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟''' یکی از پرسشهای مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | ||
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
==پاسخهای دیگر== | ==پاسخهای دیگر== | ||
{{یادآوری پاسخ}} | {{یادآوری پاسخ}} | ||
{{جمع شدن|۱. نویسندگان کتاب [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]؛}} | |||
{{جمع شدن|۱. آقای رضوانی (پژوهشگر حوزه علمیه)؛}} | |||
[[پرونده:15207.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[علی اصغر رضوانی]]]] | |||
::::::آقای '''[[علی اصغر رضوانی]]'''، در کتاب ''«[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]»'' در اینباره گفته است: | |||
::::::«شیعیان با نوّاب اربعه دو نوع ارتباط داشتند: | |||
:::::*'''ارتباط با واسطه و غیر مستقیم:''' ارتباط با واسطه یک اصل در سازمان سفارت بود، چرا که این سازمان به جهت ظلم عباسیان نمیتوانست آشکارا و آزادانه فعالیت کند. بنابراین باید در ارتباط با مردم از راههای استتاری بهره میگرفت. | |||
:::::*'''ارتباط مستقیم و بی واسطه:''' این ارتباط در آغاز فعّالیت نواب اربعه، در دوره [[غیبت صغرا]] وجود نداشت، زیرا بنا بود که مسأله نیابت خاصه مخفی بماند، تا حاکمان جور بازتاب و واکنشی از خود نشان ندهند. ولی کم کم شیعیان به صورت پنهانی نام و نشانی سفیر را از وکلا و خواص گرفتند و توانستند با آنان مستقیماً تماس بگیرند. این کار عمدتاً از زمان سفارت دومین سفیر شروع شد و ادامه یافت. شیخ طوسی درباره این نوع ارتباط می نویسد: عدهای از افراد مورد اعتماد نزد سفرای [[امام مهدی]] {{ع}} میرفتند و با دادن نامه و یا بیان داشتن خواستههای خود، پاسخ آن را از ناحیه مقدسه و توسط سفرا دریافت میکردند<ref>الغیبه، طوسی، ص ۲۵۷</ref>»<ref>[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۳۵۳.</ref>. | |||
{{پایان جمع شدن}} | |||
{{جمع شدن|۲. نویسندگان کتاب [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]؛}} | |||
[[پرونده:991395.jpg|بندانگشتی|100px|right|]] | [[پرونده:991395.jpg|بندانگشتی|100px|right|]] | ||
::::::نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در این باره گفتهاند: | ::::::نویسندگان کتاب ''«[[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]»'' در این باره گفتهاند: | ||
::::::«به دلیل دشمنی حاکم عباسی با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} جریان نیابت آن حضرت، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل [[غیبت صغرا]] و نیابتِ نایب اوّل، شیعیان از طریق وکلا که نمایندگانِ نایبان بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی مردم، خواستهها یا سؤالات خود را با وکیلان مطرح میکردند یا وجوهات شرعی خود را به ایشان میسپردند و وکیلان، آنها را به سفیر و نایب [[امام]]{{ع}} منتقل میکردند و پاسخ درخواستها نیز با واسطه به دست مردم میرسید. [[محمد بن عثمان]] در بغداد، ده وکیل داشت که [[حسین بن روح]] از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای نائب دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای سازمان وکالت [[شیعه]] فعالیت میکردند. گفتنی است در کنار رابطه غیر مستقیم عدهای از افراد مورد اعتماد امکان ارتباط مستقیم با شخص نائب را نیز پیدا میکردند و خواستههای خود را بیواسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از نایب دریافت میکردند که مواردی از آنها را [[شیخ طوسی]] بیان کرده است.<ref> تاریخ عصر [[غیبت]]، ص ۳۰۴ – ۳۰۶.</ref> اینگونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دوم نایب [[امام]]، به وجود آمد»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائریپور|حائریپور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۸۶.</ref>. | ::::::«به دلیل دشمنی حاکم عباسی با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} جریان نیابت آن حضرت، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل [[غیبت صغرا]] و نیابتِ نایب اوّل، شیعیان از طریق وکلا که نمایندگانِ نایبان بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی مردم، خواستهها یا سؤالات خود را با وکیلان مطرح میکردند یا وجوهات شرعی خود را به ایشان میسپردند و وکیلان، آنها را به سفیر و نایب [[امام]]{{ع}} منتقل میکردند و پاسخ درخواستها نیز با واسطه به دست مردم میرسید. [[محمد بن عثمان]] در بغداد، ده وکیل داشت که [[حسین بن روح]] از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای نائب دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای سازمان وکالت [[شیعه]] فعالیت میکردند. گفتنی است در کنار رابطه غیر مستقیم عدهای از افراد مورد اعتماد امکان ارتباط مستقیم با شخص نائب را نیز پیدا میکردند و خواستههای خود را بیواسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از نایب دریافت میکردند که مواردی از آنها را [[شیخ طوسی]] بیان کرده است.<ref> تاریخ عصر [[غیبت]]، ص ۳۰۴ – ۳۰۶.</ref> اینگونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دوم نایب [[امام]]، به وجود آمد»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائریپور|حائریپور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۸۶.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | |||
{{جمع شدن|۳. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛}} | |||
[[پرونده:151828.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]]] | |||
::::::'''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسشها و پاسخها (کتاب)|مهدویت پرسشها و پاسخها]]»'' در اینباره گفتهاند: | |||
::::::«به طور کلی میتوان گفت که شیعیان از دو طریق میتوانستند با نواب اربعه ارتباط برقرار کنند و مشکلات و مسائل خودشان را به آنها برسانند: | |||
:::::*'''ارتباط مستقیم و بدون واسطه''': شیعیان مستقیماً به نواب اربعه مراجعه میکردند و مشکلات خودشان را میگفتند تا از این طریق با امام رابطه برقرار کنند. | |||
:::::*'''ارتباط غیرمستقیم و باواسطه''': در این روش، به خاطر ترس از حاکمان وقت و عمال آنها، به صورت مستقیم به نواب مراجعه نمیکردند، بلکه به کسانی که نماینده و وکیل نواب بودند مراجعه میکردند و از این طریق خواسته خود را به نواب منتقل میکردند. برای نمونه محمد قطان، دومین وکیل سفیر در بغداد بود؛ وکلا وجوهات و نامهها را در پارچه پیچیده نزد او میآوردند تا برای سفیر ببرد<ref>تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۵۰</ref>»<ref>[[مهدویت پرسشها و پاسخها (کتاب)|مهدویت پرسشها و پاسخها]]، ص ۲۱۹.</ref>. | |||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||
خط ۴۸: | خط ۶۵: | ||
[[رده:پرسشهای مهدویت]] | [[رده:پرسشهای مهدویت]] | ||
[[رده:پرسشهای مهدویت]] | [[رده:پرسشهای مهدویت]] | ||
[[رده:( | [[رده:(اث): پرسشهایی با ۴ پاسخ]] | ||
[[رده:( | [[رده:(اث): پرسشهای مهدویت با ۴ پاسخ]] |
نسخهٔ ۲۹ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۱۲
شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟ | |
---|---|
موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
مدخل اصلی | مهدویت |
شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارتهای دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین عبدالمجید زهادت، در کتاب «معارف و عقاید ۵ ج۲» در اینباره گفته است:
- «به دلیل دشمنی حاکمان عباسی با امام زمان(ع) جریان نیابت آن حضرت، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل غیبت صغرا و نیابتِ نایب اول، شیعیان از طریق وکلا که نمایندگانِ نایبان بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی مردم، خواستهها یا سؤالات خود را با وکیلان مطرح میکردند یا وجوهات شرعی خود را به ایشان میسپردند و وکیلان، آنها را به سفیر و نایب امام (ع) منتقل میکردند و پاسخ درخواستها نیز با واسطه به دست مردم میرسید. محمد بن عثمان در بغداد، ده وکیل داشت که حسین بن روح از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای نائب دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای سازمان وکالت شیعه فعالیت میکردند.
- گفتنی است در کنار رابطه غیرمستقیم، عدهای از افراد مورد اعتماد، امکان ارتباط مستقیم با شخص نائب را نیز پید میکردند و خواستههای خود را بیواسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از نایب دریافت میکردند که مواردی آنها را شیخ طوسی بیان کرده است[۱] اینگونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دومین نایب امام، به وجود آمد»[۲].
پاسخهای دیگر
۱. آقای رضوانی (پژوهشگر حوزه علمیه)؛ |
---|
|
۲. نویسندگان کتاب نگین آفرینش؛ |
---|
|
۳. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛ |
---|
|
پرسشهای وابسته
منبعشناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ تاریخ عصر غیبت، ص ۳۰۴. ۳۰۶.
- ↑ معارف و عقاید ۵ ج۲، ص۲۰۲.
- ↑ الغیبه، طوسی، ص ۲۵۷
- ↑ موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۳۵۳.
- ↑ تاریخ عصر غیبت، ص ۳۰۴ – ۳۰۶.
- ↑ بالادستان، محمد امین؛ حائریپور، محمد مهدی؛ یوسفیان، مهدی، نگین آفرینش، ج۲، ص ۸۶.
- ↑ تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۵۰
- ↑ مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۲۱۹.