خانه فاطمه و علی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=100%|' به '{{عربی|') |
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
'''خانه فاطمه و علی''' این خانۀ مقدس در مدینه، متّصل به خانۀ [[پیامبر]] و در جوار مسجد النبی بود. [[پیامبر|حضرت رسول]]، پیوسته به آنجا می‌رفت و دختر و دامادش را دیدار می‌کرد. وقتی [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} به فرمان خدا دستور داد همۀ خانه‌هایی که راهی به مسجد داشتند، درها را مسدود کنند، تنها خانۀ [[امام علی|علی]] و [[فاطمه زهرا|فاطمه]] اجازه داشت که آن در را گشوده دارد<ref>الغدیر ج ۳ص۲۰۲</ref> و این فضیلت آن خانه و ساکنانش را می‌رساند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، | '''خانه فاطمه و علی''' این خانۀ مقدس در مدینه، متّصل به خانۀ [[پیامبر]] و در جوار مسجد النبی بود. [[پیامبر|حضرت رسول]]، پیوسته به آنجا می‌رفت و دختر و دامادش را دیدار می‌کرد. وقتی [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} به فرمان خدا دستور داد همۀ خانه‌هایی که راهی به مسجد داشتند، درها را مسدود کنند، تنها خانۀ [[امام علی|علی]] و [[فاطمه زهرا|فاطمه]] اجازه داشت که آن در را گشوده دارد<ref>الغدیر ج ۳ص۲۰۲</ref> و این فضیلت آن خانه و ساکنانش را می‌رساند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۴۰.</ref>. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*به فرمودۀ [[امام باقر]]{{ع}}: {{عربی|بیت علیّ و فاطمة حجرة رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سقف بیتهم عرش ربّ العالمین...}}<ref>«خانۀ علی و فاطمه حجرۀ پیامبر بود و سقف خانۀ آنان عرش پروردگار جهانیان.» آداب الصلاة امام خمینی ص ۳۳۰</ref> به تعبیر [[امام خمینی]]: صلوات و سلام خداوند تعالی بر این حجرۀ محقّری که جلوه‌گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است<ref>صحیفه نور ج ۱۶ ص ۱۲۵</ref>، این خانۀ کوچک [[فاطمه زهرا|فاطمه]] {{عم}}و این افرادی که در آن خانه تربیت شدند که به حسب عدد، چهار پنج نفر بودند و به حسب واقع، تمام قدرت حق تعالی را تجلّی دادند، خدمت‌هایی کردند که ما را و شما را و همۀ بشر را به اعجاب درآورده است.<ref>صحیفه نور ج ۱۶ ص ۶۷</ref> این خانۀ با عظمت، پس از وفات [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}}، مورد هجوم قدرت‌طلبان قرار گرفت و به آنجا ریختند و آتش افروختند، [[فاطمه زهرا]] {{عم}} را آزردند و [[امام علی|علی]]{{ع}} را کشان‌کشان به مسجد بردند تا به زور، از او [[بیعت]] بگیرند. خانۀ [[فاطمه زهرا|فاطمه]] و [[امام علی|علی]]{{ع}} محل تجمّع کسانی شده بود که نسبت به [[حکومت]] غصب ناراضی و معترض بودند. مخالفان با [[ابوبکر]] و حکومتش در خانۀ [[فاطمه زهرا|فاطمه]] متحصّن شدند. ولی ابوبکر، [[عمر]] و عدّه‌ای را فرستاد تا افراد را از خانۀ [[فاطمه زهرا|فاطمه]] بیرون آورند و اگر امتناع ورزیدند، آنان را بکشند. آتش آوردند و آن جنایت‌ها را عملی ساختند. کسانی که در این هجوم گستاخانه شرکت داشتند، عبارت بودند از: [[عمر]]، [[خالد بن ولید]]، [[عبد الرحمن بن عوف]]، [[ثابت بن قیس]]، [[زیاد بن لبید]]، [[زید بن ثابت]] و تنی چند که وارد خانه شدند و [[امام علی|علی]]{{ع}} را به زور بیرون بردند و حریم خانه و حرمت آن پایگاه فرشتگان را شکستند.<ref>ر.ک. الغدیر ج۷ص۱۷۷؛ معالم المدرستین ، علامه عسکری ج۱ ص ۱۲۴</ref>(...) عمر، از این تنها نقطۀ مقاومت در برابر حکومت جدید، سخت خشمگین است... نمی‌تواند تحمّل کند در این خانه گروهی به عنوان سرپیچی از [[بیعت]] گرد هم آیند و چنین کانون مقاومی را تشکیل دهند.<ref>فاطمه فاطمه است ص ۱۶۴</ref> آن خانه، اینک کنار قبر [[پیامبر خاتم|حضرت رسول]]{{صل}} و داخل در محوطه‌ای است که دور آن را ضریح بزرگ و مشبّک در مسجد النبی فراگرفته و در آن بسته است، دری که نقطۀ ورود به داخل ضریح نبوی است (...)<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، | *به فرمودۀ [[امام باقر]]{{ع}}: {{عربی|بیت علیّ و فاطمة حجرة رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سقف بیتهم عرش ربّ العالمین...}}<ref>«خانۀ علی و فاطمه حجرۀ پیامبر بود و سقف خانۀ آنان عرش پروردگار جهانیان.» آداب الصلاة امام خمینی ص ۳۳۰</ref> به تعبیر [[امام خمینی]]: صلوات و سلام خداوند تعالی بر این حجرۀ محقّری که جلوه‌گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است<ref>صحیفه نور ج ۱۶ ص ۱۲۵</ref>، این خانۀ کوچک [[فاطمه زهرا|فاطمه]] {{عم}}و این افرادی که در آن خانه تربیت شدند که به حسب عدد، چهار پنج نفر بودند و به حسب واقع، تمام قدرت حق تعالی را تجلّی دادند، خدمت‌هایی کردند که ما را و شما را و همۀ بشر را به اعجاب درآورده است.<ref>صحیفه نور ج ۱۶ ص ۶۷</ref> این خانۀ با عظمت، پس از وفات [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}}، مورد هجوم قدرت‌طلبان قرار گرفت و به آنجا ریختند و آتش افروختند، [[فاطمه زهرا]] {{عم}} را آزردند و [[امام علی|علی]]{{ع}} را کشان‌کشان به مسجد بردند تا به زور، از او [[بیعت]] بگیرند. خانۀ [[فاطمه زهرا|فاطمه]] و [[امام علی|علی]]{{ع}} محل تجمّع کسانی شده بود که نسبت به [[حکومت]] غصب ناراضی و معترض بودند. مخالفان با [[ابوبکر]] و حکومتش در خانۀ [[فاطمه زهرا|فاطمه]] متحصّن شدند. ولی ابوبکر، [[عمر]] و عدّه‌ای را فرستاد تا افراد را از خانۀ [[فاطمه زهرا|فاطمه]] بیرون آورند و اگر امتناع ورزیدند، آنان را بکشند. آتش آوردند و آن جنایت‌ها را عملی ساختند. کسانی که در این هجوم گستاخانه شرکت داشتند، عبارت بودند از: [[عمر]]، [[خالد بن ولید]]، [[عبد الرحمن بن عوف]]، [[ثابت بن قیس]]، [[زیاد بن لبید]]، [[زید بن ثابت]] و تنی چند که وارد خانه شدند و [[امام علی|علی]]{{ع}} را به زور بیرون بردند و حریم خانه و حرمت آن پایگاه فرشتگان را شکستند.<ref>ر.ک. الغدیر ج۷ص۱۷۷؛ معالم المدرستین ، علامه عسکری ج۱ ص ۱۲۴</ref>(...) عمر، از این تنها نقطۀ مقاومت در برابر حکومت جدید، سخت خشمگین است... نمی‌تواند تحمّل کند در این خانه گروهی به عنوان سرپیچی از [[بیعت]] گرد هم آیند و چنین کانون مقاومی را تشکیل دهند.<ref>فاطمه فاطمه است ص ۱۶۴</ref> آن خانه، اینک کنار قبر [[پیامبر خاتم|حضرت رسول]]{{صل}} و داخل در محوطه‌ای است که دور آن را ضریح بزرگ و مشبّک در مسجد النبی فراگرفته و در آن بسته است، دری که نقطۀ ورود به داخل ضریح نبوی است (...)<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۴۰.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۰۹
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل خانه فاطمه و علی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
خانه فاطمه و علی این خانۀ مقدس در مدینه، متّصل به خانۀ پیامبر و در جوار مسجد النبی بود. حضرت رسول، پیوسته به آنجا می‌رفت و دختر و دامادش را دیدار می‌کرد. وقتی رسول خدا(ص) به فرمان خدا دستور داد همۀ خانه‌هایی که راهی به مسجد داشتند، درها را مسدود کنند، تنها خانۀ علی و فاطمه اجازه داشت که آن در را گشوده دارد[۱] و این فضیلت آن خانه و ساکنانش را می‌رساند[۲].
مقدمه
- به فرمودۀ امام باقر(ع): بیت علیّ و فاطمة حجرة رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سقف بیتهم عرش ربّ العالمین...[۳] به تعبیر امام خمینی: صلوات و سلام خداوند تعالی بر این حجرۀ محقّری که جلوه‌گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است[۴]، این خانۀ کوچک فاطمه (ع)و این افرادی که در آن خانه تربیت شدند که به حسب عدد، چهار پنج نفر بودند و به حسب واقع، تمام قدرت حق تعالی را تجلّی دادند، خدمت‌هایی کردند که ما را و شما را و همۀ بشر را به اعجاب درآورده است.[۵] این خانۀ با عظمت، پس از وفات پیامبر خدا(ص)، مورد هجوم قدرت‌طلبان قرار گرفت و به آنجا ریختند و آتش افروختند، فاطمه زهرا (ع) را آزردند و علی(ع) را کشان‌کشان به مسجد بردند تا به زور، از او بیعت بگیرند. خانۀ فاطمه و علی(ع) محل تجمّع کسانی شده بود که نسبت به حکومت غصب ناراضی و معترض بودند. مخالفان با ابوبکر و حکومتش در خانۀ فاطمه متحصّن شدند. ولی ابوبکر، عمر و عدّه‌ای را فرستاد تا افراد را از خانۀ فاطمه بیرون آورند و اگر امتناع ورزیدند، آنان را بکشند. آتش آوردند و آن جنایت‌ها را عملی ساختند. کسانی که در این هجوم گستاخانه شرکت داشتند، عبارت بودند از: عمر، خالد بن ولید، عبد الرحمن بن عوف، ثابت بن قیس، زیاد بن لبید، زید بن ثابت و تنی چند که وارد خانه شدند و علی(ع) را به زور بیرون بردند و حریم خانه و حرمت آن پایگاه فرشتگان را شکستند.[۶](...) عمر، از این تنها نقطۀ مقاومت در برابر حکومت جدید، سخت خشمگین است... نمی‌تواند تحمّل کند در این خانه گروهی به عنوان سرپیچی از بیعت گرد هم آیند و چنین کانون مقاومی را تشکیل دهند.[۷] آن خانه، اینک کنار قبر حضرت رسول(ص) و داخل در محوطه‌ای است که دور آن را ضریح بزرگ و مشبّک در مسجد النبی فراگرفته و در آن بسته است، دری که نقطۀ ورود به داخل ضریح نبوی است (...)[۸]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ الغدیر ج ۳ص۲۰۲
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۴۰.
- ↑ «خانۀ علی و فاطمه حجرۀ پیامبر بود و سقف خانۀ آنان عرش پروردگار جهانیان.» آداب الصلاة امام خمینی ص ۳۳۰
- ↑ صحیفه نور ج ۱۶ ص ۱۲۵
- ↑ صحیفه نور ج ۱۶ ص ۶۷
- ↑ ر.ک. الغدیر ج۷ص۱۷۷؛ معالم المدرستین ، علامه عسکری ج۱ ص ۱۲۴
- ↑ فاطمه فاطمه است ص ۱۶۴
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۴۰.