طعن در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد)
 
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +))
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش غیرنهایی}}
 
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">

نسخهٔ ‏۲۲ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۱:۱۴


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث طعن است. "طعن" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل طعن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

صدمه زدن، آسیب رساندن[۱]، عیب‌جویی کردن [۲]. اصل آن به معنای ضربه زدن (سیخ زدن) با آنچه اثر می‌گذارد[۳] یا زدن به نقطه‌ای از چیزی یا بر چیزی به قصد تخریب و ضرر زدن (مادّی یا معنوی)[۴].

وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ[۵].

طعن در قرآن کریم تنها در امور معنوی به کار رفته است: لَيًّا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَطَعْنًا فِي الدِّينِ[۶]، وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ[۷] و مراد استهزا و تکذیب و عیب‌جویی در دین است[۸].

از سیاست‌های مخالفان و دشمنان اسلام و دعوت الهی، طعنه زدن و عیب‌جویی کردن از آیات و احکام الهی بود. جریان نفاق و اهل کتاب (به‌ویژه یهود) با مستمسک قرار دادن برخی آیات الهی به تقبیح و تنقیص اسلام می‌پرداختند. برخی شاعران و بزرگان قریش نیز به زبان شعر و نظم مسلمانان را استهزا می‌کردند[۹].[۱۰]

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۰.
  2. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۲.
  3. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۸۱۲.
  4. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۷، ص۸۱.
  5. «و اگر پیمانشان را پس از بستن بشکنند و به دینتان طعنه زنند با پیشگامان کفر که به هیچ پیمانی پایبند نیستند کارزار کنید باشد که باز ایستند» سوره توبه، آیه ۱۲.
  6. «برخی از یهودیان کلمات را از جایگاه (راستین) آن جابه‌جا می‌کنند و با پیچاندن زبانشان و از سر طعنه بر دین می‌گویند» سوره نساء، آیه ۴۶.
  7. «به دینتان طعنه زنند » سوره توبه، آیه ۱۲.
  8. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۷، ص۸۱.
  9. وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۰، ص۱۲۳.
  10. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۰۲-۴۰۳.