بیعة النساء: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۵۷

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

بیعة النساء در قرآن | بیعة النساء در حدیث | بیعة النساء در فقه اسلامی | بیعة النساء در فقه سیاسی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بیعة النساء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

بیعة النساء نزد مورخان، همان بیعت "عقبه اول" بود که سال دوازدهم بعثت، میان پیامبر(ص) و عده‌ای که به نمایندگی از مردم مدینه به مکه آمده بودند، به طور پنهانی و دور از چشمان مشرکان مکه، منعقد شد. در این بیعت، از پیامبر(ص) خواسته شد تا مبلّغی برای گسترش اسلام، به مدینه بفرستد^[۱]، و پیامبر(ص) نیز "مصعب بن عمیر" را به همین منظور به آنجا گسیل داشت. نام‌گذاری این بیعت به "بیعة النساء" به این دلیل بود که در یکی از بندهای بیعت، بر زنا ندادن زنان و جلوگیری از دخترکشی، تأکید شده بود. بنابر نظر دیگر، این پیمان را از آن رو پیمان زنان یا بیعة النساء نامیدند که "عفرا" - دختر عبید بن ثعلبه - در میان پیمان‌گزاران حضور داشته و وی نخستین زنی بود که با پیامبر(ص) پیمان بست^[۲]^[۳].

منابع

فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی

پانویس

↑ ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا جَاءَكَ الْمُؤْمِنَاتُ يُبَايِعْنَكَ عَلَى أَنْ لَا يُشْرِكْنَ بِاللَّهِ شَيْئًا وَلَا يَسْرِقْنَ وَلَا يَزْنِينَ وَلَا يَقْتُلْنَ أَوْلَادَهُنَّ وَلَا يَأْتِينَ بِبُهْتَانٍ يَفْتَرِينَهُ بَيْنَ أَيْدِيهِنَّ وَأَرْجُلِهِنَّ وَلَا يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ فَبَايِعْهُنَّ وَاسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾ «ای پیامبر! چون زنان مؤمن نزد تو آیند تا با تو بیعت کنند که هیچ چیز را با خدا شریک نگردانند و مرتکب دزدی نشوند و زنا نکنند و فرزندان خود را نکشند و با دروغ فرزند حرام‌زاده‌ای را که پیش دست و پای آنان است بر (شوهر) خویش نبندند و در هیچ کار شایسته‌ای سر از فرمان تو نپیچند، با آنان بیعت کن و برای آنها از خداوند آمرزش بخواه که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره ممتحنه، آیه ۱۲؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۱۳۱؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۸۶؛ طبقات ابن سعد، ج۸، ص۱۰.
↑ برای آگاهی بیشتر ر.ک: طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۲۰؛ فروع کافی، ج۸، ص۵۲۷.
↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۶۱.

[1] ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا جَاءَكَ الْمُؤْمِنَاتُ يُبَايِعْنَكَ عَلَى أَنْ لَا يُشْرِكْنَ بِاللَّهِ شَيْئًا وَلَا يَسْرِقْنَ وَلَا يَزْنِينَ وَلَا يَقْتُلْنَ أَوْلَادَهُنَّ وَلَا يَأْتِينَ بِبُهْتَانٍ يَفْتَرِينَهُ بَيْنَ أَيْدِيهِنَّ وَأَرْجُلِهِنَّ وَلَا يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ فَبَايِعْهُنَّ وَاسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾ «ای پیامبر! چون زنان مؤمن نزد تو آیند تا با تو بیعت کنند که هیچ چیز را با خدا شریک نگردانند و مرتکب دزدی نشوند و زنا نکنند و فرزندان خود را نکشند و با دروغ فرزند حرام‌زاده‌ای را که پیش دست و پای آنان است بر (شوهر) خویش نبندند و در هیچ کار شایسته‌ای سر از فرمان تو نپیچند، با آنان بیعت کن و برای آنها از خداوند آمرزش بخواه که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره ممتحنه، آیه ۱۲؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۱۳۱؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۸۶؛ طبقات ابن سعد، ج۸، ص۱۰.

[2] برای آگاهی بیشتر ر.ک: طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۲۰؛ فروع کافی، ج۸، ص۵۲۷.

[3] فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۶۱.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-بیعة النساء نزد مورخان، همان [[بیعت]] "[[عقبه اول]]" بود که سال دوازدهم [[بعثت]]، میان [[پیامبر]]{{صل}} و عده‌ای که به نمایندگی از [[مردم مدینه]] به [[مکه]] آمده بودند، به طور [[پنهانی]] و دور از چشمان [[مشرکان]] [[مکه]]، منعقد شد. در این [[بیعت]]، از [[پیامبر]]{{صل}} خواسته شد تا مبلّغی برای [[گسترش اسلام]]، به [[مدینه]] بفرستد<ref>{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا جَاءَكَ الْمُؤْمِنَاتُ يُبَايِعْنَكَ عَلَى أَنْ لَا يُشْرِكْنَ بِاللَّهِ شَيْئًا وَلَا يَسْرِقْنَ وَلَا يَزْنِينَ وَلَا يَقْتُلْنَ أَوْلَادَهُنَّ وَلَا يَأْتِينَ بِبُهْتَانٍ يَفْتَرِينَهُ بَيْنَ أَيْدِيهِنَّ وَأَرْجُلِهِنَّ وَلَا يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ فَبَايِعْهُنَّ وَاسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}} «ای پیامبر! چون زنان مؤمن نزد تو آیند تا با تو بیعت کنند که هیچ چیز را با خدا شریک نگردانند و مرتکب دزدی نشوند و زنا نکنند و فرزندان خود را نکشند و با دروغ فرزند حرام‌زاده‌ای را که پیش دست و پای آنان است بر (شوهر) خویش نبندند و در هیچ کار شایسته‌ای سر از فرمان تو نپیچند، با آنان بیعت کن و برای آنها از خداوند آمرزش بخواه که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره ممتحنه، آیه ۱۲؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۱۳۱؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۸۶؛ طبقات ابن سعد، ج۸، ص۱۰.</ref>، و [[پیامبر]]{{صل}} نیز "[[مصعب بن عمیر]]" را به همین منظور به آنجا گسیل داشت. نام‌گذاری این [[بیعت]] به "بیعة النساء" به این [[دلیل]] بود که در یکی از بندهای [[بیعت]]، بر [[زنا]] ندادن [[زنان]] و جلوگیری از دخترکشی، تأکید شده بود.
+بیعة النساء نزد مورخان، همان [[بیعت]] "[[عقبه اول]]" بود که سال دوازدهم [[بعثت]]، میان [[پیامبر]]{{صل}} و عده‌ای که به نمایندگی از [[مردم مدینه]] به [[مکه]] آمده بودند، به طور پنهانی و دور از چشمان [[مشرکان]] [[مکه]]، منعقد شد. در این [[بیعت]]، از [[پیامبر]]{{صل}} خواسته شد تا مبلّغی برای [[گسترش اسلام]]، به [[مدینه]] بفرستد<ref>{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا جَاءَكَ الْمُؤْمِنَاتُ يُبَايِعْنَكَ عَلَى أَنْ لَا يُشْرِكْنَ بِاللَّهِ شَيْئًا وَلَا يَسْرِقْنَ وَلَا يَزْنِينَ وَلَا يَقْتُلْنَ أَوْلَادَهُنَّ وَلَا يَأْتِينَ بِبُهْتَانٍ يَفْتَرِينَهُ بَيْنَ أَيْدِيهِنَّ وَأَرْجُلِهِنَّ وَلَا يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ فَبَايِعْهُنَّ وَاسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}} «ای پیامبر! چون زنان مؤمن نزد تو آیند تا با تو بیعت کنند که هیچ چیز را با خدا شریک نگردانند و مرتکب دزدی نشوند و زنا نکنند و فرزندان خود را نکشند و با دروغ فرزند حرام‌زاده‌ای را که پیش دست و پای آنان است بر (شوهر) خویش نبندند و در هیچ کار شایسته‌ای سر از فرمان تو نپیچند، با آنان بیعت کن و برای آنها از خداوند آمرزش بخواه که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره ممتحنه، آیه ۱۲؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۱۳۱؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۸۶؛ طبقات ابن سعد، ج۸، ص۱۰.</ref>، و [[پیامبر]]{{صل}} نیز "[[مصعب بن عمیر]]" را به همین منظور به آنجا گسیل داشت. نام‌گذاری این [[بیعت]] به "بیعة النساء" به این [[دلیل]] بود که در یکی از بندهای [[بیعت]]، بر [[زنا]] ندادن [[زنان]] و جلوگیری از دخترکشی، تأکید شده بود.
 بنابر نظر دیگر، این [[پیمان]] را از آن رو [[پیمان]] [[زنان]] یا بیعة النساء نامیدند که "عفرا" - دختر عبید بن ثعلبه - در میان پیمان‌گزاران حضور داشته و وی نخستین زنی بود که با [[پیامبر]]{{صل}} [[پیمان]] بست<ref>برای آگاهی بیشتر ر.ک: طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۲۰؛ فروع کافی، ج۸، ص۵۲۷.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۶۱.</ref>.