←امامان{{عم}}، رهبران و راهنمایان خداوند بر بندگان او
(←منابع) |
|||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
در [[احادیث]] متعددی از [[امامان]] [[اهل بیت]]{{عم}} [[روایت]] شده که [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]] [[ارکان اسلام]] به شمار می‌روند و در این میان [[ولایت]] از [[جایگاه]] [[برتری]] برخوردار است، زیرا کلید و راهنمای آنها می‌باشد <ref>اصول کافی، ج۲، ص۱۶، ح۵و ۸.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ۶۹.</ref>. | در [[احادیث]] متعددی از [[امامان]] [[اهل بیت]]{{عم}} [[روایت]] شده که [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]] [[ارکان اسلام]] به شمار می‌روند و در این میان [[ولایت]] از [[جایگاه]] [[برتری]] برخوردار است، زیرا کلید و راهنمای آنها می‌باشد <ref>اصول کافی، ج۲، ص۱۶، ح۵و ۸.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ۶۹.</ref>. | ||
==امامت در بایسته‌های فقه سیاسی== | |||
[[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[امام]] را [[راعی]] [[امت]] و [[مسئول]] [[جامعه اسلامی]] شمرده است {{متن حدیث|الإِمَامُ رَاعٍ وَمَسْئُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ}}<ref>بخاری، صحیح بخاری، کتاب جمعه، باب ۱۱؛ ترمذی، سنن ترمذی، کتاب احکام، باب ۶؛ مسند احمد بن حنبل، ج۳، ص۱۲۱.</ref>؛ و بنا به گفته [[پیامبر]]{{صل}} امام سپری [[مقاوم]] و دژی [[تسخیر]] ناپذیر است {{متن حدیث|الإمَامُ جُنَّةٌ}}<ref>بخاری، صحیح بخاری، کتاب جهاد، ص۱۰۹؛ مسند احمد بن حنبل، ج۳، ص۵۲۳.</ref>. | |||
و نیز امام [[عادل]] را به خاطر [[عدالت]] و امامتش، آرامیده در سایه [[لطف]] خاص [[الهی]] معرفی کرده است {{متن حدیث|سَبْعَةٌ يُظِلُّهُمُ اللَّهُ تَعَالَى... إِمَامٌ عَادِلٌ}}<ref>سنن ابن ماجه، کتاب صیام، ص۴۸؛ بخاری، صحیح بخاری، کتاب حدود، ص۱۹.</ref>. | |||
[[حدیث]] {{متن حدیث|الْإِمَامُ ضَامِنٌ}}<ref>سنن ابن ماجه، کتاب اقامه، باب ۴۷.</ref> اگرچه در مورد [[امامت نماز]] نقل شده ولی اطلاق آن شامل [[امامت]] [[جامعه]] نیز می‌گردد و مفهوم آن وسیع‌تر از معنی مسئول است که در حدیث اول آمده است<ref>سنن ابن ماجه، کتاب اقامه، باب ۲۵.</ref>. | |||
یکی از [[القاب]] [[پیامبر اسلام]]{{صل}} که در ضمن کیفیت تحیت بر آن [[حضرت]] نقل شده، عنوان {{متن حدیث|إِمَامِ الْخَيْرِ وَ قَائِدِ الْخَيْرِ}} است که نمی‌تواند به غیر مفهوم وسیع [[هدایت]] و [[سیاست]] و [[اداره جامعه]] را در برگیرد. | |||
[[علی]]{{ع}} در توصیف امام و بیان شئونات و [[مسئولیت‌های امامت]] می‌فرماید: {{متن حدیث|فَهُوَ مِنْ مَعَادِنِ دِينِهِ وَ أَوْتَادِ أَرْضِهِ قَدْ أَلْزَمَ نَفْسَهُ الْعَدْلَ فَكَانَ أَوَّلُ عَدْلِهِ نَفْيَ الْهَوَى عَنْ نَفْسِهِ يَصِفُ الْحَقَّ وَ يَعْمَلُ بِهِ لَا يَدَعُ لِلْخَيْرِ غَايَةً إِلَّا أَمَّهَا وَ لَا مَظِنَّةً إِلَّا قَصَدَهَا قَدْ أَمْكَنَ الْكِتَابَ مِنْ زِمَامِهِ فَهُوَ قَائِدُهُ وَ إِمَامُهُ يَحُلُّ حَيْثُ حَلَّ ثَقَلُهُ وَ يَنْزِلُ حَيْثُ كَانَ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۷.</ref>. | |||
او [[انسان]] ممتاز و [[برتری]] است که گنجینه [[رسالت]] و [[دین خدا]] و نگه دارنده [[زمین]]، و خود ملتزم به عدالت است؛ و نخستین گام او در [[راه]] عدالت، اجتناب از [[هواپرستی]] و [[تمایلات]] شخصی است او چهره [[حق]] را آن چنان توصیف می‌کند که هست؛ و خود بدان عمل می‌کند و همه هدف‌های خیر، موردنظر و مقصد اوست و هر کجا [[گمان]] خیری می‌رود وی در تعقیب آن است. خود را در [[اختیار]] [[کتاب خدا]] نهاده و آن را [[پیشوا]] و امامش قرار داده و هرکجا که [[قرآن]] امر می‌کند او در آنجا فرود می‌آید و آنجا که قرآن مأوی می‌گیرد و نیز [[منزل]] می‌گزیند.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]] و [[ابراهیم موسی‌زاده|موسی‌زاده، ابراهیم]]، [[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]، ص ۱۲۱.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||