سلطان محمد گنابادی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<onlyinclude> | <onlyinclude> | ||
[[پرونده:9030760879.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[سلطان محمد گنابادی]]]] | [[پرونده:9030760879.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[سلطان محمد گنابادی]]]] | ||
سلطان محمد گنابادی (متولد ۱۲۵۱ق بیدخت گناباد و متوفای ۱۳۲۷ ق گناباد)، از مشهورترین [[عارفان]] و [[اندیشمندان]] [[سلسله نعمت اللهیه]] می‌باشد که در بیست و هشتم [[جمادی الاولی]] [[سال]] ۱۲۵۱ق در بیدخت گناباد به [[دنیا]] آمد. وی پس از تحصیل مقدمات [[علوم دینی]] در [[شهر]] خود، در هفده سالگی به [[مشهد مقدس]] و در ادامه به [[عتبات عالیات]] [[سفر]] نمود و [[علوم فقهی]] و [[تفسیری]] را نزد استادان بزرگ حوزه‌های [[علوم اسلامی]] فرا گرفت و به درجه عالی [[اجتهاد]] رسید. سپس به [[ایران]] مراجعت کرد نزد [[حاج ملا هادی سبزواری]] به تحصیل [[حکمت]] مشغول شد و بر [[حکمت مشاء]] و [[متعالیه]] [[ملاصدرا]] [[تسلط]] یافت. پس از چندی به [[راهنمایی]] استاد خود، [[ملا هادی سبزواری]] به سلک ارادتمندان [[حاج محمد کاظم اصفهانی]] ملقب به «[[سعادت علیشاه]]» درآمد و بعداً به مقام جانشینی او در سلسله نعمت اللهیه رسید. سرانجام در سال ۱۳۲۷ ق در شهر [[گناباد]] [[وفات]] کرد. آرامگاه او در این شهر [[زیارتگاه]] مردم است. از آثار اوست: ''«[[سعادتنامه]]»''، ''«[[مجمع السعادات]]»''، ''«[[تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده (کتاب)|تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده]]»''، ''«[[ولایت نامه]]»'' و ''«[[بشارة المؤمنین]]»''. | |||
</onlyinclude> | </onlyinclude> | ||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۴۸
سلطان محمد گنابادی (متولد ۱۲۵۱ق بیدخت گناباد و متوفای ۱۳۲۷ ق گناباد)، از مشهورترین عارفان و اندیشمندان سلسله نعمت اللهیه می‌باشد که در بیست و هشتم جمادی الاولی سال ۱۲۵۱ق در بیدخت گناباد به دنیا آمد. وی پس از تحصیل مقدمات علوم دینی در شهر خود، در هفده سالگی به مشهد مقدس و در ادامه به عتبات عالیات سفر نمود و علوم فقهی و تفسیری را نزد استادان بزرگ حوزه‌های علوم اسلامی فرا گرفت و به درجه عالی اجتهاد رسید. سپس به ایران مراجعت کرد نزد حاج ملا هادی سبزواری به تحصیل حکمت مشغول شد و بر حکمت مشاء و متعالیه ملاصدرا تسلط یافت. پس از چندی به راهنمایی استاد خود، ملا هادی سبزواری به سلک ارادتمندان حاج محمد کاظم اصفهانی ملقب به «سعادت علیشاه» درآمد و بعداً به مقام جانشینی او در سلسله نعمت اللهیه رسید. سرانجام در سال ۱۳۲۷ ق در شهر گناباد وفات کرد. آرامگاه او در این شهر زیارتگاه مردم است. از آثار اوست: «سعادتنامه»، «مجمع السعادات»، «تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده»، «ولایت نامه» و «بشارة المؤمنین».