محبت اهل بیت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}}))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}}))
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[محبت اهل بیت]] است. "'''[[محبت اهل بیت]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[محبت اهل بیت]] است. "'''[[محبت اهل بیت]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

نسخهٔ ‏۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۴

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون محبت اهل بیت است. "محبت اهل بیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام حسین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

محبّت، دوست داشتن و عشق ورزیدن، به زندگی انسان جهت می‌دهد و اگر این علاقه و محبّت، به انسان‌های پاک و والا باشد، بیمه کنندۀ انسان از کشش‌های انحرافی است. خداوند، دوستی و مودّت خاندان پیامبر(ص) را در قرآن، اجر رسالت آن حضرت قرار داده و واجب ساخته است: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[۱].

این محبّت، به محبّت الهی بر می‌گردد: «مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ»[۲]. دوستدار این خانواده، دوستدار خداست و دشمنان آنان، دشمن خدایند. تأکید به دوست داشتن اهل بیت، استفاده از اهرمی نیرومند در جهت سازندگی انسان و حرکت تربیتی و اجتماعی اوست. آنکه طعم محبت اهل بیت را بچشد، محبّت‌های دیگر برایش جذّاب نیست. رشتۀ محبّت این دودمان، تا درون خانه‌های شیعیان کشیده شده و همه جا را روشن و گرم می‌سازد. اتصال به این رشتۀ محبّت، مایۀ گرمی جان و روشنایی دل است و محبّ آنان، محبوب خدا می‌شود. محبّت حسین(ع) در این میان، ویژگی خاصّی دارد.

پیامبر خدا(ص) فرمود: «حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ الله مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً»[۳]. و دربارۀ حسن و حسین(ع) و ثمرۀ دوستی و محبت این دو ریحانۀ رسول، فرمود: «مَنْ أَحَبَّ هَذَيْنِ الْغُلاَمَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ»[۴]. هر کس این دو نوجوان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، روز قیامت در رتبۀ من همراهم خواهد بود. این کشش قلبی نسبت به سید الشهدا(ع) را خداوند در دل‌ها قرار داده و غم شهادتش هم بزرگ‌ترین غم‌هاست و سوز آن هرگز فرو نمی‌نشیند. رسول خدا(ص) فرمود: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً»[۵]. محبت اهل بیت و عشق به ابا عبدالله(ع) هم در دنیا رشد دهنده و کمال‌آفرین است، هم در آخرت نجات‌بخش است[۶].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.
  2. زیارت جامعه کبیره.
  3. حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۹۴.
  4. سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۷.
  5. جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.
  6. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۳۳.