عذاب در معارف دعا و زیارات

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث عذاب است. "عذاب" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عذاب در قرآن - عذاب در حدیث - عذاب در نهج البلاغه - عذاب در کلام اسلامی - عذاب در عرفان اسلامی - عذاب در معارف دعا و زیارات - عذاب در معارف و سیره سجادی - عذاب در معارف و سیره رضوی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل عذاب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

عذاب عبارت است از: عقوبت، مشقت، شکنجه، آزار، گرسنگی شدید و منع از آسایش و راحتی دیگری. می‌دانیم که انسان به دلیل عقل و اختیارش، مسئول باورها و کارهای خویش است و خداوند به او در برابر باورها و کارهای نیک وی پاداش، و در برابر باورها و کارهای بد او کیفر و عذاب می‌دهد. قرآن می‌فرماید: ﴿وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُهِينٌ﴾

سخنان امام سجاد(ع) در صحیفه سجادیه درباره عذاب پیرامون مسائل زیر است:

1. عذاب الهی نتیجه عمل خود انسان است: «إِنْ تُعَذِّبْ فَأَنَا الظَّالِمُ‏»؛ «اگر مرا عذاب کنی سزای من است که من ستمگرم و تباهکارم و گنه‌کارم و مقصرم و سهل‌انگارم و غافل از بهره خویشم»!
2. عذاب خداوند بر اساس عدل است و خداوند هرگز کسی را به ظلم و ستم عذاب نمی‌کند و اگر مشیت تو بر آن قرار گیرد و ما را عقوبت کنی، از عدل توست.
3. کسی را یارای برطرف کردن عذاب الهی نیست: «اگر عذابم کنی چه کسی بر من رحمت آورد و اگر هلاکم کنی چه کسی به دفاع از بنده‌ات در برابر تو یارای ایستادنش باشد»؟
4. عذاب خداوند گوناگون و سخت است: «چنین کسی (که از خدا رو گردانده) چه عذاب‌های گونه‌گون که خواهد چشید و چه زمان‌های دراز که در وادی عِقاب تو سرگردان خواهد ماند و میان او و سرآمدن اندوهش چه فاصله‌ای بعید است و به رهایی از تنگناهایی که در آن افتاده هیچ امیدش نیست».
5. درخواست آن حضرت از خدای متعال برای نجات از عذاب الهی: «وَ أَسْأَلُكَ أَمْناً مِنْ عَذَابِكَ‏، فَصَلِ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ آمِنِّي»؛ «از تو خواهم که مرا از عذاب خود در امان داری پس بر محمد و آلش درود بفرست و مرا امان ده». امام در مناجاتی عاشقانه چنین می‌گوید: «ای خداوند بر من رحم کن که من مردی حقیرم و کم‌ارج. عذاب کردن من به قدر ذره‌ای هم به عظمت پادشاهی‌ات نخواهد افزود و اگر می‌دانستم که عذاب من به عظمت پادشاهی‌ات خواهد افزود از تو می‌خواستم که مرا به تحمل آن شکیبایی دهی».
6. درخواست نزول عذاب بر سر دشمنان: «بار خدایا لشکری از ملائکه خود همراه خشم و عذاب خود بر سرشان (مشرکان و کافران) فرست، آن‌سان که در جنگ بدر فرستادی تا رگ حیاتشان قطع کنی و.»...

منابع

1. شیرزاد، امیر، مقاله «عذاب»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس