نفی محل حوادث بودن خداوند: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==جستارهای وابسته== +== جستارهای وابسته ==)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
*یکی از مسائل [[فلسفه]] و [[علم کلام]] است. [[متکلمان]] [[مسلمان]] معتقدند که نمیتوان [[ذات خداوند]] را محل حوادث دانست و محال است که حوادث به ذات او [[قائم]] باشند؛ زیرا [[قیام]] حوادث به ذات، مستلزم تغییر در ذات است. [[خداوند]] [[واجب]] الوجود است، و [[واجب]] الوجود آن است که همه [[شئون]] و کمالاتش را یکباره دارا است. موجودی را که در حال تغییر و [[تکامل]] است، نمیتوان [[واجب]] الوجود دانست. [[وجوب]] وجود، ملازم فعلیت و مناقض تدریج است<ref>الالهیات، ۲/ ۱۲۱ و ۱۲۲؛ تجرید الاعتقاد، ۱۸۰؛ ارشاد الطالبین، ۲۳۲.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 451.</ref>. | *یکی از مسائل [[فلسفه]] و [[علم کلام]] است. [[متکلمان]] [[مسلمان]] معتقدند که نمیتوان [[ذات خداوند]] را محل حوادث دانست و محال است که حوادث به ذات او [[قائم]] باشند؛ زیرا [[قیام]] حوادث به ذات، مستلزم تغییر در ذات است. [[خداوند]] [[واجب]] الوجود است، و [[واجب]] الوجود آن است که همه [[شئون]] و کمالاتش را یکباره دارا است. موجودی را که در حال تغییر و [[تکامل]] است، نمیتوان [[واجب]] الوجود دانست. [[وجوب]] وجود، ملازم فعلیت و مناقض تدریج است<ref>الالهیات، ۲/ ۱۲۱ و ۱۲۲؛ تجرید الاعتقاد، ۱۸۰؛ ارشاد الطالبین، ۲۳۲.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 451.</ref>. | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | * [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] |
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۴:۴۴
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
نفی محل حوادث بودن خداوند در قرآن - نفی محل حوادث بودن خداوند در حدیث - نفی محل حوادث بودن خداوند در نهج البلاغه - نفی محل حوادث بودن خداوند در کلام اسلامی - نفی محل حوادث بودن خداوند در عرفان اسلامی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل نفی محل حوادث بودن خداوند (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- یکی از مسائل فلسفه و علم کلام است. متکلمان مسلمان معتقدند که نمیتوان ذات خداوند را محل حوادث دانست و محال است که حوادث به ذات او قائم باشند؛ زیرا قیام حوادث به ذات، مستلزم تغییر در ذات است. خداوند واجب الوجود است، و واجب الوجود آن است که همه شئون و کمالاتش را یکباره دارا است. موجودی را که در حال تغییر و تکامل است، نمیتوان واجب الوجود دانست. وجوب وجود، ملازم فعلیت و مناقض تدریج است[۱][۲].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ الالهیات، ۲/ ۱۲۱ و ۱۲۲؛ تجرید الاعتقاد، ۱۸۰؛ ارشاد الطالبین، ۲۳۲.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 451.