یوسف بن ابراهیم برم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «==مقدمه== یوسف بن ابراهیم مشهور به بَرْم<ref>برم به فتح اول و سکون دوم، به معنا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[یوسف بن ابراهیم برم در تاریخ اسلامی]]</div>
==مقدمه==
==مقدمه==
[[یوسف بن ابراهیم]] مشهور به بَرْم<ref>برم به فتح اول و سکون دوم، به معنای بخیل است. </ref> که از وابستگان ([[موالی]]) [[قبیله ثقیف]] بود<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹۷.</ref>، به [[سال ۱۶۰ ق]]. در [[اعتراض]] به [[رفتار]] [[خلیفه]] و به منظور [[امر به معروف و نهی از منکر]] [[قیام]] کرد و [[مردم]] [[خراسان]] را به [[پیروی]] از خود فرا خواند. یوسف بسیار زود بر پوشنگ، مروالرود و [[طالقان]]<ref>سرزمینی است در خراسان میان مرو الرود و بلخ که دارای آب و سبزه زار‌های بسیار است (معجم البلدان، ج۴، ص۷).</ref>دست یافت<ref>الکامل، ج۶، ص۴۳.</ref>. عده‌ای از مردم سغد و فرغانه و بخارا نیز به [[دعوت]] وی پیوستند. [[مهدی یزید بن مزید شیبانی]] را به [[جنگ]] وی گسیل کرد. یزید پس از چند [[نبرد]] سخت، یوسف را [[شکست]] داد و سپاهیانش را [[امان]] بخشید و او را که تنها مانده بود، به [[اسارت]] درآورد و نزد [[مهدی]] فرستاد. [[خلیفه]] [[فرمان]] داد تا دست و پای یوسف را قطع کردند و [[جسد]] او را به دار آویختند<ref>البلدان، ص۸۱؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹۷.</ref>.<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۴۵.</ref>.
[[یوسف بن ابراهیم]] مشهور به بَرْم<ref>برم به فتح اول و سکون دوم، به معنای بخیل است. </ref> که از وابستگان ([[موالی]]) [[قبیله ثقیف]] بود<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹۷.</ref>، به [[سال ۱۶۰ ق]]. در [[اعتراض]] به [[رفتار]] [[خلیفه]] و به منظور [[امر به معروف و نهی از منکر]] [[قیام]] کرد و [[مردم]] [[خراسان]] را به [[پیروی]] از خود فرا خواند. یوسف بسیار زود بر پوشنگ، مروالرود و [[طالقان]]<ref>سرزمینی است در خراسان میان مرو الرود و بلخ که دارای آب و سبزه زار‌های بسیار است (معجم البلدان، ج۴، ص۷).</ref>دست یافت<ref>الکامل، ج۶، ص۴۳.</ref>. عده‌ای از مردم سغد و فرغانه و بخارا نیز به [[دعوت]] وی پیوستند. [[مهدی یزید بن مزید شیبانی]] را به [[جنگ]] وی گسیل کرد. یزید پس از چند [[نبرد]] سخت، یوسف را [[شکست]] داد و سپاهیانش را [[امان]] بخشید و او را که تنها مانده بود، به [[اسارت]] درآورد و نزد [[مهدی]] فرستاد. [[خلیفه]] [[فرمان]] داد تا دست و پای یوسف را قطع کردند و [[جسد]] او را به دار آویختند<ref>البلدان، ص۸۱؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹۷.</ref>.<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۴۵.</ref>.
== جستارهای وابسته ==
==منابع==
{{منابع}}
# [[پرونده:IM009737.jpg|22px]] [[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|'''تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه''']]
{{پایان منابع}}
==پانویس==
{{پانویس}}
[[رده:یوسف بن ابراهیم برم]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]

نسخهٔ ‏۲۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۲۳

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

یوسف بن ابراهیم مشهور به بَرْم[۱] که از وابستگان (موالی) قبیله ثقیف بود[۲]، به سال ۱۶۰ ق. در اعتراض به رفتار خلیفه و به منظور امر به معروف و نهی از منکر قیام کرد و مردم خراسان را به پیروی از خود فرا خواند. یوسف بسیار زود بر پوشنگ، مروالرود و طالقان[۳]دست یافت[۴]. عده‌ای از مردم سغد و فرغانه و بخارا نیز به دعوت وی پیوستند. مهدی یزید بن مزید شیبانی را به جنگ وی گسیل کرد. یزید پس از چند نبرد سخت، یوسف را شکست داد و سپاهیانش را امان بخشید و او را که تنها مانده بود، به اسارت درآورد و نزد مهدی فرستاد. خلیفه فرمان داد تا دست و پای یوسف را قطع کردند و جسد او را به دار آویختند[۵].[۶].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. برم به فتح اول و سکون دوم، به معنای بخیل است.
  2. تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹۷.
  3. سرزمینی است در خراسان میان مرو الرود و بلخ که دارای آب و سبزه زار‌های بسیار است (معجم البلدان، ج۴، ص۷).
  4. الکامل، ج۶، ص۴۳.
  5. البلدان، ص۸۱؛ تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۳۹۷.
  6. خضری، سید احمد رضا، تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه ص ۴۵.