ابواسحاق نوبختی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابواسحاق اسماعیل بن اسحاق بن ابی‌سهل نوبختی فارسی]] از مشهورترین پسران ابوسهل است که [[اخبار]] او با ابونواس مشهور بوده و این شاعر او را هجوهایی گفته است، هر چند که اسماعیل در [[حقّ]] او [[اکرام]] و مهمان نوازی‌هایی داشته است. از پسران ابوسهل کسی که بیش از همه به ابونواس [[خدمت]] کرده و اشعار او را ضبط و برای دیگران [[روایت]] نموده، همین اسماعیل است. [[حمزه اصفهانی]] با چند واسطه از او اخبار ابونواس را نقل نموده است. [[ابوالحسن یوسف بن ابراهیم]] کاتب از [[شاگردان]] [[نوبختی]] بود و در سال | [[ابواسحاق اسماعیل بن اسحاق بن ابی‌سهل نوبختی فارسی]] از مشهورترین پسران [[ابوسهل نوبختی]] است که [[اخبار]] او با [[ابونواس]] مشهور بوده و این [[شاعر]] او را هجوهایی گفته است، هر چند که اسماعیل در [[حقّ]] او [[اکرام]] و مهمان نوازی‌هایی داشته است. از پسران ابوسهل کسی که بیش از همه به ابونواس [[خدمت]] کرده و اشعار او را ضبط و برای دیگران [[روایت]] نموده، همین اسماعیل است. [[حمزه اصفهانی]] با چند واسطه از او اخبار ابونواس را نقل نموده است. [[ابوالحسن]] [[یوسف بن ابراهیم]] کاتب از [[شاگردان]] [[نوبختی]] بود و در سال ۲۲۵ه در [[دمشق]] از وی روایت می‌‌کرد. | ||
نوبختی در دستگاه [[مأمون عباسی]] جزء ندما و ادبای وی بود<ref>خاندان نوبختی، ص۱۵ ـ ۱۸.</ref> و از بزرگان عصر خویش شمرده می‌‌شد. جدش ابوسهل در [[خزانه]] [[هارون | ابواسحاق نوبختی در دستگاه [[مأمون عباسی]] جزء ندما و ادبای وی بود<ref>خاندان نوبختی، ص۱۵ ـ ۱۸.</ref> و از بزرگان عصر خویش شمرده می‌‌شد. جدش ابوسهل در [[خزانه]] [[هارون عباسی]] بود. برادرش [[یعقوب بن اسحاق بن ابی‌سهل نوبختی|یعقوب]] از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}}، و فرزندش «[[اسحاق بن اسماعیل بن اسحاق بن ابی‌سهل نوبختی|اسحاق]]» از [[اصحاب امام هادی]]{{ع}} به شمار می‌‌رفت و خود اسماعیل فردی [[فاضل]]، [[متکلم]] و از بزرگان [[امامیه]] بود و در [[علم کلام]] کتابی تحت عنوان [[الیاقوت فی علم الکلام]] تألیف کرد. [[علامه حلی]] در کتاب [[انوار الملکوت فی شرح الیاقوت]]، و نیز [[عبدالحمید بن ابی الحدید معتزلی]] در کتاب [[فص الیاقوت]] آن را شرح نمودند.<ref>تأسیس الشیعه، ص۳۶۴ ـ ۳۶۶.</ref> | ||
به گفته [[طبری]]، وقتی [[واثق]] به سال | به گفته [[طبری]]، وقتی [[واثق عباسی]] به سال ۲۳۲ه در حال [[احتضار]] بود، گروهی از اطبا و [[منجمان]] از جمله [[اسماعیل بن ابی سهل بن نوبخت]] در کنار او حاضر بودند،<ref>تاریخ الطبری، ج۹، ص۱۵۱.</ref> بنابر این اسماعیل در این سال در قید [[حیات]] بود.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۱۸۹.</ref> | ||
==جستارهای وابسته== | == جستارهای وابسته == | ||
* [[خاندان نوبختی]] | * [[خاندان نوبختی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۰۷
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
آشنایی اجمالی
ابواسحاق اسماعیل بن اسحاق بن ابی‌سهل نوبختی فارسی از مشهورترین پسران ابوسهل نوبختی است که اخبار او با ابونواس مشهور بوده و این شاعر او را هجوهایی گفته است، هر چند که اسماعیل در حقّ او اکرام و مهمان نوازی‌هایی داشته است. از پسران ابوسهل کسی که بیش از همه به ابونواس خدمت کرده و اشعار او را ضبط و برای دیگران روایت نموده، همین اسماعیل است. حمزه اصفهانی با چند واسطه از او اخبار ابونواس را نقل نموده است. ابوالحسن یوسف بن ابراهیم کاتب از شاگردان نوبختی بود و در سال ۲۲۵ه در دمشق از وی روایت می‌‌کرد.
ابواسحاق نوبختی در دستگاه مأمون عباسی جزء ندما و ادبای وی بود[۱] و از بزرگان عصر خویش شمرده می‌‌شد. جدش ابوسهل در خزانه هارون عباسی بود. برادرش یعقوب از اصحاب امام رضا(ع)، و فرزندش «اسحاق» از اصحاب امام هادی(ع) به شمار می‌‌رفت و خود اسماعیل فردی فاضل، متکلم و از بزرگان امامیه بود و در علم کلام کتابی تحت عنوان الیاقوت فی علم الکلام تألیف کرد. علامه حلی در کتاب انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، و نیز عبدالحمید بن ابی الحدید معتزلی در کتاب فص الیاقوت آن را شرح نمودند.[۲]
به گفته طبری، وقتی واثق عباسی به سال ۲۳۲ه در حال احتضار بود، گروهی از اطبا و منجمان از جمله اسماعیل بن ابی سهل بن نوبخت در کنار او حاضر بودند،[۳] بنابر این اسماعیل در این سال در قید حیات بود.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ خاندان نوبختی، ص۱۵ ـ ۱۸.
- ↑ تأسیس الشیعه، ص۳۶۴ ـ ۳۶۶.
- ↑ تاریخ الطبری، ج۹، ص۱۵۱.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۸۹.