اصرم شقری: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[اصرم شقری در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
وی از تیره شقره، از [[قبیله]] [[تمیم]]، و نامش [[حارث بن تمیم]]<ref>خلیفة بن خیاط، ص۸۸.</ref> یا [[معاویة بن حارث]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۲.</ref> بوده است. [[صحابی]] بودن اصرم تنها از طریق روایتی ثابت شده که عموزاده‌اش، [[اسامة بن أخدری شقری]] نقل کرده است. در این [[روایت]] آمده که وفدی از تیره شقره برای [[پذیرش اسلام]] [[خدمت]] [[رسول خدا]]{{صل}} آمد. از جمله این افراد، اصرم شقری بود که مرد تنومندی بود. او به [[پیامبر]] گفت: [[غلام]] سیاه [[حبشی]] خریده‌ام و از شما می‌خواهم برایش نامی [[انتخاب]] و او را [[دعا]] فرمایی. رسول خدا{{صل}} فرمود: نام خودت چیست؟ گفت: اصرم ([[زمین]] بی‌حاصل). آن [[حضرت]] فرمود: نامت زرعه (زمین حاصل‌خیز) باشد. آنگاه فرمود: این غلام را برای چه کاری خریده‌ای؟ گفت: برای [[چوپانی]]. پیامبر نامش را [[عاصم]] نهاد و در حالی که دستش را گرفته بود، در [[حق]] غلام دعا کرد<ref>خلیفة بن خیاط، ص۸۸؛ ابن سعد، ج۷، ص۵۵؛ طبرانی، ج۱، ص۱۹۶؛ ابونعیم، ج۱، ص۲۲۹ و ۳۴۵؛ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۲۷؛ حاکم، ج۴، ص۲۷۶؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۲؛ ذهبی، ج۱، ص۲۴؛ مزی، ج۲، ص۳۳۲؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۰۱ و ۲۰۲؛ صفدی، ج۹، ص۲۸۴.</ref>. [[ابن سعد]]<ref>ابن سعد، ج۷، ص۵۵.</ref> او را در شمار [[اصحاب]] ساکن [[بصره]] نام برده است.<ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اصرم شقری»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۰۳-۱۰۴.</ref> | وی از تیره شقره، از [[قبیله]] [[تمیم]]، و نامش [[حارث بن تمیم]]<ref>خلیفة بن خیاط، ص۸۸.</ref> یا [[معاویة بن حارث]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۲.</ref> بوده است. [[صحابی]] بودن اصرم تنها از طریق روایتی ثابت شده که عموزاده‌اش، [[اسامة بن أخدری شقری]] نقل کرده است. در این [[روایت]] آمده که وفدی از تیره شقره برای [[پذیرش اسلام]] [[خدمت]] [[رسول خدا]] {{صل}} آمد. از جمله این افراد، اصرم شقری بود که مرد تنومندی بود. او به [[پیامبر]] گفت: [[غلام]] سیاه [[حبشی]] خریده‌ام و از شما می‌خواهم برایش نامی [[انتخاب]] و او را [[دعا]] فرمایی. رسول خدا {{صل}} فرمود: نام خودت چیست؟ گفت: اصرم ([[زمین]] بی‌حاصل). آن [[حضرت]] فرمود: نامت زرعه (زمین حاصل‌خیز) باشد. آنگاه فرمود: این غلام را برای چه کاری خریده‌ای؟ گفت: برای [[چوپانی]]. پیامبر نامش را [[عاصم]] نهاد و در حالی که دستش را گرفته بود، در [[حق]] غلام دعا کرد<ref>خلیفة بن خیاط، ص۸۸؛ ابن سعد، ج۷، ص۵۵؛ طبرانی، ج۱، ص۱۹۶؛ ابونعیم، ج۱، ص۲۲۹ و ۳۴۵؛ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۲۷؛ حاکم، ج۴، ص۲۷۶؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۲؛ ذهبی، ج۱، ص۲۴؛ مزی، ج۲، ص۳۳۲؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۰۱ و ۲۰۲؛ صفدی، ج۹، ص۲۸۴.</ref>. [[ابن سعد]]<ref>ابن سعد، ج۷، ص۵۵.</ref> او را در شمار [[اصحاب]] ساکن [[بصره]] نام برده است.<ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اصرم شقری»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۰۳-۱۰۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۶
اصرم شقری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اصرم شقری در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
وی از تیره شقره، از قبیله تمیم، و نامش حارث بن تمیم[۱] یا معاویة بن حارث[۲] بوده است. صحابی بودن اصرم تنها از طریق روایتی ثابت شده که عموزاده‌اش، اسامة بن أخدری شقری نقل کرده است. در این روایت آمده که وفدی از تیره شقره برای پذیرش اسلام خدمت رسول خدا (ص) آمد. از جمله این افراد، اصرم شقری بود که مرد تنومندی بود. او به پیامبر گفت: غلام سیاه حبشی خریده‌ام و از شما می‌خواهم برایش نامی انتخاب و او را دعا فرمایی. رسول خدا (ص) فرمود: نام خودت چیست؟ گفت: اصرم (زمین بی‌حاصل). آن حضرت فرمود: نامت زرعه (زمین حاصل‌خیز) باشد. آنگاه فرمود: این غلام را برای چه کاری خریده‌ای؟ گفت: برای چوپانی. پیامبر نامش را عاصم نهاد و در حالی که دستش را گرفته بود، در حق غلام دعا کرد[۳]. ابن سعد[۴] او را در شمار اصحاب ساکن بصره نام برده است.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ خلیفة بن خیاط، ص۸۸.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۲.
- ↑ خلیفة بن خیاط، ص۸۸؛ ابن سعد، ج۷، ص۵۵؛ طبرانی، ج۱، ص۱۹۶؛ ابونعیم، ج۱، ص۲۲۹ و ۳۴۵؛ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۲۷؛ حاکم، ج۴، ص۲۷۶؛ ابن اثیر، ج۱، ص۲۵۲؛ ذهبی، ج۱، ص۲۴؛ مزی، ج۲، ص۳۳۲؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۰۱ و ۲۰۲؛ صفدی، ج۹، ص۲۸۴.
- ↑ ابن سعد، ج۷، ص۵۵.
- ↑ هدایت‌پناه، محمد رضا، مقاله «اصرم شقری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۰۳-۱۰۴.