ام حکم بنت ابی سفیان: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ام حکم بنت ابی سفیان در قرآن | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ام حکم بنت ابی سفیان در قرآن]] | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
وی و ۵ [[زن]] دیگر به نام‌های [[فاطمه دختر ابی‌امیه]] و [[ام‌کلثوم]] ([[همسران]] [[عمر]])، [[بروع دختر عقبه|بَرْوَع دختر عُقْبَه]]، [[عبده دختر عبدالعزی|عَبدَه دختر عبدالعزّی]] و هنده دختر ابوجهل هنگام [[مهاجرت]] شوهرانشان به [[مدینه]] از [[همراهی]] آنان سر باز زدند، ازاین‌رو <ref>المحبر، ص ۴۳۲ ـ ۴۳۳؛ روض‌الجنان، ج ۱۹، ص ۱۶۸.</ref> [[همسر]] [[ام‌حکم]] ([[عیاض بن غنم فهری|عِیاض بن غَنْم فِهری]]) وی را به سبب بقای بر [[کفر]] یا [[ارتداد]] [[طلاق]] داد.<ref>المغازی، ج ۲، ص ۶۳۳.</ref> او سپس با [[عبدالله بن عثمان ثقفی]] [[ازدواج]] کرد و به [[طائف]] رفت و پس از اینکه شوهرش در [[حمله]] [[مسلمانان]] به طائف در [[سال نهم هجری]] کشته شد<ref>المحبر، ص ۱۰۵؛ تفسیر ابن ابی حاتم، ج ۱۰، ص ۳۳۵۰.</ref> به [[اسلام]] گروید و با [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[بیعت]] کرد.<ref>تفسیر ابن ابی حاتم، ج ۱۰، ص ۳۳۵۰؛ تاریخ دمشق، ج۷۰، ص ۲۱۹.</ref> برخی اسلام وی را هنگام [[فتح مکّه]] ([[سال هشتم هجری]]) دانسته‌اند<ref>تاریخ دمشق، ج ۷۰، ص ۲۱۹.</ref> که باتوجّه به [[مرگ]] همسر او در محاصره طائف، درست نمی‌نماید. امّ‌حکم در [[زمان]] [[حکومت]] برادرش [[معاویه]] به [[شام]] رفت. وی از همسر دومش [[فرزندی]] داشت که به [[عبدالرحمن بن ام‌حکم]] [[شهرت]] یافت و از طرف معاویه به [[امارت کوفه]] و سپس [[مصر]] گمارده شد. امّ‌حکم در ماجرای [[اعتراض]] [[مصریان]] به فرزندش، در حضور معاویه و [[سفیر]] مصر، به شدت از پسرش [[دفاع]] کرد. [[سفیر]] مصر به امّ حکم گفت: به [[خدا]] [[سوگند]] نه ازدواجت [[میمون]] بود و نه فرزندت نجیب.<ref>تاریخ طبری، ج ۳، ص ۲۵۳ ـ ۲۵۴.</ref> امّ حکم را از [[راویان]] طبقه دوم [[تابعان]] شام برشمرده‌اند <ref>اعلام النساء، ج ۱، ص ۲۷۹.</ref><ref>[[مرتضی اورعی|اورعی، مرتضی]]، [[ام حکم بنت ابی سفیان (مقاله)|مقاله «ام حکم بنت ابی سفیان»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، | وی و ۵ [[زن]] دیگر به نام‌های [[فاطمه دختر ابی‌امیه]] و [[ام‌کلثوم]] ([[همسران]] [[عمر]])، [[بروع دختر عقبه|بَرْوَع دختر عُقْبَه]]، [[عبده دختر عبدالعزی|عَبدَه دختر عبدالعزّی]] و هنده دختر ابوجهل هنگام [[مهاجرت]] شوهرانشان به [[مدینه]] از [[همراهی]] آنان سر باز زدند، ازاین‌رو <ref>المحبر، ص ۴۳۲ ـ ۴۳۳؛ روض‌الجنان، ج ۱۹، ص ۱۶۸.</ref> [[همسر]] [[ام‌حکم]] ([[عیاض بن غنم فهری|عِیاض بن غَنْم فِهری]]) وی را به سبب بقای بر [[کفر]] یا [[ارتداد]] [[طلاق]] داد.<ref>المغازی، ج ۲، ص ۶۳۳.</ref> او سپس با [[عبدالله بن عثمان ثقفی]] [[ازدواج]] کرد و به [[طائف]] رفت و پس از اینکه شوهرش در [[حمله]] [[مسلمانان]] به طائف در [[سال نهم هجری]] کشته شد<ref>المحبر، ص ۱۰۵؛ تفسیر ابن ابی حاتم، ج ۱۰، ص ۳۳۵۰.</ref> به [[اسلام]] گروید و با [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[بیعت]] کرد.<ref>تفسیر ابن ابی حاتم، ج ۱۰، ص ۳۳۵۰؛ تاریخ دمشق، ج۷۰، ص ۲۱۹.</ref> برخی اسلام وی را هنگام [[فتح مکّه]] ([[سال هشتم هجری]]) دانسته‌اند<ref>تاریخ دمشق، ج ۷۰، ص ۲۱۹.</ref> که باتوجّه به [[مرگ]] همسر او در محاصره طائف، درست نمی‌نماید. امّ‌حکم در [[زمان]] [[حکومت]] برادرش [[معاویه]] به [[شام]] رفت. وی از همسر دومش [[فرزندی]] داشت که به [[عبدالرحمن بن ام‌حکم]] [[شهرت]] یافت و از طرف معاویه به [[امارت کوفه]] و سپس [[مصر]] گمارده شد. امّ‌حکم در ماجرای [[اعتراض]] [[مصریان]] به فرزندش، در حضور معاویه و [[سفیر]] مصر، به شدت از پسرش [[دفاع]] کرد. [[سفیر]] مصر به امّ حکم گفت: به [[خدا]] [[سوگند]] نه ازدواجت [[میمون]] بود و نه فرزندت نجیب.<ref>تاریخ طبری، ج ۳، ص ۲۵۳ ـ ۲۵۴.</ref> امّ حکم را از [[راویان]] طبقه دوم [[تابعان]] شام برشمرده‌اند <ref>اعلام النساء، ج ۱، ص ۲۷۹.</ref><ref>[[مرتضی اورعی|اورعی، مرتضی]]، [[ام حکم بنت ابی سفیان (مقاله)|مقاله «ام حکم بنت ابی سفیان»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۴، ص 297-298.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۲۰: | خط ۱۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۶
ام حکم بنت ابی سفیان از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ام حکم بنت ابی سفیان در قرآن - پرسش مرتبط نداردمقدمه
وی و ۵ زن دیگر به نام‌های فاطمه دختر ابی‌امیه و ام‌کلثوم (همسران عمر)، بَرْوَع دختر عُقْبَه، عَبدَه دختر عبدالعزّی و هنده دختر ابوجهل هنگام مهاجرت شوهرانشان به مدینه از همراهی آنان سر باز زدند، ازاین‌رو [۱] همسر ام‌حکم (عِیاض بن غَنْم فِهری) وی را به سبب بقای بر کفر یا ارتداد طلاق داد.[۲] او سپس با عبدالله بن عثمان ثقفی ازدواج کرد و به طائف رفت و پس از اینکه شوهرش در حمله مسلمانان به طائف در سال نهم هجری کشته شد[۳] به اسلام گروید و با پیامبر اکرم (ص) بیعت کرد.[۴] برخی اسلام وی را هنگام فتح مکّه (سال هشتم هجری) دانسته‌اند[۵] که باتوجّه به مرگ همسر او در محاصره طائف، درست نمی‌نماید. امّ‌حکم در زمان حکومت برادرش معاویه به شام رفت. وی از همسر دومش فرزندی داشت که به عبدالرحمن بن ام‌حکم شهرت یافت و از طرف معاویه به امارت کوفه و سپس مصر گمارده شد. امّ‌حکم در ماجرای اعتراض مصریان به فرزندش، در حضور معاویه و سفیر مصر، به شدت از پسرش دفاع کرد. سفیر مصر به امّ حکم گفت: به خدا سوگند نه ازدواجت میمون بود و نه فرزندت نجیب.[۶] امّ حکم را از راویان طبقه دوم تابعان شام برشمرده‌اند [۷][۸]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ المحبر، ص ۴۳۲ ـ ۴۳۳؛ روض‌الجنان، ج ۱۹، ص ۱۶۸.
- ↑ المغازی، ج ۲، ص ۶۳۳.
- ↑ المحبر، ص ۱۰۵؛ تفسیر ابن ابی حاتم، ج ۱۰، ص ۳۳۵۰.
- ↑ تفسیر ابن ابی حاتم، ج ۱۰، ص ۳۳۵۰؛ تاریخ دمشق، ج۷۰، ص ۲۱۹.
- ↑ تاریخ دمشق، ج ۷۰، ص ۲۱۹.
- ↑ تاریخ طبری، ج ۳، ص ۲۵۳ ـ ۲۵۴.
- ↑ اعلام النساء، ج ۱، ص ۲۷۹.
- ↑ اورعی، مرتضی، مقاله «ام حکم بنت ابی سفیان»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۴، ص 297-298.