ذلت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = ذلت | | موضوع مرتبط = ذلت | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = ذلت | ||
| مداخل مرتبط = [[ذلت در قرآن | | مداخل مرتبط = [[ذلت در قرآن]] - [[ذلت در معارف دعا و زیارات]] - [[ذلت در معارف و سیره سجادی]] - [[ذلت در فقه سیاسی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
مقهور شدن<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۳۰.</ref>، [[احساس]] کوچکی و [[ضعف]] (در مقابل کسی که بالاتر و [[برتر]] است)<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۳۲۷.</ref>، [[خوار]] کردن، ناچاری و [[درماندگی]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۴.</ref>. اصل آن "ذلّ" به معنای افتادگی، نرمی و [[فروتنی]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۴۵.</ref> در مقابل عزّ ([[عزت]] و سربلندی). | |||
در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ}}<ref>«به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند؛ در برابر مؤمنان خاکسار و در برابر کافران دشوارند» سوره مائده، آیه ۵۴.</ref> [[خداوند]] جامعه‌ای را که مطلوب اوست، به اوصافی توصیف می‌کند. {{متن قرآن|أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ}} ([[فروتنی]] و [[نرمخویی]] با [[مؤمنان]]) از مهم‌ترین و اولین اوصاف این [[جامعه]] یا [[قوم]] است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۹۳-۳۹۴.</ref>. این صفت برای [[دولت‌ها]] و [[حکومت‌ها]] نیز سنجه‌ای برای [[میزان]] [[الهی]] بودن آنهاست<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص۲۹۰.</ref>. | |||
در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ}}<ref>«به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند؛ در برابر مؤمنان خاکسار و در برابر کافران دشوارند» سوره مائده، آیه ۵۴.</ref> [[خداوند]] جامعه‌ای را که مطلوب اوست، به اوصافی توصیف می‌کند. {{متن قرآن|أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ}} ([[فروتنی]] و [[نرمخویی]] با [[مؤمنان]]) از مهم‌ترین و اولین اوصاف این [[جامعه]] یا [[قوم]] است <ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۹۳-۳۹۴.</ref>. این صفت برای [[دولت‌ها]] و [[حکومت‌ها]] نیز سنجه‌ای برای [[میزان]] [[الهی]] بودن آنهاست | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۲۱: | خط ۱۹: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده:ذلت]] | [[رده:ذلت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ذلت است. ذلت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ذلت در قرآن - ذلت در معارف دعا و زیارات - ذلت در معارف و سیره سجادی - ذلت در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
مقهور شدن[۱]، احساس کوچکی و ضعف (در مقابل کسی که بالاتر و برتر است)[۲]، خوار کردن، ناچاری و درماندگی[۳]. اصل آن "ذلّ" به معنای افتادگی، نرمی و فروتنی[۴] در مقابل عزّ (عزت و سربلندی).
در آیه شریفه 
فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ
[۵] خداوند جامعه‌ای را که مطلوب اوست، به اوصافی توصیف می‌کند. أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ (فروتنی و نرمخویی با مؤمنان) از مهم‌ترین و اولین اوصاف این جامعه یا قوم است[۶]. این صفت برای دولت‌ها و حکومت‌ها نیز سنجه‌ای برای میزان الهی بودن آنهاست[۷].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۳۰.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۳۲۷.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۴.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۴۵.
- ↑ «به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند؛ در برابر مؤمنان خاکسار و در برابر کافران دشوارند» سوره مائده، آیه ۵۴.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۹۳-۳۹۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۲۹۰.