عطایا در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = عطایا | | موضوع مرتبط = عطایا | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = عطایا | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = [[عطایا در فقه سیاسی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
عطایا، جمع "عطیه" بخشش‌های [[حکومتی]] بود که [[خلفا]] اغلب، به فراخور حال [[مستمندان]]، به آنان اعطا می‌کردند. | عطایا، جمع "عطیه" بخشش‌های [[حکومتی]] بود که [[خلفا]] اغلب، به فراخور حال [[مستمندان]]، به آنان اعطا می‌کردند. | ||
برای نخستین بار [[عمر]] - [[خلیفه دوم]] - همه درآمدهایی که از طریق [[خراج]] [[زمین‌ها]] "مفتوحة العنوة" و امثال آن به دست می‌آمد، میان [[مسلمانان]]، بر حسب [[اختلاف]] | برای نخستین بار [[عمر]] - [[خلیفه دوم]] - همه درآمدهایی که از طریق [[خراج]] [[زمین‌ها]] "مفتوحة العنوة" و امثال آن به دست می‌آمد، میان [[مسلمانان]]، بر حسب [[اختلاف]] شؤون و سوابق افراد تقسیم می‌کرد و برای هر شخص، حقوقی مقرر کرده بود که مبلغ آن نسبت به افراد متفاوت بود<ref>النظم المالیه والاقتصادیه فی دولة الاسلامیه، ص۹۷؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۵۲؛ فتوح البلدان، ص۴۹۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۰۲؛ تاریخ الخلفا، ج۱، ص۱۴۳؛ کنزالعمال، ج۴، ص۵۵۵.</ref>. عطایا، خود اهرمی [[سیاسی]]، در جهت [[اطاعت]] متمردین محسوب می‌گردید؛ زیرا کسانی که از [[فرمان]] [[خلیفه]] سرباز می‌زدند و یا در [[جهاد]] شرکت نمی‌کردند از آن [[محروم]] می‌شدند<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۳۸.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات سیاسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث عطایا است. عطایا از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عطایا در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
عطایا، جمع "عطیه" بخشش‌های حکومتی بود که خلفا اغلب، به فراخور حال مستمندان، به آنان اعطا می‌کردند. برای نخستین بار عمر - خلیفه دوم - همه درآمدهایی که از طریق خراج زمین‌ها "مفتوحة العنوة" و امثال آن به دست می‌آمد، میان مسلمانان، بر حسب اختلاف شؤون و سوابق افراد تقسیم می‌کرد و برای هر شخص، حقوقی مقرر کرده بود که مبلغ آن نسبت به افراد متفاوت بود[۱]. عطایا، خود اهرمی سیاسی، در جهت اطاعت متمردین محسوب می‌گردید؛ زیرا کسانی که از فرمان خلیفه سرباز می‌زدند و یا در جهاد شرکت نمی‌کردند از آن محروم می‌شدند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ النظم المالیه والاقتصادیه فی دولة الاسلامیه، ص۹۷؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۵۲؛ فتوح البلدان، ص۴۹۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۰۲؛ تاریخ الخلفا، ج۱، ص۱۴۳؛ کنزالعمال، ج۴، ص۵۵۵.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۳۸.