آیه اطعام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = فضایل اهل بیت | ||
| عنوان مدخل = آیه اطعام | | عنوان مدخل = آیه اطعام | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
{{جعبه اطلاعات آیات نامدار | |||
| نام آیه = آیه اطعام | |||
| نام تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| متن آیه = وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا | |||
| معنی آیه = فرشتگان بر آنان که گفتند: پروردگار ما خداوند است سپس پایداری کردند، ... | |||
| شماره آیه = ۸ | |||
| نام سوره = انسان | |||
| شماره جزء = ۲۹ | |||
| نام‌های دیگر = هل أتی، دهر | |||
| شأن نزول = غذا دادن پنج تن آل عبا{{ع}} به فقیر و مسکین و یتیم | |||
| مصداق آیه = پنج تن آل عبا{{ع}} | |||
| دلالت آیه = {{فهرست جعبه | اخلاص اهل بیت{{ع}}| اطعام بر اساس حب اهل بیت به خدا}} | |||
| نتایج آیه = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
هشتمین [[آیه]] از [[سوره انسان]] که [[آیه]] [[اطعام]] نامیده می‌شود، درباره [[بخشش]] [[امام علی]] {{ع}} و خانواده‌اش نازل شده است. | |||
این آیه مربوط است به ماجرای غذا دادن به [[فقیر]] و [[مسکین]] و [[یتیم]] از طرف [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[فاطمه زهراء]] {{س}} و [[امام حسن]] {{ع}} و [[امام حسین]] {{ع}}: [[قرآن کریم]] در [[آیات]] ۵ تا ۱۱ [[سوره انسان]] ([[هل اتی]]) به این ماجرا نظر دارد تا آنجا که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا}}<ref>«(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۹.</ref> و غذای خود را با اینکه به آن علاقه و نیاز دارند به [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] می‌دهند. و می‌گویند: ما شما را برای [[خدا]] [[اطعام]] می‌کنیم و هیچ [[پاداش]] و تشکری از شما نمی‌خواهیم. [[کتاب الغدیر]] از ۳۴ نفر از علمای معروف [[اهل سنت]] نام می‌برد که این [[حدیث]] را در کتاب‌های خود آورده‌اند لذا [[روایت]] فوق از روایاتی است که در میان [[اهل سنت]] مشهور بلکه [[متواتر]] است<ref>ر. ک: الغدیر: ج ۳، ص ۱۰۷ و احقاق الحق، ج ۳، ص ۱۵۷ و تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۳۴۲.</ref>.<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۹.</ref> | |||
== شأن نزول == | == شأن نزول == | ||
| خط ۲۱: | خط ۳۵: | ||
[[رده:فضائل امام علی]] | [[رده:فضائل امام علی]] | ||
[[رده:آیات نامدار]] | [[رده:آیات نامدار]] | ||
[[رده:آیات امامت]] | |||
[[رده:آیات دارای شأن نزول]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۵۲
| آیه اطعام | |
|---|---|
| ترجمه آیه | |
| مشخصات آیه | |
| بخشی از | آیهٔ ۸ سورهٔ انسان از جزء ۲۹ قرآن کریم |
| نام‌های دیگر | هل أتی، دهر |
| محتوای آیه | |
| شأن نزول آیه | غذا دادن پنج تن آل عبا(ع) به فقیر و مسکین و یتیم |
| مصادیق برای آیه | پنج تن آل عبا(ع) |
| دلالت آیه |
|
مقدمه
هشتمین آیه از سوره انسان که آیه اطعام نامیده می‌شود، درباره بخشش امام علی (ع) و خانواده‌اش نازل شده است.
این آیه مربوط است به ماجرای غذا دادن به فقیر و مسکین و یتیم از طرف امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهراء (س) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع): قرآن کریم در آیات ۵ تا ۱۱ سوره انسان (هل اتی) به این ماجرا نظر دارد تا آنجا که می‌فرماید: ﴿وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا﴾[۱]، ﴿إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا﴾[۲] و غذای خود را با اینکه به آن علاقه و نیاز دارند به مسکین و یتیم و اسیر می‌دهند. و می‌گویند: ما شما را برای خدا اطعام می‌کنیم و هیچ پاداش و تشکری از شما نمی‌خواهیم. کتاب الغدیر از ۳۴ نفر از علمای معروف اهل سنت نام می‌برد که این حدیث را در کتاب‌های خود آورده‌اند لذا روایت فوق از روایاتی است که در میان اهل سنت مشهور بلکه متواتر است[۳].[۴]
شأن نزول
پانویس
- ↑ «و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.
- ↑ «(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۹.
- ↑ ر. ک: الغدیر: ج ۳، ص ۱۰۷ و احقاق الحق، ج ۳، ص ۱۵۷ و تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۳۴۲.
- ↑ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، جلد ۲ ص ۲۹.