احمد بن اشیم: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = احمد بن اشیم در معارف و سیره رضوی| پرسش مرتبط = }} == مقدمه == شیخ طوسی او را از اصحاب امام رضا{{ع}} ذکر کرده است، و در جایی دیگر نامی از او نمی‌باشد، و او از امام رضا{{ع}} یک روایت نقل کر...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
جز (جایگزینی متن - '{{اصحاب امام رضا}}↵[[رده:' به '[[رده:') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = راویان امام رضا| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[شیخ طوسی]] او را از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}} ذکر کرده است، و در جایی دیگر نامی از او نمی‌باشد، و او از [[امام رضا]]{{ع}} یک [[روایت]] نقل کرده. او می‌گوید: از [[امام]]{{ع}} پرسیدم: چرا [[عرب‌ها]] نام [[فرزندان]] خود را | [[شیخ طوسی]] او را از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}} ذکر کرده است، و در جایی دیگر نامی از او نمی‌باشد، و او از [[امام رضا]]{{ع}} یک [[روایت]] نقل کرده. او می‌گوید: از [[امام]]{{ع}} پرسیدم: چرا [[عرب‌ها]] نام [[فرزندان]] خود را «کلب» و یا «نمر» و «فهد» گذاشته‌اند، امام رضا{{ع}} فرمودند: عرب‌ها [[اهل]] [[جنگ]] بودند، و با این نام‌ها [[دشمنان]] خود را می‌ترسانیدند، و آنان بردگان خود را نیز به نام‌های «فرج» و «مبارک» و «میمون» صدا می‌کردند و آن را به فال [[نیک]] می‌گرفتند.<ref>[[عزیزالله عطاردی قوچانی|عطاردی قوچانی، عزیزالله]]، [[راویان امام رضا در مسند الرضا (کتاب)|راویان امام رضا در مسند الرضا]]، ص ۶۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:راویان امام رضا]] | [[رده:راویان امام رضا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۵۱
مقدمه
شیخ طوسی او را از اصحاب امام رضا(ع) ذکر کرده است، و در جایی دیگر نامی از او نمی‌باشد، و او از امام رضا(ع) یک روایت نقل کرده. او می‌گوید: از امام(ع) پرسیدم: چرا عرب‌ها نام فرزندان خود را «کلب» و یا «نمر» و «فهد» گذاشته‌اند، امام رضا(ع) فرمودند: عرب‌ها اهل جنگ بودند، و با این نام‌ها دشمنان خود را می‌ترسانیدند، و آنان بردگان خود را نیز به نام‌های «فرج» و «مبارک» و «میمون» صدا می‌کردند و آن را به فال نیک می‌گرفتند.[۱]
