دارالاماره در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = دارالاماره | |||
| عنوان مدخل = دارالاماره | |||
| مداخل مرتبط = [[دارالاماره در فقه سیاسی]] - [[دارالاماره در معارف و سیره حسینی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[مقرّ استاندار]] و [[فرماندار]]، [[خانۀ امیر]]، [[حاکم]] نشین، [[ارگ]]، [[ارگ حکومتی]]. در شهرهایی که [[امیر]] و حاکم آنجا حضور داشت، اغلب کنار [[مسجد جامع شهر]]، [[مقرّ امارت]] و [[قصر حکومتی]] ساخته می‌‌شد، تا برای [[اقامۀ نماز جمعه]] و ایراد [[خطبه]]، فاصله‌ای نباشد. در [[کوفه]] محل استقرار [[ابن زیاد]] را دار الإماره می‌‌گفتند و مجالس عمومی را در [[مسجد جامع]] برگزار می‌‌کردند. [[اسرای اهل بیت]] را در کوفه وارد آن مجلس عمومی ساختند و آن گفتگوها میان ابن زیاد و [[عترت طاهره]] پیش آمد. در همین قصر که نامش “طمار” بوده، [[مسلم بن عقیل]] و [[هانی]] را به [[دستور]] ابن زیاد [[شهید]] کردند. | [[مقرّ استاندار]] و [[فرماندار]]، [[خانۀ امیر]]، [[حاکم]] نشین، [[ارگ]]، [[ارگ حکومتی]]. در شهرهایی که [[امیر]] و حاکم آنجا حضور داشت، اغلب کنار [[مسجد جامع شهر]]، [[مقرّ امارت]] و [[قصر حکومتی]] ساخته می‌‌شد، تا برای [[اقامۀ نماز جمعه]] و ایراد [[خطبه]]، فاصله‌ای نباشد. در [[کوفه]] محل استقرار [[ابن زیاد]] را دار الإماره می‌‌گفتند و مجالس عمومی را در [[مسجد جامع]] برگزار می‌‌کردند. [[اسرای اهل بیت]] را در کوفه وارد آن مجلس عمومی ساختند و آن گفتگوها میان ابن زیاد و [[عترت طاهره]] پیش آمد. در همین قصر که نامش “طمار” بوده، [[مسلم بن عقیل]] و [[هانی]] را به [[دستور]] ابن زیاد [[شهید]] کردند. | ||
ساختمان دار الإماره کوفه، بعنوان قدیمی‌ترین بنای دولتی در [[اسلام]]، به دست [[سعد بن ابی وقاص]] انجام گرفت. “آثار کوفۀ قدیم، از جمله دار الإماره از بین رفته و تنها بقایایی از مسجد جامع وجود دارد. ادارۀ آثار باستانی [[عراق]]، با تلاش‌های زیاد، پایه‌های آن را با حفّاری‌ها پیدا کرد. علایم نشان می‌‌دهد که دار الإماره، چهار دیوار به طول ۱۷۰ متر داشته که ارتفاع متوسّط آن ۱۴ متر بوده و هر دیوار از ضلع خارجی به ۶ [[برج]] نیم دایره متّصل بوده و فاصلۀ هر برج با دیگری ۲۴/۶۰ متر و ارتفاع آنها حدود ۲۰ متر بوده است. بنای محکم قصر و نوع مهندسی آن، دار الإماره را از [[هجوم]] خارجی مصون می‌‌داشته است. کنار برخی درهای اصلی آن نیز اتاق‌هایی بعنوان [[زندان]] و مطبخ بوده است<ref>حیاة الامام الحسین بن علی، ج۲، ص۳۵۷ (پاورقی).</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۸۵.</ref> | |||
== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
{{ | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده:مفاهیم]] | |||
[[رده: | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۴۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث دارالاماره است. دارالاماره از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: دارالاماره در فقه سیاسی - دارالاماره در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
مقرّ استاندار و فرماندار، خانۀ امیر، حاکم نشین، ارگ، ارگ حکومتی. در شهرهایی که امیر و حاکم آنجا حضور داشت، اغلب کنار مسجد جامع شهر، مقرّ امارت و قصر حکومتی ساخته می‌‌شد، تا برای اقامۀ نماز جمعه و ایراد خطبه، فاصله‌ای نباشد. در کوفه محل استقرار ابن زیاد را دار الإماره می‌‌گفتند و مجالس عمومی را در مسجد جامع برگزار می‌‌کردند. اسرای اهل بیت را در کوفه وارد آن مجلس عمومی ساختند و آن گفتگوها میان ابن زیاد و عترت طاهره پیش آمد. در همین قصر که نامش “طمار” بوده، مسلم بن عقیل و هانی را به دستور ابن زیاد شهید کردند.
ساختمان دار الإماره کوفه، بعنوان قدیمی‌ترین بنای دولتی در اسلام، به دست سعد بن ابی وقاص انجام گرفت. “آثار کوفۀ قدیم، از جمله دار الإماره از بین رفته و تنها بقایایی از مسجد جامع وجود دارد. ادارۀ آثار باستانی عراق، با تلاش‌های زیاد، پایه‌های آن را با حفّاری‌ها پیدا کرد. علایم نشان می‌‌دهد که دار الإماره، چهار دیوار به طول ۱۷۰ متر داشته که ارتفاع متوسّط آن ۱۴ متر بوده و هر دیوار از ضلع خارجی به ۶ برج نیم دایره متّصل بوده و فاصلۀ هر برج با دیگری ۲۴/۶۰ متر و ارتفاع آنها حدود ۲۰ متر بوده است. بنای محکم قصر و نوع مهندسی آن، دار الإماره را از هجوم خارجی مصون می‌‌داشته است. کنار برخی درهای اصلی آن نیز اتاق‌هایی بعنوان زندان و مطبخ بوده است[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ حیاة الامام الحسین بن علی، ج۲، ص۳۵۷ (پاورقی).
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۸۵.