|
|
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}} | | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[آیه بر در علوم قرآنی]]| پرسش مرتبط = }} |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[آیه بر در قرآن]] - [[آیه بر در کلام اسلامی]] </div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
|
| |
|
| ==مقدمه== | | == مقدمه == |
| از آنجا که موارد و مصادیق [[بِرّ]] در هیچ یک از [[آیات قرآن]] مانند [[آیه ۱۷۷ سوره بقره]] به طور مبسوط معرفی نشده است، آن را "آیه [[برّ]]" نامیده‌اند: {{متن قرآن|لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}<ref>«نیکی آن نیست که روی را سوی خاور و باختر بگردانید، بلکه نیکی (از آن) کسی است که به خداوند و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبران ایمان آورد و دارایی را با دوست داشتنش به نزدیکان و یتیمان و بیچارگان و به راه‌ماندگان و کمک‌خواهان و در راه (آزادی) بردگان ببخشد و نماز برپا دارد و زکات پردازد و (نیکی از آن) آنان (است) که چون پیمان بندند وفا کنند؛ و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref>.<ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه بِرّ (مقاله)|مقاله «آیه بِرّ»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]</ref>
| | [[آیه]] {{متن قرآن|لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}<ref>«نیکی آن نیست که روی را سوی خاور و باختر بگردانید، بلکه نیکی (از آن) کسی است که به خداوند و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبران ایمان آورد و دارایی را با دوست داشتنش به نزدیکان و یتیمان و بیچارگان و به راه‌ماندگان و کمک‌خواهان و در راه (آزادی) بردگان ببخشد و نماز برپا دارد و زکات پردازد و (نیکی از آن) آنان (است) که چون پیمان بندند وفا کنند؛ و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref> را آیه [[بِرّ]] می‌گویند؛ زیرا به [[نیکی]] و ویژگی‌های [[نیکوکاران]] پرداخته است. |
|
| |
|
| [[طبرسی]] می‌گوید: هنگامی که [[قبله مسلمانان]] از [[بیت‌المقدس]] به [[کعبه]] انتقال یافت، مناقشه‌های فراوانی میان [[مسلمانان]]، [[یهود]] و [[نصارا]] در گرفت. بیشتر یهود و نصارا روی کردن به جانب معیّن هنگام [[نماز]] را یگانه [[راه]] [[اطاعت]] معرفی می‌کردند. به [[گمان]] یهود، نیکویی این بود که رو به [[مغرب]] نمازگزارند و نصارا بر این گمان بودند که نیکویی، رو به [[مشرق]] [[نماز خواندن]] است که [[خداوند]] این آیه را نازل کرد و به معرفی نیکی و [[نیکوکاری]] پرداخت.<ref>روض الجنان، ج۲، ص۳۰۷. مجمع البیان، ج۱، ص۴۷۶.</ref> بر اساس این آیه، رو به سوی مشرق و مغرب گرداندن، نیکوکاری نیست؛ بلکه [[ایمان به خدا]]، [[آخرت]]، [[ملائکه]] و [[کتاب‌های آسمانی]]، نیکی است. پرداخت [[مال]] به [[خویشان]]، [[یتیمان]]، بینوایان و درراه‌ماندگان و گدایان و آزادکردن بردگان نیز نیکویی است. در ادامه همین آیه، [[اقامه نماز]]، پرداخت [[زکات]]، [[وفا به عهد]] و [[شکیبایی]] هنگام [[سختی]] نیز نیکی و نیکوکاری شناسانده شده است.<ref>[[علی خراسانی|خراسانی، علی]]، [[ آیات نام‌دار (مقاله)|مقاله «آیات نام‌دار»]][[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> | | درباره [[شأن نزول]] این آیه گفته‌اند: چون [[تغییر قبله]]، سروصدای زیادی میان [[مردم]] به ویژه [[یهود]] و [[نصارا]] به راه انداخت، [[یهودیان]] که بزرگ‌ترین سند [[افتخار]] خود را از دست داده بودند، [[زبان]] به [[اعتراض]] گشودند، که این آیه نازل شد و گفت: این همه گفت‌و‌گو در مسئله [[قبله]] صحیح نیست؛ بلکه مهم‌تر از قبله، مسائل دیگری است که معیار [[ارزش]] [[انسان‌ها]] است و باید به آنها توجه شود؛ آن مسائل در این آیه شرح داده شده‌اند. |
|
| |
|
| ==معناشناسی بر==
| | برخی گفته‌اند: این آیه پیش از [[وجوب]] [[فرایض]] و بیان حدود [[شرع]] نازل شده است <ref>منصور، عبدالحمید یوسف، نیل الخیرات فی القراءات العشرة، جلد۱،صفحه ۴۲۸؛ فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیرالکبیر، جلد۵،صفحه (۳۵-۴۵)؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۱،صفحه ۵۹۷؛ سبحانی، جعفر، الایمان والکفرفی الکتاب والسنة، جلد۱،صفحه ۲۴۶</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص۳۴۲.</ref> |
|
| |
|
| ==شأن نزول== | | == منابع == |
| در مورد [[شأن نزول]] [[آیه]]، نقل است که هنگامی که [[قبله]] از سمت [[بیت المقدس]] به سمت [[کعبه]] متحول شد، مناقشه‌های بسیاری میان [[مسلمانان]]، [[یهود]] و [[نصارا]] درگرفت. بیشتر یهود و نصارا روی کردن به جانب معین، هنگام [[نماز]] را یگانه [[راه]] [[اطاعت]] معرفی می‌کردند. به [[گمان]] یهود، نیکویی این بود که رو به [[مغرب]] نماز گزارند و نصارا بر این [[باور]] بودند که نیکویی، [[نماز خواندن]] رو به [[مشرق]] است. بحث درباره [[نسخ]] قبله پیشین به درازا کشید به طوری که گویی [[طاعت]] [[خداوند]] فقط در [[جهت]] نماز خواندن خلاصه می‌شود؛ خداوند با [[نزول]] این آیه، نظر ایشان را رد نموده و فرمود: [[برّ]] آن چیزی است که ما آن را بیان می‌کنیم<ref>مجمع البیان، ج۱، ص۲۶۰؛ الکشاف، ج۱، ص۲۴۵.</ref>.
| | {{منابع}} |
| | # [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']] |
| | {{پایان منابع}} |
|
| |
|
| ==چیستی و مصادیقِ برّ==
| | == پانویس == |
| در مورد چیستی و مصادیقِ برّ، [[سخن]] بسیار گفته‌اند؛ مثلاً گزارش شده که از [[رسول خدا]]{{صل}} سه مرتبه پرسیدند: [[ایمان]] چیست؟ آن [[حضرت]] در پاسخ، آیه برّ را [[تلاوت]] فرمود<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۱۶۹؛ مفردات، ص۱۱۴.</ref>، اما [[طبرسی]] آن را عبارت از [[راستی]]، ایمان و [[تقوا]] می‌داند<ref>مجمع البیان، ج۱، ص۲۶۱.</ref>. از [[امام علی]]{{ع}} آورده‌اند:"[[خوشرویی]] را اولین بِرّ و نیکویی است"<ref>{{متن حدیث|الْبِشْرُ أَوَّلُ الْبِرِّ}}؛ غررالحکم، ص۳۴، ح۵۲۱.</ref>؛ و [[برترین]] [[برّ]] را آن [[نیکی]] می‌داند که به [[اهل]] آن برسد و در جایی دیگر اهل آن را "اَبرار" می‌خواند<ref>غررالحکم، ص۴۴۹؛ تصنیف غرر، ص۱۰۳۱۹.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} پنهان داشتن [[نیازمندی]] و [[کتمان]] [[صدقه]] و پوشاندن درد و [[رنج]] و [[مصیبت]] را گنجهای [[بِرّ]] می‌داند. نیز در [[حدیثی]] [[سخاوت]]، خوش [[کلامی]] و [[صبر]] بر آزارها، درهای برّ شمرده شده است<ref>تحف العقول، ص۸ و ۲۹۵.</ref>. برخی هم، تمامی [[طاعات]] و [[عبادات]] و [[اعمال]] [[خیر]] را برّ دانسته‌اند<ref>کلمات القرآن، ص۲۴.</ref>.
| |
| | |
| به عبارت جامع‌تر، اهم مصادیق برّ در [[آیه]] {{متن قرآن|لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}<ref>«نیکی آن نیست که روی را سوی خاور و باختر بگردانید، بلکه نیکی (از آن) کسی است که به خداوند و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبران ایمان آورد و دارایی را با دوست داشتنش به نزدیکان و یتیمان و بیچارگان و به راه‌ماندگان و کمک‌خواهان و در راه (آزادی) بردگان ببخشد و نماز برپا دارد و زکات پردازد و (نیکی از آن) آنان (است) که چون پیمان بندند وفا کنند؛ و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref> - که مفصل‌ترین تعریف برّ و بیان خصوصیات و اجزاء آن است - در [[شئون]] سه‌گانه [[انسان]]، تبیین و فهرست شده است:
| |
| #'''[[اعتقادات]]:''' [[ایمان به خدا]]، [[معاد]]، [[فرشتگان]]، [[کتاب‌های آسمانی]] و [[پیامبران]]؛
| |
| #'''[[عمل به احکام]]:''' بخشیدن [[مال]] در عینِ [[دوست]] داشتنِ آن به [[خویشاوندان]]، [[یتیمان]]، بینوایان، [[در راه ماندگان]]، خواهندگان و در راهِ [[آزاد]] کردن بردگان، برپا داشتن [[نماز]] و پرداختن [[زکات]]؛
| |
| #'''[[اخلاق]]:''' [[وفای به عهد]] و [[شکیبایی]] در [[سختی‌ها]] و زیان‌ها و هنگام [[جنگ]]، [[صداقت]]، [[پرهیزکاری]] و [[پرواپیشگی]] که در آیه {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَاقِيتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ظُهُورِهَا وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَى وَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>«از تو درباره ماه‌های نو می‌پرسند، بگو: آنها زمان نمای مردم و حجّ‌اند؛ و نیکی آن نیست که از پشت خانه‌ها به درون آنها درآیید بلکه (حقیقت) نیکی (از آن) کسی است که پرهیزگاری ورزد و به خانه‌ها از در درآیید، و از خداوند پروا کنید باشد که رستگار گردید» سوره بقره، آیه ۱۸۹.</ref> نیز بیان شده است.
| |
| | |
| برخی [[مفسران]] می‌گویند منظور از آیه این است که بِرّ فقط [[نماز خواندن]] به [[جهت]] خاصی نیست، بلکه برّ، خصالی است که برای شما بیان می‌کنیم. نیز ممکن است گفته شود: در عبارت {{متن قرآن|لَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ}}<ref>«بلکه نیکی (از آن) کسی است که به خداوند ایمان آورد» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref> ابهام وجود دارد، زیرا لفظ {{متن قرآن|الْبِرَّ}} معنای فعلی دارد (نیکی کردن) و مَن اسم است. پس چگونه فعل می‌تواند انسان باشد؟ پاسخ آن است که [[تأویل]] اصلی آیه این گونه است: {{متن قرآن|لَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ}} یا: {{عربی|"لَكِنَّ الْبِرَّ كمن آمن"}} همان‌گونه که [[عرب]] اسم را در جای معنای فعلی می‌گذارد که به آن مشهور است، مثلاً می‌گوید: الجودُ حاتَم، یعنی الجودُ جودُ حاتَم. همچنین گفته‌اند که منظور از {{متن قرآن|الْبِرَّ}}، {{عربی|"البارّ"}} یا {{عربی|"ذَا البِرّ"}} است<ref>جامع البیان، ج۲، ص۹۵؛ البیان، ج۱، ص۲۶۳.</ref>.
| |
| | |
| [[علامه طباطبایی]] [[معتقد]] است که [[قرآن]] در [[مقام]] تعریف [[بِرّ]] ([[نیکوکاری]]) از تعریف مزبور [[عدول]] کرده و به جای آن بَرّ ([[نیکوکار]]) را تعریف و [[وصف]] می‌کند و این به آن معناست که مفهومِ خالی از مصداق و [[حقیقت]]، اثر و فضیلتی ندارد. قرآن، مقام‌ها و حالت‌ها را با تعریف صاحبان آنها روشن می‌سازد و به تبیین مفهوم صِرف بسنده نمی‌کند. شاید بتوان گفت قرآن با روش یاد شده به این نکته اشاره می‌کند که نیکوکاری با [[جان]] نیکوکار آمیخته شده؛ به گونه‌ای که عامل و [[عمل]] [[متحد]] گردیده‌اند<ref>المیزان، ج۱، ص۴۳۸.</ref>.<ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه بِرّ (مقاله)|مقاله «آیه بِرّ»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]</ref>
| |
| | |
| ==منابع==
| |
| #[[پرونده:10524027.jpg|22px]] [[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه بِرّ (مقاله)|مقاله «آیه بِرّ»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|'''دانشنامه معاصر قرآن کریم''']]
| |
| #[[پرونده:000052.jpg|22px]] [[علی خراسانی|خراسانی، علی]]، [[ آیات نام‌دار (مقاله)|مقاله «آیات نام‌دار»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱''']]
| |
| | |
| ==پانویس== | |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
|
| |
|
| [[رده:آیه بر]] | | [[رده:آیه بر]] |
| [[رده:مدخل]]
| |
مقدمه
آیه ﴿لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ﴾[۱] را آیه بِرّ می‌گویند؛ زیرا به نیکی و ویژگی‌های نیکوکاران پرداخته است.
درباره شأن نزول این آیه گفته‌اند: چون تغییر قبله، سروصدای زیادی میان مردم به ویژه یهود و نصارا به راه انداخت، یهودیان که بزرگ‌ترین سند افتخار خود را از دست داده بودند، زبان به اعتراض گشودند، که این آیه نازل شد و گفت: این همه گفت‌و‌گو در مسئله قبله صحیح نیست؛ بلکه مهم‌تر از قبله، مسائل دیگری است که معیار ارزش انسان‌ها است و باید به آنها توجه شود؛ آن مسائل در این آیه شرح داده شده‌اند.
برخی گفته‌اند: این آیه پیش از وجوب فرایض و بیان حدود شرع نازل شده است [۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ «نیکی آن نیست که روی را سوی خاور و باختر بگردانید، بلکه نیکی (از آن) کسی است که به خداوند و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبران ایمان آورد و دارایی را با دوست داشتنش به نزدیکان و یتیمان و بیچارگان و به راه‌ماندگان و کمک‌خواهان و در راه (آزادی) بردگان ببخشد و نماز برپا دارد و زکات پردازد و (نیکی از آن) آنان (است) که چون پیمان بندند وفا کنند؛ و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.
- ↑ منصور، عبدالحمید یوسف، نیل الخیرات فی القراءات العشرة، جلد۱،صفحه ۴۲۸؛ فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیرالکبیر، جلد۵،صفحه (۳۵-۴۵)؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۱،صفحه ۵۹۷؛ سبحانی، جعفر، الایمان والکفرفی الکتاب والسنة، جلد۱،صفحه ۲۴۶
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۳۴۲.
آیه بر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آیه بر در علوم قرآنی - پرسش مرتبط ندارد