اصحاب فیل در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] ==پانویس== {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} ==پانویس== {{پانویس}}))
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{نبوت}}
{{نبوت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[اصحاب فیل]]''' است. "'''[[اصحاب فیل]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اصحاب فیل در قرآن]] - [[اصحاب فیل در علوم قرآنی]] </div>
| موضوع مرتبط = اصحاب فیل
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| عنوان مدخل  = [[اصحاب فیل]]
| مداخل مرتبط = [[اصحاب فیل در قرآن]] - [[اصحاب فیل در علوم قرآنی]]  
| پرسش مرتبط  =  
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[قصه]] [[اصحاب فیل]] در [[سوره فیل]] نقل شده است. [[خداوند]] در این [[سوره]] می‌فرماید: "مگر ندیدی پروردگارت با پیل‌داران چه کرد؟! آیا نیرنگشان را بر باد نداد؟! و بر سر آنها دسته‌دسته پرندگانی [[ابابیل]] فرستاد (که) بر آنها سنگ‌هایی از گل (سخت) می‌افکندند و (سرانجام [[خدا]]) آنان را مانند کاه جویده گردانید".
[[قصه]] [[اصحاب فیل]] در [[سوره فیل]] نقل شده است. [[خداوند]] در این [[سوره]] می‌فرماید: "مگر ندیدی پروردگارت با پیل‌داران چه کرد؟! آیا نیرنگشان را بر باد نداد؟! و بر سر آنها دسته‌دسته پرندگانی [[ابابیل]] فرستاد (که) بر آنها سنگ‌هایی از گل (سخت) می‌افکندند و (سرانجام [[خدا]]) آنان را مانند کاه جویده گردانید".


[[راویان]] [[عرب]] واقعه فیل را چنین [[روایت]] کرده‌اند: ابومکسوم [[ابرهه]] از طرف [[نجاشی]] [[پادشاه]] [[حبشه]] با سردار [[حبشی]] دیگر به نام اریاط برای [[فتح]] [[یمن]] [[مأمور]] شد. پس از فتح یمن، میان دو سردار حبشی [[اختلاف]] شد و این اختلاف به [[قتل]] اریاط انجامید و سرانجام ابرهه از طرف نجاشی بر یمن [[حاکم]] شد. او در "[[صنعا]]" کنیسه‌ای بسیار [[زیبا]] از مرمر بنا کرد و [[مردم]] را واداشت تا در آن [[حج]] به جا آورند. بیشتر مردم [[دعوت]] او را پذیرفتند؛ امّا مردی از [[بنی‌مالک]] بن [[کنانه]] شبانه آن کنیسه را ملوّث ساخت و ابرهه از این واقعه [[خشمگین]] و مصمم شد [[کعبه]] را ویران کند تا [[عرب‌ها]] [[خانه]] مقدسی نداشته باشند و همه به کنیسه او رو آورند.
[[راویان]] [[عرب]] واقعه فیل را چنین [[روایت]] کرده‌اند: ابومکسوم [[ابرهه]] از طرف [[نجاشی]] [[پادشاه]] [[حبشه]] با سردار [[حبشی]] دیگر به نام اریاط برای [[فتح]] [[یمن]] [[مأمور]] شد. پس از فتح یمن، میان دو سردار حبشی [[اختلاف]] شد و این اختلاف به [[قتل]] اریاط انجامید و سرانجام ابرهه از طرف نجاشی بر یمن [[حاکم]] شد. او در "[[صنعا]]" کنیسه‌ای بسیار [[زیبا]] از مرمر بنا کرد و [[مردم]] را واداشت تا در آن [[حج]] به جا آورند. بیشتر مردم [[دعوت]] او را پذیرفتند؛ امّا مردی از [[بنی‌مالک]] بن [[کنانه]] شبانه آن کنیسه را ملوّث ساخت و ابرهه از این واقعه [[خشمگین]] و مصمم شد [[کعبه]] را ویران کند تا [[عرب‌ها]] [[خانه]] مقدسی نداشته باشند و همه به کنیسه او رو آورند.


ابرهه پس از تهیه ساز و برگ و فیل از حبشه، [[راه]] [[مکه]] را پیش گرفت. [[اهل مکه]] همگی از [[ترس]] در مغاره‌های [[کوه]] پنهان شدند؛ امّا پس از ورود [[سپاه]] ابرهه، ناگاه پرندگانی عجیب که در "نجد" و "تهامه" [[رؤیت]] آنها بی‌سابقه بود، از طرف دریا ظاهر شدند و هرکدام دو سنگ در منقار داشتند. عده‌ای حجم سنگ‌ها را به اندازه عدس و نخود تعیین کرده‌اند. مرغان سنگ‌های خود را فرو ریختند و همه آن [[قوم]] را هلاک کردند <ref>خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۱۵۶؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۵، صفحه ۲۱۶؛ دراسات تاریخیة من القرآن الکریم، جلد۱، صفحه ۳۹۱؛ خرمشاهی، بهاء الدین ، دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، جلد۱، صفحه (۲۳۶-۲۳۷).</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص ۳۸۲۹.</ref>
ابرهه پس از تهیه ساز و برگ و فیل از حبشه، [[راه]] [[مکه]] را پیش گرفت. [[اهل مکه]] همگی از [[ترس]] در مغاره‌های [[کوه]] پنهان شدند؛ امّا پس از ورود [[سپاه]] ابرهه، ناگاه پرندگانی عجیب که در "نجد" و "تهامه" [[رؤیت]] آنها بی‌سابقه بود، از طرف دریا ظاهر شدند و هرکدام دو سنگ در منقار داشتند. عده‌ای حجم سنگ‌ها را به اندازه عدس و نخود تعیین کرده‌اند. مرغان سنگ‌های خود را فرو ریختند و همه آن [[قوم]] را هلاک کردند <ref>خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۱۵۶؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۵، صفحه ۲۱۶؛ دراسات تاریخیة من القرآن الکریم، جلد۱، صفحه ۳۹۱؛ خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، جلد۱، صفحه (۲۳۶-۲۳۷).</ref><ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص ۳۸۲۹.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== منابع ==
 
==منابع==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']]
# [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:اصحاب فیل]]
[[رده:اصحاب فیل]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۵

مقدمه

قصه اصحاب فیل در سوره فیل نقل شده است. خداوند در این سوره می‌فرماید: "مگر ندیدی پروردگارت با پیل‌داران چه کرد؟! آیا نیرنگشان را بر باد نداد؟! و بر سر آنها دسته‌دسته پرندگانی ابابیل فرستاد (که) بر آنها سنگ‌هایی از گل (سخت) می‌افکندند و (سرانجام خدا) آنان را مانند کاه جویده گردانید".

راویان عرب واقعه فیل را چنین روایت کرده‌اند: ابومکسوم ابرهه از طرف نجاشی پادشاه حبشه با سردار حبشی دیگر به نام اریاط برای فتح یمن مأمور شد. پس از فتح یمن، میان دو سردار حبشی اختلاف شد و این اختلاف به قتل اریاط انجامید و سرانجام ابرهه از طرف نجاشی بر یمن حاکم شد. او در "صنعا" کنیسه‌ای بسیار زیبا از مرمر بنا کرد و مردم را واداشت تا در آن حج به جا آورند. بیشتر مردم دعوت او را پذیرفتند؛ امّا مردی از بنی‌مالک بن کنانه شبانه آن کنیسه را ملوّث ساخت و ابرهه از این واقعه خشمگین و مصمم شد کعبه را ویران کند تا عرب‌ها خانه مقدسی نداشته باشند و همه به کنیسه او رو آورند.

ابرهه پس از تهیه ساز و برگ و فیل از حبشه، راه مکه را پیش گرفت. اهل مکه همگی از ترس در مغاره‌های کوه پنهان شدند؛ امّا پس از ورود سپاه ابرهه، ناگاه پرندگانی عجیب که در "نجد" و "تهامه" رؤیت آنها بی‌سابقه بود، از طرف دریا ظاهر شدند و هرکدام دو سنگ در منقار داشتند. عده‌ای حجم سنگ‌ها را به اندازه عدس و نخود تعیین کرده‌اند. مرغان سنگ‌های خود را فرو ریختند و همه آن قوم را هلاک کردند [۱][۲]

منابع

پانویس

  1. خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۱۵۶؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۵، صفحه ۲۱۶؛ دراسات تاریخیة من القرآن الکریم، جلد۱، صفحه ۳۹۱؛ خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، جلد۱، صفحه (۲۳۶-۲۳۷).
  2. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۳۸۲۹.