عطش: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * )) |
(←مقدمه) |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام حسین | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عطش در قرآن]] | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[تشنگی]] از بارزترین جلوه‌های سوز و [[غم]] در حادثۀ کربلاست. [[سیدالشهدا]]، | [[تشنگی]] از بارزترین جلوه‌های سوز و [[غم]] در حادثۀ کربلاست. [[سیدالشهدا]]، عباس، [[علی اکبر]]، [[علی اصغر]] و دیگران، همه [[لب تشنه]] و عطشان [[روز عاشورا]] [[جان]] سپردند. [[محروم]] کردن خیمه گاه امام حسین{{ع}} از [[آب فرات]] و [[تحمیل]] عطش به [[امام]] و یارانش، از موارد روشن [[پستی]] و [[عداوت]] سپاه کوفه و [[ابن زیاد]]، نسبت به [[آل الله]] است. بزرگان، بیشتر از کودکان تحمّل تشنگی دارند و اطفال در برابر بی‌آبی، زودتر بی‌تاب می‌شوند. در [[کربلا]]، عطش [[بیداد]] می‌کرد و مشک‌ها خالی، لب‌ها خشک، جگر‌ها سوخته، هوا گرم، راه [[فرات]] بسته، و صدای [[العطش]] بلند بود. | ||
روز عاشورا، عباس کنار خیمه‌ها آمد، صدای "العطش، العطش" کودکان را شنید. سوار بر اسب شد و [[مشک]] را برداشت و به طرف فرات رفت. چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر فرات، او را محاصره کردند و [[اباالفضل]]{{ع}} در این درگیری بود که دست‌ها را داد و [[شهید]] شد. | |||
قبل از بیرون آمدن از | قبل از بیرون آمدن از فرات، خواست آب بنوشد ولی به یاد تشنگی امام افتاد و آب ننوشید و عطشان از [[شریعه]] بیرون آمد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱؛ عوالم (امام حسین)، ص۲۸۴.</ref>. علی اکبر{{ع}} نیز روز عاشورا پس از چندین نوبت [[جنگیدن]]، مجروح و [[تشنه]] برای [[آخرین وداع]] به خیمه گاه آمد، در حالی که به سیدالشهدا می‌گفت: {{متن حدیث| يَا أَبَتِ اَلْعَطَشُ قَتَلَنِي وَ ثِقْلُ اَلْحَدِيدِ قَدْ أَجْهَدَنِي}}<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۲۴۶.</ref>. امام{{ع}}، برای کودک تشنه‌کام و شیرخوار خود نیز بنا به [[نقلی]] از [[سپاه]] [[دشمن]] آب‌‌طلبید، که بیایید سیرابش کنید. | ||
خود | خود سیدالشهدا نیز روز عاشورا، برای رفع تشنگی پس از [[نبرد]]، خواست به فرات برود و آب بنوشد که [[شمر]] مانع شد و گفت: ای حسین، از این آب نخواهی نوشید تا از تشنگی بمیری <ref>{{عربی|و الله لا تذوقه أو تموت عطشا}}؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵۱.</ref>. تشنگی امام حسین{{ع}} و [[شهدای کربلا]]، چنان داغی بر [[دل]] عاشقانش نهاده که با هر نوشیدن آب گوارا، او را یاد می‌کنند، در راه [[امام حسین]]، به آبرسانی و سقّایی و [[نذر]] شربت و ساختن آب [[انبار]] می‌پردازند و با هر عطشی [[کربلا]] و [[عاشورا]] در ذهنشان تداعی می‌کند، گویا بین آب و عطش و کربلا پیوند خورده است. بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش [[دل‌ها]] کباب است و زبان خشکیده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۳۴۲.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
* [[بستن آب]] | * [[بستن آب]] | ||
* [[آب]] | * [[آب]] | ||
{{پایان | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:امام حسین]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. عطش از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عطش در قرآن - پرسش مرتبط نداردمقدمه
تشنگی از بارزترین جلوه‌های سوز و غم در حادثۀ کربلاست. سیدالشهدا، عباس، علی اکبر، علی اصغر و دیگران، همه لب تشنه و عطشان روز عاشورا جان سپردند. محروم کردن خیمه گاه امام حسین(ع) از آب فرات و تحمیل عطش به امام و یارانش، از موارد روشن پستی و عداوت سپاه کوفه و ابن زیاد، نسبت به آل الله است. بزرگان، بیشتر از کودکان تحمّل تشنگی دارند و اطفال در برابر بی‌آبی، زودتر بی‌تاب می‌شوند. در کربلا، عطش بیداد می‌کرد و مشک‌ها خالی، لب‌ها خشک، جگر‌ها سوخته، هوا گرم، راه فرات بسته، و صدای العطش بلند بود.
روز عاشورا، عباس کنار خیمه‌ها آمد، صدای "العطش، العطش" کودکان را شنید. سوار بر اسب شد و مشک را برداشت و به طرف فرات رفت. چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر فرات، او را محاصره کردند و اباالفضل(ع) در این درگیری بود که دست‌ها را داد و شهید شد.
قبل از بیرون آمدن از فرات، خواست آب بنوشد ولی به یاد تشنگی امام افتاد و آب ننوشید و عطشان از شریعه بیرون آمد[۱]. علی اکبر(ع) نیز روز عاشورا پس از چندین نوبت جنگیدن، مجروح و تشنه برای آخرین وداع به خیمه گاه آمد، در حالی که به سیدالشهدا می‌گفت: « يَا أَبَتِ اَلْعَطَشُ قَتَلَنِي وَ ثِقْلُ اَلْحَدِيدِ قَدْ أَجْهَدَنِي»[۲]. امام(ع)، برای کودک تشنه‌کام و شیرخوار خود نیز بنا به نقلی از سپاه دشمن آب‌‌طلبید، که بیایید سیرابش کنید.
خود سیدالشهدا نیز روز عاشورا، برای رفع تشنگی پس از نبرد، خواست به فرات برود و آب بنوشد که شمر مانع شد و گفت: ای حسین، از این آب نخواهی نوشید تا از تشنگی بمیری [۳]. تشنگی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، چنان داغی بر دل عاشقانش نهاده که با هر نوشیدن آب گوارا، او را یاد می‌کنند، در راه امام حسین، به آبرسانی و سقّایی و نذر شربت و ساختن آب انبار می‌پردازند و با هر عطشی کربلا و عاشورا در ذهنشان تداعی می‌کند، گویا بین آب و عطش و کربلا پیوند خورده است. بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش دل‌ها کباب است و زبان خشکیده است[۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱؛ عوالم (امام حسین)، ص۲۸۴.
- ↑ مقتل الحسین، مقرم، ص۲۴۶.
- ↑ و الله لا تذوقه أو تموت عطشا؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵۱.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۳۴۲.