غزوه بدر اولی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
(←پانویس) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = غزوه | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[غزوه]] «[[بدر اولی]]» (یا [[غزوه سفوان|غزوه سَفَوان]]) در [[جمادی | [[غزوه]] «[[بدر اولی]]» (یا [[غزوه سفوان|غزوه سَفَوان]]) در [[جمادی الثانی]] (بعد از [[غزوه عشیره|غزوه عُشَیره]]) یا [[ربیع‌الاول]] (قبل از غزوه مذکور) در [[سال دوم هجرت]]، پس از آنکه گروهی از [[قریشیان]] به سرکردگی [[کُرز بن جابر فِهری]] گلّه [[مدینه]] را [[غارت]] کردند، روی داد. | ||
[[پیامبر اسلام]]{{صل}} پس از شنیدن این خبر، [[زید بن حارثه]] را به [[جانشینی]] خود در [[اداره امور]] [[شهر مدینه]] گماشت و به تعقیب [[غارت‌گران]] شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه [[بدر]] پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد<ref>ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران ۱۳۶۱ش، ج۲، ص۵۲۸؛ محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن ۱۹۶۶، ج۱، ص۱۲؛ علی بن ابراهیم حَلَبی، السیرة الحلبیّة، بیروت، ج۲، ص۱۲۸؛ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.</ref>. به گفته برخى | [[پیامبر اسلام]] {{صل}} پس از شنیدن این خبر، [[زید بن حارثه]] را به [[جانشینی]] خود در [[اداره امور]] [[شهر مدینه]] گماشت و به تعقیب [[غارت‌گران]] شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه [[بدر]] پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد<ref>ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران ۱۳۶۱ش، ج۲، ص۵۲۸؛ محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن ۱۹۶۶، ج۱، ص۱۲؛ علی بن ابراهیم حَلَبی، السیرة الحلبیّة، بیروت، ج۲، ص۱۲۸؛ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.</ref>. به گفته برخى کُرز بن جابر فِهری چون با [[قریش]] رابطه داشت این حمله یک [[تجاوز]] سیاسى تلقى شد. این [[غزوه]]، غزوه «سفوان» نیز نام گرفته است. در این [[غزوه]] نیز [[پرچمدار]] سپاه اسلام [[امیرالمؤمنین]] [[امام علی]] {{ع}} بود<ref>[https://lib.eshia.ir/23019/1/713/130 '''دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.]؛ [[سید هاشم رسولی محلاتی|رسولی محلاتی، سید هاشم]]، [[زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین (کتاب)| زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین]]، ص۲۹۱.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [https://lib.eshia.ir/23019/1/713/130 '''دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.]''' | # [https://lib.eshia.ir/23019/1/713/130 '''دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.]''' | ||
#[[پرونده: | # [[پرونده:IM009683.jpg|22px]] [[سید هاشم رسولی محلاتی|رسولی محلاتی، سید هاشم]]، [[زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین (کتاب)| '''زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۶: | ||
{{غزوه‌ها}} | {{غزوه‌ها}} | ||
[[رده: | [[رده:غزوه‌ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۳
مقدمه
غزوه «بدر اولی» (یا غزوه سَفَوان) در جمادی الثانی (بعد از غزوه عُشَیره) یا ربیع‌الاول (قبل از غزوه مذکور) در سال دوم هجرت، پس از آنکه گروهی از قریشیان به سرکردگی کُرز بن جابر فِهری گلّه مدینه را غارت کردند، روی داد.
پیامبر اسلام (ص) پس از شنیدن این خبر، زید بن حارثه را به جانشینی خود در اداره امور شهر مدینه گماشت و به تعقیب غارت‌گران شتافت و تا وادی سفوان از ناحیه بدر پیش رفت، ولی بر آنها دست نیافت و به مدینه باز آمد[۱]. به گفته برخى کُرز بن جابر فِهری چون با قریش رابطه داشت این حمله یک تجاوز سیاسى تلقى شد. این غزوه، غزوه «سفوان» نیز نام گرفته است. در این غزوه نیز پرچمدار سپاه اسلام امیرالمؤمنین امام علی (ع) بود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ ابن هشام، سیرت رسول اللّه، ترجمه و انشای رفیع الدّین اسحاق بن محمد همدانی، چاپ اصغر مهدوی، تهران ۱۳۶۱ش، ج۲، ص۵۲۸؛ محمدبن عمر واقدی، کتاب المغازی للواقدی، چاپ مارسدن جونس، لندن ۱۹۶۶، ج۱، ص۱۲؛ علی بن ابراهیم حَلَبی، السیرة الحلبیّة، بیروت، ج۲، ص۱۲۸؛ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبراسلام، چاپ ابوالقاسم گرجی، تهران ۱۳۶۶ش، ص۲۵۱.
- ↑ دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بدر»، شماره۷۱۳.؛ رسولی محلاتی، سید هاشم، زندگانی حضرت محمد خاتم النبیین، ص۲۹۱.