علی بن ابراهیم قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] == پانویس == {{پانویس}} +]] {{پایان مدخل‌های وابسته}} == پانویس == {{پانویس}}))
 
(۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<onlyinclude>
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}
[[پرونده:9030760879.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[علی بن ابراهیم قمی]]]]  
 
[[علی بن ابراهیم قمی]] از راویان بزرگ و موثق شیعه است که زمان [[امام هادی]]{{ع}} و [[امام حسن عسکری]]{{ع}} را درک کرده است، تحصیلات خود را در محضر اساتیدی همچون: [[ابراهیم بن هاشم]]، [[احمد بن ابی عبدالله برقی]]، [[احمد بن اسحاق قمی]]، [[اسماعیل بن محمد مکی]] و [[اسحاق بن قمی]] به اتمام رساند. او چندین جلد کتاب به رشته تحریر درآورده است. «اختیار القرآن»، «المغازی»، «قرب الاسناد» و «[[تفسیر قمی (کتاب)|تفسیر قمی]]» برخی از این آثار است<ref>[https://hawzah.net/fa/Magazine/View/6435/8129/106907/%D8%B9%D9%84%DB%8C-%D8%A8%D9%86-%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%85-%D9%82%D9%85%DB%8C پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه]</ref>
== مقدمه ==
</onlyinclude>
[[ابوالحسن علی بن ابراهیم بن هاشم قمی محمدی]] از [[محدثان]] مشهور [[شیعی]] است که نامش در سند بیش از ۷۱۴۰ [[روایت]] آمده است. <ref>معجم رجال الحدیث، ج ۱۱، ص ۱۹۳ ـ ۲۱۰.</ref> او از محدثانی همچون پدرش [[ابراهیم]]، [[احمد برقی]] و [[ابن عقده]] روایت کرده است. افرادی همانند [[ثقه]] الاسلام [[کلینی]]، [[ابومحمد حسن بن حمزه علوی]] و [[محمد بن علی ماجیلویه]] از محضرش بهره برده و از وی روایت نقل کرده‌اند. <ref>جامع الرواة، ج ۱، ص ۵۴۵. </ref>
 
او [[محدث]]، [[مفسر]]، [[فقیه]] و اخباری بوده و در [[کتب رجالی شیعه]] وی را مورد [[اعتماد]] و صحیح المذهب دانسته‌اند. <ref>الفهرست (الطوسی)، ص ۸۹.</ref> او از راویانی هست که تألیفات فراوانی دارد. وی در اواسط [[عمر]] [[نابینا]] شد و [[تاریخ]] درگذشت وی نامعلوم است؛ ولی [[حمزه بن قاسم]] در [[سال ۳۰۷ هجری]] از وی روایت نقل کرده است. <ref>تنقیح المقال، ج ۲، ص ۲۶۰.</ref>
 
تألیفات او عبارت‌اند از: المناقب، اختیارالقرآن، قرب الاسناد، <ref>الفهرست (الندیم)، ص ۲۷۷.</ref> الناسخ والمنسوخ، التفسیر، الشرائع، الحیض، التوحید والشرک، فضائل امیرالمؤمنین {{ع}}، المغازی، الانبیا، رسالة فی معنا هشام ویونس، جوابات مسائل سأله عنها محمّد بن بلال معروف به المشذر<ref>رجال (النجاشی)، ج ۲، ص ۸۶.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۲ ص۳۰۳.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل‌های وابسته}}
* [[ابراهیم بن هاشم قمی]] (پدر)
* [[:رده:آثار علی بن ابراهیم قمی|همه آثار معرفی‌شده علی بن ابراهیم قمی]]
* [[تفسیر قمی]]
{{پایان مدخل‌های وابسته}}
 
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


== پیوند به بیرون ==
[[رده: علی بن ابراهیم قمی]]
[[رده:معرفی اجمالی پدیدآورندگان آثار امامت و ولایت]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:پدیدآورنده]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۵۶

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

ابوالحسن علی بن ابراهیم بن هاشم قمی محمدی از محدثان مشهور شیعی است که نامش در سند بیش از ۷۱۴۰ روایت آمده است. [۱] او از محدثانی همچون پدرش ابراهیم، احمد برقی و ابن عقده روایت کرده است. افرادی همانند ثقه الاسلام کلینی، ابومحمد حسن بن حمزه علوی و محمد بن علی ماجیلویه از محضرش بهره برده و از وی روایت نقل کرده‌اند. [۲]

او محدث، مفسر، فقیه و اخباری بوده و در کتب رجالی شیعه وی را مورد اعتماد و صحیح المذهب دانسته‌اند. [۳] او از راویانی هست که تألیفات فراوانی دارد. وی در اواسط عمر نابینا شد و تاریخ درگذشت وی نامعلوم است؛ ولی حمزه بن قاسم در سال ۳۰۷ هجری از وی روایت نقل کرده است. [۴]

تألیفات او عبارت‌اند از: المناقب، اختیارالقرآن، قرب الاسناد، [۵] الناسخ والمنسوخ، التفسیر، الشرائع، الحیض، التوحید والشرک، فضائل امیرالمؤمنین (ع)، المغازی، الانبیا، رسالة فی معنا هشام ویونس، جوابات مسائل سأله عنها محمّد بن بلال معروف به المشذر[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. معجم رجال الحدیث، ج ۱۱، ص ۱۹۳ ـ ۲۱۰.
  2. جامع الرواة، ج ۱، ص ۵۴۵.
  3. الفهرست (الطوسی)، ص ۸۹.
  4. تنقیح المقال، ج ۲، ص ۲۶۰.
  5. الفهرست (الندیم)، ص ۲۷۷.
  6. رجال (النجاشی)، ج ۲، ص ۸۶.
  7. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۲ ص۳۰۳.